W serii książeczek Piotra Marcina Kraski Wygiblasy najmłodsi czytelnicy otrzymują ogrom motywacji do działania. Zamiast ilustracji, autor zapewnia miejsce do kreatywnego odtworzenia jakiegoś elementu, bądź skojarzenia związanego z przeczytaną obok rymowanką. Kraska przygotował dla dzieci również super zadania, które w każdej części kryją się pod inną nazwą. Możemy spotkać bonusowe wyzwanie, zadanie specjalne, hipermisję czy też gwiazdkowe ćwiczenie, to oczywiście w świątecznym wydaniu.

Najstarsze i najświeższe opowiadania dzieli trzydziesci lat, jeżeli chodzi o czas ich powstania. Kres jest autorem w swoim warsztacie wyjątkowo konsekwentnym i podczas czytania różnic raczej nie dostrzeżemy. Opowiadania traktują o dość prostych, przez co uniwersalnych, tematach: niesprawiedliwości, bezsilności, żalu, zazdrości czy wartości, jaką stanowi samo życie. Na szczególną uwagę zasługuje najdłuższe z opowiadań, Siedmiu Najemników. Inspiracja jest tu oczywista i jawnie postawiona, a sama fabuła zawiera wystarczająco zmian, by bronić się na jej tle. Proste założenia działają, postaci są wyraziste, a dynamika między atakującymi piratami, broniącymi się najemnikami a bronionymi rybakami interesująca i przewrotna.

Na ostatnich stronach powieści przeczytamy, że opinie niektórych postaci z Empuzjonu to parafrazy rzeczywistych poglądów wypowiedzianych lub napisanych przez znanych artystów czy filozofów. Tokarczuk opisuje najbardziej obrzydliwe, mizoginistyczne uwagi, jakie tylko możemy sobie wyobrazić. Jednak noblistka czasami tak bardzo chce nam pokazać, jak strasznymi mizoginami są jej bohaterowie, że wszystko inne schodzi nawet nie na drugi, ale wręcz trzeci plan.

Inteligentny książę i zdeterminowana wojowniczka. Ktoś, kto brzydzi się wojny i ktoś, kto walkę ma we krwi. Keris i Zarrah pochodzą z różnych światów, ale przyświeca im jeden cel – zakończyć Wielką Wojnę. Zależy im na pokoju, ale zdają sobie sprawę, iż jedno z państw musi upaść, by walka ustała. Uczucia, które zaczynają do siebie żywić, tylko utrudniają im podjęcie racjonalnych i słusznych dla większego dobra decyzji.

Książka Shalini Boland to opowieść, którą czytaliśmy wcześniej i którą na pewno będziemy czytali w przyszłości. Opiera się bowiem na utartych schematach, które ostatnimi czasy pojawiają się w niemal każdej książce określanej jako „thriller psychologiczny”. W przypadku tej opowieści nie jest to zarzut, ponieważ Boland nie próbuje napisać innej książki. Jak pisałam wyżej – czytelnik dostaje dokładnie to, co pisarka mu obiecała. Czyta się szybko, ponieważ dużo się w niej dzieje.