Córka komendanta to powieść trudna pod względem emocjonalnym. Muszę przyznać jednak, że jest świetnym portretem psychologicznym bohaterki. Zdarzenia dzieją się wielopłaszczyznowo. Zawsze jeden rozdział odnośni się do współczesności, kolejny przenosi nas do przeszłości bohaterki. I tak zwiedzamy Francję, Australię, Anglię, a nawet chwilę spędzamy w Polsce. Dopiero poznanie całości pokazuje nam obraz bohaterki. Skrzywdzonej czy krzywdzącej? To chyba główne pytanie książki.

Mijka, Marta, Marija imiona bohaterek tak podobne, na początku dezorientowały mnie, a potem uznałam, że to jedna Bohaterka rozpisana na kilka postaci. Prawie stuletnia babcia, zaniedbany dom i sad, i kobiety rodu szukające schronienia, wspólnoty, odpowiedzi, a jeśli nie ich, to choćby możliwości stawiania pytań. Powieść o rodzinie, macierzyństwie, młodości przechodzącej w dorosłość i starość; o patrzeniu z miłością i trudnych wyborach, które dla serca są często łatwiejsze niż dla umysłu.

A gdzie indziej, jeśli nie w zabawie, spotkamy się z tą naszą częścią, która kreuje światy? Niestety pustynia ma swoich mieszkańców, którzy widzą tylko to, co jest. Wielbłąd upomina przyjaciół, że krzesło służy tylko do siedzenia. Usadawia się na nim i tak trwa. Na szczęście Żużel i Pyrek nie przyjmują jego perspektywy i idą dalej, wiedząc, że pustynia nie musi oznaczać znoju, może być miejscem odkrywania pięknego nowego. 

Książka przywodząca na myśl dawne albumy z rycinami, które zajmowały długie godziny, oglądane, czytane, kontemplowane. W Oceanarium zatrzymały mnie moje ulubione koniki morskie, zapatrzyłam się na ich niesamowite formy, zachwyciłam się nimi. Z nieustannym zaciekawieniem czytam o pławikoniku, który odbiera ikrę od partnerki i nosi ją w torbie lęgowej do czasu inkubacji. Tu dowiedziałam się, że para pławikoników spotyka się każdego ranka, by "tańczyć" trzymając się za ogony, gdyż to umacnia ich więź.

Książka Emilka i potwory z legend jest drugą częścią serii Ziarenka piasku. Jest skonstruowana tak, aby zaktywizować czytelników. Rodzic czytając z dzieckiem ma zachęcić go do poznawania legend, rysowania i dyskusji na temat stworów z opowieści. Nie jest to zwykła książka do czytania, bo rozwija ciekawość i kreatywność. Rozpoczyna się stroną, na której poznamy wszystkie cechy, które posiadają potwory, aby później na końcu pokolorować i ozdobić tymi cechami swojego własnego stwora. Super pomysł!