Urzekający są też bohaterowie tej książki. Nie spotkamy tu postaci pokroju Jamesa Bonda czy Maty Hari. Bohaterami Wybrzeża szpiegów są emerytowani agenci. To oni odnaleźli życiową przystań w dalekim Maine i założyli Klub Martini. Spotykają się, rozmawiają o książkach, gotują i… wiele mogą jeszcze zrobić, by pomóc przyjaciółce w potrzebie. Niesamowita ferajna. Ludzie, którzy żyli na walizkach, w różnych rejonach świata, wykonując tajne misje dla amerykańskiego rządu. Ludzie, którzy wielokrotnie otarli się o śmierć. Teraz są staruszkami, ale wciąż pełnymi werwy. To odważne, by głównymi postaciami powieści sensacyjnej uczynić ludzi w zaawansowanym wieku. By oswoić starość i uczynić z niej mocny atrybut. To najdojrzalsza powieść Gerritsen. Traktuje o przemijaniu i niezłomnej woli życia.

Pojawia się co prawda tajemnica śmierci sprzed lat, jest ofiara, jest oskarżony i jest śledztwo, ale jest tu też o wiele więcej. Książka Rebecci Makkai jest bowiem opowieścią o zmieniającym się świecie, o sytuacji kobiet i ich cielesności. Ważnym tematem są także fake newsy i wszechobecny w wirtualnym świecie hejt, który z dnia na dzień może zniszczyć człowieka.

Muszę przyznać, że lata 30. XX wieku i cały okres międzywojenny oddziaływał zawsze na mnie w sposób pozytywny. Bohema świetnych artystów, teatr, rewia, wszelkiego rodzaju operetki to miejsca, w których widzę siebie. Z całą pewnością pasowałabym chyba najbardziej do tych artystycznych czasów, które nie przejmowały się przyszłością i gdzieś tam z tyłu głowy zakodowane miały, że już nic złego nie może się zdarzyć. I właśnie w tym czasie zostawia nas autorka, w przededniu wojny... Nie mogę się doczekać kontynuacji książki, już pierwsza część mnie bardzo wciągnęła, a ta jedynie dopełniła świetne pierwsze wrażenie. Zastanawiam się, jak potoczą się losy zarówno międzywojennych, jak i współczesnych bohaterów, ponieważ łączy ich wiele, chociaż na pierwszy rzut oka można tego nie dostrzec.  

W powieści przeplatają się wątki, które zwracają uwagę na nierówności ówczesnego społeczeństwa. To już nie brzydota i piękno jest wyznacznikiem, chociaż tego można by się spodziewać po tak kontrastowym zestawieniu bohaterów. Książka ukazuje naturę człowieka, który od zawsze uwikłany jest w niesprawiedliwość i musi przyjąć to, kim jest i w jakim miejscu się wychował czy urodził. Sytuacja materialna i społeczna determinuje i wpływa na losy jednostki. Czytając losy bohaterów można dostrzec ogromne niesprawiedliwości społeczne i doprowadza to czytelnika do skrajnych refleksji. Victor Hugo wywołuje skrajne emocje, od zachwytu poprzez udręczenie proponowanym tematem. Uważa, że każdy człowiek powinien przemyśleć swoje wartości i zobaczyć, co jest w życiu ważne. Świetnie do takich refleksji skłania właśnie książka Dzwonnik z Notre- Dame....

W Króliczku jest coś z Alicji w krainie czarów, Szkoły czarownic czy Sabriny, nastoletniej czarownicy. Są tu wredne dziewczyny i szkolna outsiderka, schemat, który doskonale znamy z amerykańskich filmów i seriali. I jest tu dużo absurdu, surrealnych scen, coś co w literaturze uwielbiam, ale niestety tutaj podane jest dla mnie w sposób niestrawny. Przerysowany infantylizm Króliczków połączony z elementami horroru sprawia, że cała opowieść wybrzmiewa pretensjonalnie, a pod kupką brokatu znajduje się przeintelektualizowana pustka.