A polubiłam ją przede wszystkim za rozbudowany politycznie, geograficznie i kulturalnie świat. Za motyw wojny, która podzieliła dwa kraje na kilka pokoleń wstecz. Za wyraziste żeńskie heroiny jak Zarrah, Lara czy Saphira. Za męskich bohaterów, odważnych, charyzmatycznych i z poczuciem humoru jak Keris, Aren, Jor czy Saam. Czy nutę dreszczyku na plecach, za znaki pytania, które pojawiają się w głowie podczas czytania, czy dotrwamy do szczęśliwego zakończenia. Za bardzo dobrych antagonistów, którymi byli Serin, Silas Veliant, a w Wiecznej wojnie Bermin i jego matka. Za szczyptę erotyzmu i ogromną dawkę namiętności.

Jednak stworzenie ilustracji, która zachwyci i zapadnie na długo w pamięci już jest niezwykle trudna. Sama posiadam w biblioteczce domowej mnóstwo wydań Tajemniczego ogrodu, dlatego myślałam, że już nic mnie nie zachwyci. Myliłam się, ponieważ ilustracje Ingi Moore są PRZEPIĘKNE. Kreska jest niezwykle plastyczna, miękka, nie są to dziecinne obrazki, ale też nie są zbyt dojrzałe. Takie pośrodku, zupełnie jak książka. Pomimo plastyczności i wielobarwności ogrodu w opisie Burnetta, ilustracje są stonowane. Wprowadza to niejako spokój i harmonię do wydania.

Podobnie jak pierwsza część, również w tej jest mnóstwo dziecięcego, lekkiego humoru. Ciepło rodzinne aż wylewa się z książki, tworząc urokliwą historię. Wszystko mi się w niej podobało. Począwszy od wątku detektywistycznego, po prosty język, ale równocześnie bardzo ładny, poprawny. Taki w sam raz dla dziecięcego odbiorcy.

Powiew nadziei spowodował w mojej głowie niemały zamęt. Zmieniłam zupełnie zdanie o Maksimie i Nadii. Fiodorow nie był postacią pozytywną, ale wreszcie odnalazłam w nim dobre cechy. Zobaczyłam ojca, który jest w stanie zrobić dla dziecka wszystko, nawet spróbować się zmienić. Zobaczyłam też męczącą Nadię, która wreszcie przestaje użalać się nad sobą, żyć majakami, tylko staje się niesamowicie silną i pewną siebie kobietą. Już nie jest tylko piękną buzią, jest też silną osobowością, którą nie jest tak łatwo zniszczyć. Milej spojrzałam na Marcela i Martę, którzy byli chyba najpozytywniejszymi bohaterami całego cyklu. Zawsze chętni do pomocy, gościnni, rodzinni, przyjaźni i otwarci na każdego. Uwielbiam ich. I cały ten cykl. Bardzo podobają mi się czasy, w których osadzona jest powieść.

David Owen skrupulatnie zadbał o to, by powieść przygodowa była maksymalnie dopracowana i przemyślana. Alex i jego drużyna przeżywają tak wiele niesamowitych przygód, że właściwie na każdej karcie powieści coś się dzieje. Cóż to jest za dynamika! Czytelnik nie ma nawet małej chwili na oddech, akcja wciąż pędzi niczym rozpędzona piracka łajba. Zawarte są tu wszystkie elementy, które gwarantują dobrą zabawę: są smoki, jest magia, nawiedzony dom, stara latarnia morska, piraci. Aż trudno jest tę książkę streścić. Jest niezwykle dynamiczna i bardzo dobrze opowiedziana. Plejada ciekawych postaci, dobre połączenie przygodówki z fantastyką, umiejętne wprowadzenie bohaterów zwierzęcych – to wszystko się Owenowi naprawdę bardzo dobrze udało. Dużo radości sprawiła mi ta lektura, a tego właśnie oczekuję od literatury dziecięcej.