Powieść Final girls. Ostatnie ocalałe powstała z sentymentu autora do slasherów z lat 70. i 80., i uważam, że to świetny materiał na film, książka za to wypada średnio. Chaos, dramatyzm, pęd, brutalność – wszystko odpowiednio wyeksponowane i przerysowane, ma wzbudzić w nas skrajne emocje, i owszem w moim przypadku była to głównie frustracja. Za dużo efektów specjalnych, które świetnie wypadają na ekranie, w przypadku książki zawiodły. Przerost formy nad treścią, spowodował, że fabuła i zachowania bohaterów stały się dla mnie mało wiarygodne...

Kiedy zaczynają się wakacje bohaterka jest bardzo podekscytowana – spędzi je w końcu z ukochaną babcią i jej sypiającym w namiocie chłopakiem. Będą obserwować ptaki i kąpać się w morzu. Jednak właśnie tam, podczas porządkowania terenu, wydarzy się wypadek, który skończy się w przychodni. Bułeczka wie, że "płacz pomaga pozbyć się smutku", a doświadczenie trudnego nie przesłania jej wartości, jaką jest dbałość o naszą planetę.

Niesforny bohater i jego codzienne przygody w domu i przedszkolu przedstawione są z humorem, jednak sytuacje, gdy mama ciągnie go za ogon, albo na siłę zabiera z różnych miejsc czy każe dzielić się zabawką z kolegą, wywołują mój opór. Kiedy Myszonek pomaga w domu mama go chwali, jednak gdy Myszonek chce po swojemu jest dyscyplinowany w sposób naprawdę zastanawiający. Chętnie przyjrzałabym się kolejnym jego perypetiom, by zobaczyć, jak w innych częściach zostanie przedstawiona relacja z mamą, która na pewno umie znaleźć też inne sposoby na przekonanie syna do mycia zębów czy ubrania się. 

Czytając takie słowa w Dżungli w ogrodzie. O dzikiej przyrodzie wokół nas Dave'a Goulsona poczułam aż fizyczną przyjemność, którą zawsze odczuwam także jedząc wyhodowane ogórki czy pomidory. Szczególnie, że nie sialiśmy ich w tym roku – po prostu wyrosły same, ku naszemu zdziwieniu, na kompoście, a my jedynie te sadzonki umieściliśmy w odpowiednich miejscach.

Kiedy uświadamiam sobie dobitniej przy takich lekturach skalę swojego niezasłużonego uprzywilejowania, pochylam tylko głowę w hołdzie wszystkim ofiarom nieludzkiego widzenia świata, które kreuje ludzi, którzy ranią tak mocno, jak sami zostali zranieni. Zawsze jest wybór – mogę usłyszeć. Wielu bohaterów tej książki próbuje wybierać inaczej niż okrutnie, ale głęboka pogarda do siebie samych wyssana z czarnych piersi matek sprzyja niestety decyzjom potwierdzającym to, co o sobie myślą.