W pierwszej części zostawiamy Simona i Aimme jako parę idealnie połączonych ludzi, jednak w drugiej od razu okazuje się, że życie jest przewrotne. Młodzi ludzie spotykają się po dwóch latach. Związek rozpadł się niejako przez karierę chłopaka, który nie mógł ostatecznie z niej zrezygnować, żeby poświęcić się miłości. Simon jednak przeżywa spadek popularności, natomiast Aimme po studiach rozpoczyna pracę marzeń w branży reklamowej. Upór chłopaka doprowadzi do tego, że tych dwoje znów będzie musiało wspólnie pracować. Do tego dochodzi fakt, że będą świadkami na ślubie Sky i Cody’ego. Czy wspólna przeszłość wpłynie na tych dwoje? Czy odżyje w nich uczucie? A może ono nadal jest takie samo, tylko czeka na odpowiedni moment?

W opowiadaniach Saundersa dużo jest odniesień do polityki, ale też do współczesnego świata. Jego bohaterowie są uwięzieni w absurdach rzeczywistości, w której władzę trzymają bogaci, traktując tych słabszych i biedniejszych od siebie jak przedmioty. Mamy tu krytykę kapitalizmu, obraz wyzysku i tym samym kradzież wolności. A kradną i wyzyskują ci, którzy są wyżej postawieni w hierarchii. Jest to bardzo smutna wizja, odarta z jakiejkolwiek nadziei. Pokazuje beznadzieję świata, w którym od zawsze rządzi pieniądz.

Sam klimat dark academia mocno wybrzmiewa w każdym opowiadaniu, ponieważ wszędzie mamy od czynienia z uczelnianą, mroczną atmosferą. Tajemnice skrywające się w starych murach gmachów budynków naukowych mają swój urok, który przyciągnie czytelnika mniej lub bardziej. Same zaś zbrodnie lub inne tragedie były dość przeciętne i mało odkrywcze.

Niesamowita Betty pokazuje dzieciństwo pełne emocji, zaskakujących pomysłów, radości. Nic dziwnego, przecież dzieciaki takie są, żywiołowe, ruchliwe i niesamowicie kreatywne. Losy Betty pokazują, że zawsze należy takie dzieci wspierać w ich działaniach i nie zabijać w zarodku pomysłów, nawet jeśli przysporzą nam dodatkowego sprzątania. Dlatego też mama dziewczynki wydaje mi się tak wspaniałą i ciepłą osobą. I dlatego też jej córeczka jest taka sama.

Piękna to była powieść i odsłoniła przede mną mnóstwo. Po pierwsze kazała inaczej patrzeć na przyrodę i naturę. Po drugie pokazała mi, dlaczego starsi ludzie tak doceniają ziemię. Jestem z pokolenia, które niestety traktuje ją jako przykry obowiązek pracy. Jednak Rodziewiczówna zmienia moje patrzenie. Pokazuje, że należy o nią dbać i mieć do niej ogromny szacunek, ponieważ to właśnie ziemia daje nam życie, pożywienie. Kolejna ważna dla mnie kwestia, to pokazanie zaradności kobiet, ale także ich siły i wytrwałości. Stanowią przeciwieństwo mężczyzn, którzy przy niepowodzeniach, sięgają częściej do kieliszka niż szukają rozwiązań. Najważniejszą jednak nauką płynącą z Klejnotu jest podejście do pracy, tej bardzo ciężkiej, która ma przynosić ulgę i wielkie poczucie spełnienia.