Pośród przepięknych ilustracji autorka, która jest psycholożką, przemyci dla nas sporo porad i cennych informacji. Dowiemy się jak duże znaczenie mają wieczorne rytuały, i jak bardzo potrafią być pomocne.

Głównym bohaterem Już nikt mnie nie skrzywdzi jest doświadczający przemocy nastoletni Maks. Pewnego dnia tama pęka i chłopak zabija swoich rodziców, a jego młodszy brat w stanie krytycznym trafia do szpitala. Tydzień po aresztowaniu nastolatek próbuje popełnić samobójstwo, po czym zapada w śpiączkę. Gdy w końcu śledczym udaje się z nim porozmawiać, ten rysuje przed nimi pełen przemocy dramat rodziny, który odgrywał się za zamkniętymi drzwiami, o ile chłopak mówi prawdę...

Dawno nie czytałam tak nabuzowanej erotyką powieści. Wręcz na okładce lub z tyłu książki powinna być adnotacja, że lepiej, by młodsi czytelnicy mieli na uwadze pikanterię niektórych scen oraz dialogów bohaterów. Anastasia i Nate są nie tylko swoim wzajemnym obiektem pożądania, ale nie szczędzą sobie obrazowych i jednoznacznych określeń czy opisów, jakie mają wobec siebie zamiary. I absolutnie nie przeszkadzało mi to, choć zdaję sobie sprawę, że nie jednego wulgaryzmy mogą zgorszyć lub wywołać ciary żenady. Warto takie sceny traktować z przymrużeniem oka, a nie śmiertelnie poważnie. To w końcu tylko powieść, tyle że bardziej erotyczna niż zwykłe, grzeczne romanse dla nastolatek lub elegancka literatura piękna.

Spóźnione pożegnanie zachwyca, czaruje, szokuje – wywołuje szereg skrajnych emocji i na pewno nie jest to lektura, której nie pamięta się kilka dni po jej przeczytaniu. Autor wykreował silną osobowość, wrzucił w wir mrocznych zdarzeń, a wszystko to okrasił cynicznym humorem. Wciąga, ekscytuje, wabi. Jeżeli myślicie, że w temacie kryminału napisano już wszystko, to jesteście w błędzie. Oto na scenę wkracza, kopniakiem otwierając drzwi, Adam Dzierżek – młody facet, który przewraca betonowe fasady i ma swój styl. Pisze lekko o sprawach ciężkich, wodzi nas za nos, ale nie oszukuje, nie mami.

Nie myślcie tylko, że jestem zupełnie na nie. Oczywiście nadal pozostaje we mnie duża doza sentymentu dla pisarstwa Remigiusza Mroza, jednak im więcej czytam, tym bardziej dostrzegam, że życie czytelnika jest za krótkie na czytanie gorszych książek. A bez wątpienia ten tom Chyłki do takich zaliczam. Wciąż zastanawiam czy to był kryminał i thriller. Wydaje mi się, że tym razem nie. Bardziej sensacja i obyczajówka, ponieważ nie wiem czy kolejne tomy nie skupią się już jedynie na życiu prywatnym Chyłki i Oryńskiego i ciągłemu przypominaniu, że to kobieta dominuje w tym związku, a facet się jedynie słucha.