Ubongo Junior to świetna gra dla młodych graczy i wspaniały sposób na rodzinne spędzanie jesiennych wieczorów. Bogata szata graficzna działa na wyobraźnię dziecka, a motywem przewodnim w zakresie wyboru plansz są dzikie zwierzęta, dzięki czemu dziecko poznaje świat poprzez zabawę. Gra uczy dziecko skupienia, koncentracji, pobudza do kreatywności, a przede wszystkim jest okazją do dobrej, wspólnej zabawy z rodzicami. 

Nie mój Alzheimer Pauliny Wójtowicz to zbiór przejmujących, naznaczonych smutkiem i samotnością historii, które pokazują nam trudną codzienność chorych i ich opiekunów. Codzienność pełną rozpaczy i bezradności wobec nieuleczalnej, podstępnej i bezwzględnej choroby, z którą walka z góry skazana jest na porażkę.

Córka zamordowanego, Ronja Vaara, nie ufa tutejszym władzom i sama podejmuje śledztwo. Jej zawód dziennikarza i znajomość mieszkańców wyspy mogą być w tym przypadku bardzo pomocne. Jak to w zamkniętych społecznościach bywa, wszyscy wiedzą o sobie wszystko, jednak lojalnie milczą w obliczu odkrycia ich skrzętnie skrywanych tajemnic.

Dwa bieguny czyli Kalifornia i Szwecja to idealne warunki do odpoczynku dla dwóch skrajnie różnych małżeństw. Gdyby jednak historia nie miała drugiego dna i sugerowała jedynie przyjemne wakacje, nie powstałaby ta książka. Zarówno u jednej, jak i drugiej pary zaczynają się dziać zaskakujące rzeczy. W Santa Cruz obarczony pracoholizmem Carl nie potrafi cieszyć się odpoczynkiem oraz ma wrażenie, że standard domu pozostawia wiele do życzenia. Natomiast w Szwecji drugi mężczyzna szykuje się do artystycznej wystawy, a jego partnerka powinna odpoczywać, natomiast i tutaj nie można mówić o spokoju. Obie rodziny, szczególnie Carl i Scarlett próbują zrozumieć, kim jest rodzina, która udostępniła im swoje lokum i czy wymiana ta nie miała drugiego dna. Czy to tylko przypadek? Czy niefortunne wypadki, zaginięcia są słusznie podejrzane?

Jak daleko zajdziemy w ciemnościach to przede wszystkim historia o wspólnocie i gatunku ludzkim, który potrzebuje stada, a niknie i marnieje w samotności. Każdy rozdział przedstawia losy innego bohatera w zgoła różnych okolicznościach, a jednocześnie każdego z nich coś łączy. Siatka powiązań raz jest bardzo oczywista, innym razem zaledwie zdanie czy dwa sprawiają, że kolejny element wskakuje na swoje miejsce. Narratorzy i ich losy są różni – przyznaję, że jedne historie pozbawiły mnie tchu (Miasteczko śmiechu i jego wyobrażenie o eutanazji dzieci ścisnęło za gardło i nie chciało puścić), inne przerażają wizją futurystycznego świata, ale trafiło się kilka takich, które być może autorka mogła poprowadzić inaczej, ale umiejętnie połączyła świat współczesny, taki jaki znamy, z wizją przyszłości.