Książka Pewnego dnia odwiedziłam dziadka jest świetna, żeby wprowadzić dziecko w tematykę straty, a także pokazać, jak rodzice powinni pielęgnować pamięć o tych, którzy odeszli. Helusia nigdy nie poznała dziadka, ale to nie przeszkodziło jej w tym, żeby wyrobić sobie zdanie na jego temat. Książka pokazuje, że strata jest wielka, ale można sobie z nią i trzeba jakoś radzić. Najlepszym sposobem jest pielęgnowanie pamięci i rozmowy na temat utraconym osób. Autorka pokazuje w jaki sposób można to robić.

Rodzina Mazurskich kupiła domek, w którym zamierzają spędzić rodzinne i spokojne święta Bożego Narodzenia, z dala od zgiełku miasta. Taka oprawa świąteczna wymaga także specjalnych prezentów, dlatego Jędrek z Marcelą zmierzają do antykwariatu, żeby kupić upominki dla najbliższych. Chłopiec ostatecznie kupuje książkę kulinarną dla Babci Buni. Wkrótce okazuje się, że w antykwariacie był napad, którego dokonał święty Mikołaj, a szukał właśnie książki z przepisami, zakupionej wcześniej przez Jędrka. Rozpoczyna się seria dziwnych zbiegów okoliczności, podczas których ginie cenny skarb Bydgoszczy, a nasi bohaterowie są w samym centrum tej niebezpiecznej akcji.

Autorka wybrała myśli i sentencje najważniejszych postaci w kulturze i literaturze światowej. Znajdują się tu nie tylko literaci, ale także filozofowie czy politycy. Obok aforyzmów, Dorota Malinowska przedstawia na końcu książki biogramy wszystkich osób, których słowa wykorzystała w książce. Znajdziemy tu zatem informacje o Tuwimie, Mickiewiczu, Talesie z Miletu, Tolkienie, Twardowskim, Arystotelesie czy Sokratesie. Jak widać wśród autorów sentencji znaleźli się zarówno Polacy, jak i inni artyści.

W drugiej części Grinch, już przemieniony, staje się ogromnym entuzjastą świąt. Przybiera to ogromne rozmiary i rozrasta się do tego stopnia, że bierze udział w konkursie na najpiękniejszą choinkę w Ktosiowie1 Niestety pech chce, że zajmuje zaszczytne, jednak drugie miejsce. Grinch wpada w złość i już ma znów zakuć swoje serce w lód, jednak z pomocą jak zwykle przychodzi mała Ktosinka. To ona powoduje, że serce stwora znów wypełnia ciepło miłości.

Nie jest to książka oczywista i należy się na to przygotować. Wszystko jest osnute tajemnicą, którą powoli się odkrywa. Trochę mi to przypomina właśnie dekadentyzm i bohemę artystyczną. Jak dla mnie klimat był magiczny, uwodzicielski i bardzo baśniowy. Przyznam się, że nie czytałam wcześniej takiej książki. Fabuła rozkręca się bardzo powoli, jednak mam wrażenie, że jest to celowy zabieg, który ma wskazać na coś ważniejszego, a mianowicie na historię samą w sobie, na kreację postaci, które są dość specyficzne i zdecydowanie tajemnicze. Tutaj realizm zlewa się w jedno z magią, a wszystko jest zaklęte w przecudowną opowieść.