Ikon to pozycja godna polecenia dla miłośników thrillerów politycznych i teorii spiskowych, oferująca wciągającą fabułę i głębokie portrety psychologiczne postaci. Poruszona tematyka międzynarodowych spisków, bezpieczeństwa narodowego oraz manipulacji na najwyższych szczeblach
władzy jest ponadczasowa, przez co wydana ponad 40 lat temu powieść wciąż pozostaje świeża i jak najbardziej aktualna w przedstawionych mechanizmach politycznych i dylematach moralnych, tym samym poza dostarczeniem silnej dawki emocji, autor skłania do refleksji nad naturą władzy.

Mroczne lasy, podziemne korytarze, starosłowiańskie legendy i wierzenia czy tajemnicze organizacje, to elementy, których nie powstydziłby się Indiana Jones. A skoro jesteśmy przy najbardziej znanym poszukiwaczu przygód, nie sposób nie wspomnieć o bohaterach książki. A Ci są całkiem interesujący: diablo inteligentny były komandos „z przeszłością”, stary policyjny wyga umiejętnie okruszek po okruszku składający obraz całej sprawy, czy tajemniczy antagonista realizujący swoje mroczne plany rękoma swoich podwładnych, i choć takich postaci w literaturze i filmie jest na pęczki, to te stworzone przez autora mają w sobie to coś, co powoduje, że trzymamy kciuki za ich losy do samego końca.

Często powracam do lektury utworów Nienackiego i zadaję sobie pytanie: dlaczego dziś nikt tak nie pisze? Dlaczego nie ma kogoś, kto potrafiłby z powieści przygodowej uczynić małe arcydzieło? Napisać powieść edukacyjnie wartościową, z zapadającymi w pamięć bohaterami, zabawną i dającą autentyczną radość z czytania? Tych pytań już nie muszę sobie zadawać, ponieważ teraz wiem, że ktoś taki jak najbardziej istnieje. Marcin Przewoźniak posiada bogaty dorobek literacki, tylko mnie do tej pory nie było dane natrafić na jego twórczość. A jest to coś, czego jako czytelniczka od zawsze poszukiwałam.

Wielowątkowa powieść, która z jednej strony jest obrazem życia współczesnych Japończyków żyjących w wielkich miastach, a z drugiej, jak w soczewce, skupia rozterki i problemy, które bliskie są także nam. To opowieść o przyjaźni, o tym jak cenne jest, by ją pielęgnować i walczyć o nią. O związkach, w które nie warto brnąć. O tym, że nie liczy się to, co wypada, a to, co sprawia radość. O zrozumieniu siebie i własnych potrzeb. I o tym, jak bardzo ważne jest to, by przeszłość i złe wspomnienia nie determinowały naszego życia. Portret Japonii. Zimnej i nieco szarej. Tłocznej i głośnej. O tym, jak trudno jest żyć w metropolii takiej jak Tokio, gdzie mieszka 14 milionów ludzi. Ludzi często zagubionych, żyjących według schematów, samotnych i nieszczęśliwych. To piękna i mądrze napisana  książka o walce o swoje szczęście.

Język powieści jest zrozumiały dla współczesnego odbiorcy i mimo że Catherine Gilbert Murdock pokazuje świat, który już przeminął, to potrafi pięknie malować słowami tamtejsze realia. Mamy tu całą gamę nietypowych postaci, które wzbudzają rozmaite uczucia. Są tu tacy, którzy budzą grozę, nie brakuje bohaterów sympatycznych i takich, którzy jak stary Michał Anioł swoim nieobliczalnym zachowaniem wywołują salwy śmiechu. Dobrze czyta się tę książkę i dorosły czytelnik także nie będzie się przy niej nudził. Nietypowe realia dostarczają mnóstwa historycznych smaczków