Pojechałam do brata na południe to historia rodziny, w której nikt nie chciałby dorastać. Gdzie przemoc jest na porządku dziennym, dzieciństwo odziera się z naiwności i pozbawia bezpieczeństwa. Gdzie śmierć czai się tuż za rogiem, a zło rodzi kolejne zło. To opowieść o traumach napisana językiem, który tnie jak brzytwa. Ze świata janykippo wychodzimy poharatani, z natłokiem myśli, które będą nam zaprzątać głowę jeszcze przez długi czas.

Czasami los lub człowiek daje nam drugą szansę. A nawet i kolejną. Są jednak ludzie, którzy tak bardzo uwierzyli, że nie potrafią, że faktycznie tracą umiejętność życia z sensem. I wystarczy, że rzucą niedopałek i wszytko płonie. Taylor Jenkins Reid w Malibu płonie pokazuje świat (nie)miłości. Są tu ludzie, których serca są tak duże i otwarte, że potrafią zmieścić w nich rozpacz utraty, tęsknotę, potrzeby innych i witalność. Są też i tacy, którzy ile by szans nie dostali, niszczą wszystko.

Książka mimo tak wartościowego przekazu jest bardzo ciężka i monotonna. Zamiast wciągać treścią, przytłacza czytelnika wielokrotnie powtarzanymi opisami twarzy bohaterów, czy też pomieszczeń, w jakich toczyła się cała akcja. Zupełnie niepotrzebne jest przeplatanie wątków o tym, czego dopuszczali się Niemcy, opisem ust i włosów bohaterek, odwraca to uwagę od skali problemu. Zdecydowanie brakuje mi w tej pozycji nacisku na tematykę wszechobecnego ludobójstwa w obozach.

Na zbiór Bazyl i Licho składa się osiem opowiadań, krótkich, ale bogatych w treść, żarty, duchy oraz słodycze. Nie brakuje w nich również morału oraz życiowych prawd, które pani Kisiel wplata między kubki z kakałkiem oraz torebkę z krówkami. Osobiście nie wyobrażam sobie, żebym własnym dzieciom odmówiła przyjemności czytania przygód Bazyla i Licha. Jeśli ja bawię się na nich tak dobrze, a dawno przekroczyłam dwudziestkę, to najmłodsi muszą mieć prawdziwy ubaw.

Mam z tą powieścią jednak problem. Nie jest od początku do końca zła, tragiczna czy okropna. Obiektywnie, jest lekko powyżej przeciętnej, jeśli chodzi o ten gatunek literacki. A subiektywnie dodam, że całkiem nieźle się przy niej bawiłam, pomijając niektóre żenujące momenty i zachowania bohaterów. Daleko jej do bardzo dobrej lektury, ale jestem w stanie zrozumieć, dlaczego te kilkanaście lat temu, gdy Piękna katastrofa ukazała się na rynku, było nad nią tyle zachwytów. Mnie nie powaliła na kolana, ale zapomnieć o niej też szczególnie bardzo nie chcę.