Książka pokazuje szereg różnych problemów. Pierwszy z nich to akceptacja samego siebie, czasem swojej inności, ale także pogodzenie się z tym, że nie wszyscy jesteśmy tacy sami. Łucja różni się wyglądem, ale każdy człowiek może różnić się wieloma rzeczami i wszyscy jesteśmy tak samo wartościowi. I to próbuje przekazać postać głównej bohaterki. Hejt jest dziś wszechobecny, jednak Łucja pokazuje młodemu pokoleniu, że można sobie z tym dobrze radzić. Nie można zaszyć się, ale trzeba działać i być dalej pozytywnie nastawionym do świata. Takie przesłanie muszą pokazywać współczesne młodzieżowe książki.

Mimo różnego kalibru ciężkości poruszanych tematów, przyjemność płynąca z lektury nie znika. Natręctwo myśli dotyczy każdego z nas, w mniejszym lub większym stopniu. Morris przechodząc w książce przez opowieści ze swojego życia, używając dialogów ze swoim mózgiem, macicą czy waginą, przedstawia… nas same. Powinien powstać ranking, ile razy w trakcie lektury, każda z czytelniczek, pomyślała: „Dokładnie! Mam tak samo!”. Z tą książką jest jak z melodiami, najbardziej lubimy te, które już znamy. Nie ma więc wątpliwości, że „Ja kontra Mózg” przypadnie do gustu szerokiemu gronu czytelników. Polecam gorąco na zbliżającą się majówkę.

Gdy słyszymy te kluczowe zwroty: mała miejscowość, policjant po przejściach, tajemnice skrywane gdzieś pod powłoką codzienności, to natychmiast uświadamiamy sobie, że w nasze ręce trafiła książka, jakich na rynku są setki. Motywy małomiasteczkowe wydają się wręcz skrajnie eksploatowane. Tymczasem okazuje się, że spotkać nas może ogromne zaskoczenie. Z czegoś, co myślimy, że zostało całkowicie wyczerpane stworzyć można perełkę. Ulatowska i Skowroński bazując na dość prostym i chwytliwym temacie napisali powieść, która jest zaskakująca, niepowtarzalna i wychodzi poza to, z czym do tej pory dane nam było się zetknąć.

Alek Rogoziński, wykorzystując wszystkie znane mu patenty, snuje przed czytelnikiem historię, dokładnie taką, jakiej można się po nim spodziewać. Ci czytelnicy, którzy są na bieżąco z jego twórczością, dostaną dokładnie to, do czego zostali przyzwyczajeni. Ci zaś, którzy, chcieliby wrócić po dłuższej przerwie, w nadziei, że przyrost wykładniczy tytułów, zmienił coś w jakości, mogą spokojnie wrócić do wyszukiwania innych autorów.

W tych okropnych latach, gdy najpierw morduje się polszczyznę, a zaraz po tym literaturę, odbierając jej wszystko to, co stanowiło o jej pięknie, pojawia się pisarz, który nie dość, że posiada swój indywidualny styl, to na przekór trendom i powszechnemu ubożeniu językowemu, przekazuje treści zgodnie z kanonem językowym i w imponującym stylu, który świadczy niezbicie o tym, że nie mamy tu styczności z kolejnym wyrobnikiem stukającym słowa, by wypełnić odpowiednią ilość arkuszy, lecz z człowiekiem, który posiada talent. Wielkie ukłony należą się Ludwikowi Lunarowi za to, co robi, za to jak umiejętnie kreuje fabułę i podnosi literaturę kryminalną na wyższy poziom.