Autorka doskonale oddała depresyjną atmosferę otaczającą Gabriela. Na każdym kroku towarzyszą mu smutek, nostalgia, katastroficzne myślenie. Nie pomaga też coraz bardziej uciążliwa i przedłużająca się w nieskończoność obecność przyjaciółki domu. Z każdym dniem  kobieta staje się coraz bardziej irytująca, wścibska i natrętna. Dla Gabriela schronieniem okazuje się otoczony murem ogród, praca w nim pomaga mu powrócić do równowagi. Jak duże zadowolenie na koniec dnia płynie ze zmęczenia wynikającego z dobrze wykonanej pracy, wie ten, kto tego doświadczył. Za to jego żona Iris azylu szuka u nowo poznanych mieszkańców wioski.

Asymetria stanowi doskonały przykład na to jak ciekawy, oryginalny pomysł przekuć można w bardzo dobrą opowieść. Szczygielski odważnie nakreślił postać charakterystyczną, odznaczającą się zestawem nietuzinkowych cech. A także parającą się dość nieoczywistym zajęciem. I to się naprawdę udało. Alicja niekoniecznie jest może postacią, która zyskuje czytelniczą sympatię, ale nie można odmówić jej oryginalności i świetnej literackiej konstrukcji. Wyróżnia się na tle bohaterek, o których czytamy codziennie. Po lekturze tej powieści stwierdzić muszę, że jest to jedna z najciekawszych postaci kobiecych w rodzimym kryminale. Wiele wskazuje na to, że Mort powróci, a więc jestem bardzo ciekawa jak rozwinie się ta bohaterka.

Nawet nie potrafię sobie wyobrazić, jak bardzo zagubieni i zdezorientowani czują się ludzie dotknięci niepamięcią. Chwilowa amnezja, fuga dysocjacyjna, Alzheimer to tylko ułamek przerażających rzeczy, do których zdolny jest nasz umysł — wciąż nieodkryty, a przez to niezwykle fascynujący. Dlatego motyw utraty pamięci należy do moich ulubionych motywów w literaturze. Wraz z główną bohaterką mogę krok po kroku odkrywać jej przeszłość, a rozgrywające się wydarzenia budzą uzasadnione obawy, zwłaszcza że kobieta miewa sny, które wskazują, że coś jest bardzo nie w porządku.

Read pięknie opisuje jednak Kolorado, dzięki czemu, szczególnie na początku, tworzy świetny nastrój. Victoria czuje ogromny szacunek do ziemi, która wykarmia całą jej rodzinę, dostrzega piękno i bogactwo krainy, w której mieszka. Ale i w tym przypadku amerykańska pisarka nieco przesadza, bowiem kolejne szczegółowe opisy niemal każdego miejsca, w którym znajduje się główna bohaterka, zaczynają już nużyć.

Myślałam szczerze, że Tak się rodzą bohaterki trafi do topek powieści obyczajowych z lekką komedią w tle. Niestety, historia rozkręcała się bardzo powoli, później utrzymywała przyzwoite tempo, ale po trzystu stronach napięcie niestety siadło i do samego końca trzymała mnie tylko tajemnica, kto wysłał książkę Sylvie do wydawnictwa. Rozwiązanie zagadki nie było jednak satysfakcjonujące.