Nie następuje żaden rozwój postaci. Alfie, Finn i pozostali bohaterowie cyklu nie dojrzewają, nie uczą się na własnych błędach, nie wyciągają żadnych wniosków. Dodatkowo, wszystko im trzeba tłumaczyć. Nie są mają żadnych zdolności krytycznego myślenia, nie kojarzą faktów, nie rozumieją najprostszych zależności. Czytanie o ich losach w drugim tomie jest bardzo męczące.

Nie wszystkie pomysły do mnie przemawiają, ale zaciekawiły mnie idee związane z umysłem początkującego, który zwiększa kreatywność oraz propozycja, by odbywać spotkania biznesowe podczas spacerów. Takie rozwiązanie stało się już dawno temu moim, ale nie umiałam do końca ocenić, czy mi służy, czy nie. Z jednej strony jest zaprzeczeniem uważności, z drugiej pozwala w wypełnione pracą dni pokonać kilka kilometrów w naturze. Autor nazywa tego typu pomysły pozytywną wielozadoniowością i to dało mi jakieś ugruntowanie na mojej ścieżce.

A narracja to trudna, bo Goliarda, będąca główną bohaterką, jest zarazem tą, która tę opowieść snuje, a także ją stwarza, jako autorka książki wplatając w to swoją biografię, oddając czasami głos Erice lub wszechwiedzącemu narratorowi. Trzymanie lekko swojej historii jest jakby sposobem na jej ciężar. Bo kaliber opowieści jest naprawdę konkretny, czego nie zapowiada beztroskie spotkanie dwóch niezwykłych kobiet na skąpanych w słońcu schodkach w takim Positano, jakiego już nie ma.

  Powieść w przystępny sposób opowiada przerażającą historię trzech młodych kobiet, które zostały porwane i przez ponad dziesięć lat przetrzymywane w domu swojego oprawcy. Jednej z nich w końcu udało się uciec i tak zostały uratowane. Dwie nich w trakcie porwania były jeszcze dziećmi, miały odpowiednio 17 i 14 lat, a Castro gwałcił je i bił, dzień w dzień przez dziesięć lat.

Etnolog, który za pomocą jakuckiego szamana nauczył się kontrolować swoje zdolności, po godzinach na usługach Charona w świecie Pomiędzy. Bezimienny bohater nie posiada prawie żadnych przyjaciół. Jednego z nielicznych stracił na krótko przed rozpoczęciem się fabuły książki. Z pozoru zwykła, lecz nagła śmierć jezuity, zamienia się w nadprzyrodzone śledztwo, które toczy się w obu światach, które w momencie wkroczenia na scenę okultystycznego, starożytnego stowarzyszenia staje się śmiertelnie niebezpiecznie. Książkowy Charon swój dar traktuje jak nałóg, z którym walczy. Odlicza dni i godziny, które upłynęły od ostatniej wizyty w świecie Pomiędzy, tak jak narkoman odlicza swoje dni trzeźwości. Świat, do którego podróżuje, jest miejscem specyficznym, dziwnym przytłaczającym.