Na koniec pojawia się najważniejsze pytanie — skoro jeden trup zaginął, a drugi został podrzucony, to co będzie z trzecim? Na jaki pomysł z kolejnymi zwłokami wpadnie Małgorzata Starosta? Ponieważ niewątpliwie jakieś zwłoki muszą się jeszcze pojawić, żeby Miller i Organek mieli co robić, a czytelnicy z wypiekami na twarzy mogli śledzić ich poczynania.

Trzeba nadmienić, że tracimy z oczu w tym tomie znanych nam bohaterów drugoplanowych, przepada cała drużyna głównego bohatera, nawet Niki! Pozwala to na łatwe wejście nowego czytelnika, chociaż straci on mrugnięcia okiem, nawiązania do poprzednich tomów. Natomiast właśnie te strzępy informacji, nieliczne dygresje, spowodują uśmiech na twarzy wiernego odbiorcy. W zamian za nich dostajemy kilka nowych postaci.

Zanurzenie się w luksus PRL-u, kulisy przesłuchań, poznanie dramatycznej historii barokowego serwisu… A oprócz tego ogrom postaci, szczegółów i szczególików, rozpisanych na ponad 800 stronach. To właśnie stało się z Łabędziami. Historia zapowiadała się niezwykle interesująco, ale została niestety za bardzo rozwleczona. Nie można nadążyć za bohaterami, ciągle pojawiają się nowe postaci, w pewnym momencie nie wiadomo, o kim dokładnie czytamy. Do tego nadmierna drobiazgowość i opisy na kilka stron, które przy takiej objętości książki po prostu nużą. Gdzieś w otchłani tego natłoku szczegółów, pomiędzy tomem pierwszym a drugim, zaginęło też napięcie, które akurat przy tak fascynującej historii, powinno pojawić się samoistnie i pociągnąć całość.

Od czasu American Psycho powstało wiele powieści z nurtu „seryjniak opowiada”. Temat został dawno już wyeksploatowany, a książki są w zdecydowanej większości koszmarne. Żądza mordu na pewno jest najgorszą z nich. Na polskim rynku sukces odniosła seria Adriana Bednarka, a powieść Tomaszewskiego to nieudolna próba naśladownictwa. Fatalnie napisana, pobawiona realizmu, nudna, za długa, nie wzbudzająca emocji. Sam temat jest tak nośny, że wydaje się, iż tego typu książka powinna przynajmniej wywoływać jakieś skrajne odczucia u czytelnika. Twór Tomaszewskiego wywołuje jedynie odruch ziewania. Jestem zaskoczona, że tę powieść w ogóle ktoś zdecydował się wydać, ponieważ jest po prostu okropna. Uważam ją za najgorszą przeczytaną przeze mnie ksiązkę w ciągu ostatnich sześciu lat.

Jakub Bączykowski świetnie prowadzi historię i kreuje swoich bohaterów. W każdym punkcie kulminacyjnym, narracja zwalnia i przeskakuje do kolejnego rozdziału. Czytelnik zostaje pozostawiony z niedopowiedzeniem, zaskoczeniem i niedosytem. Dlatego ciągle chce więcej i więcej, a czytanie upływa tak szybko. Nie można oderwać się od książki i przyznaję szczerze, że mnie też wciągnęła. Nie żałuję ani jednej minuty z nią spędzonej, ponieważ dobrze się bawiłam rozwiązując zagadkę śmierci Łukasza.