Książka autorstwa Michała Turowskiego jest też opowieścią o stracie, o wyrzutach sumienia, o gdybaniu, na które już nie znajdzie się odpowiedzi. Jest to jednak również zapis radzenia sobie z tym, co nieuniknione, z dojrzewaniem do pewnych decyzji i przepracowywaniem różnego rodzaju trudności. I choć momentami niezmiernie smutna i trudna, ta historia zawiera w sobie dużo optymizmu.

Rumunia. Alabastru, ciorba i wino Agnieszki Krawczyk zainteresowała mnie krajem, który leżał raczej na obrzeżach moich podróżniczych celów. Ciorba czyli zupa, brzmiąca jakże podobnie do tureckiej çorby narobiła mi apetytu na dania z krainy kojarzonej raczej tylko z Drakulą i Ceauşescu, którego wymowy nazwiska nauczyłam się dopiero po tej lekturze. Oprócz jedzenia, które jest podawane z jedną z miliona rodzajów śmietany, urzekła mnie "ia" czyli tradycyjna koszula z wyszywanymi wzorami, która strzeże swoją właścicielkę. Zafascynowała mnie przywołana przez autorkę rumuńska "bylejakość" podsumowana zdaniem, które możemy przetłumaczyć jako "Zostaw, tak też jest dobrze"

Świat, w którym żyje główna bohaterka Kawiarni pełnej marzeń – Dagmara, jest trochę światem dla mnie nierealnym, gdyż należy ona do tej części społeczeństwa, której finansowo bardzo dobrze się powodzi. Wtedy nie jest aż tak trudno otworzyć swój lokal i urządzić go dokładnie tak, jak chcemy. Ale czasem mamy ochotę poczytać o ludziach, którzy nie borykają się chociaż z pieniędzmi. Bo inne problemy dotykają ich przecież tak, jak każdego i o tym jest ta ciepła powieść, która pokazuje, ile mieścimy w sobie miłości.

Nie ma jednak tego złego, bo było trochę seksu, trochę romantyzmu, a przede wszystkim sporo wartkiej romansowej akcji, które uczyniły z tej powieści niezły kawałek literatury kobiecej. Bezpretensjonalność i obrazowy język to atuty tej naprawdę wciągającej książki, która zaskakuje w wielu momentach.

Pytając o rolę małżeństwa, Bergman zastanawia się też, do czego prowadzi życie podporządkowane zasadom, które za nic mają osobiste szczęście. Czy zachowywanie pozorów i sumienne odgrywanie narzuconej przez społeczeństwo roli naprawdę daje upragnione bezpieczeństwo? Może ceną jest poświęcenie własnego potencjału? A jeśli ludzie sami nie wiedzą, czego chcą i po prostu nie potrafią być szczęśliwi? To ostatnie wydaje się niestety najbliższe prawdy.