Za duży na bajki to ciepła książka, która spodoba się młodym ludziom. Jestem o tym przekonana. Na jej plus przemawiają nie tylko sprawy iście młodzieżowe, ale również młodzieżowy język, co ważne, charakterystyczny dla obecnego pokolenia. Rodzice czytający tę książkę mogą być zaskoczeni, ponieważ jest mnóstwo słów, które mogą nam nic nie mówić. Ale o to chodzi. To ważne, by młodzież czuła, że coś jest jedynie ich, na własność. A co może być ważniejsze niż jedność pokoleniowa? No właśnie. Wydaje mi się, że książka Dąbrowskiej z jej przesłaniem mogłaby znaleźć się w kanonie lektur szkolnych, ponieważ pokazuje mnóstwo wartości, których młody człowiek się uczy, a nie zawsze może doświadczyć na własnym przykładzie.  

W trzecim tomie Anne jest już dojrzałą dziewczyną, wkraczającą w poważne życie. Pomimo iż nie straciła nic ze swej dziewczęcej szczerości, marzycielstwa i otwartości, to jednak można wyczuć, że dawna, mała Anne odeszła bezpowrotnie. Z każdym tomem mam wrażenie, że rośnie na naszych oczachi, dorośleje, używa mniej wyszukanych słów, a jej przygody, mimo iż ciągle zabawne, są coraz bardziej poważne. Dodatkowo, dziewczyna zawsze stawia czoła wszelkim przygodom, nawet tym najbardziej absurdalnym. Wychodzi z nich obronną ręką, ale już podejmując decyzje zachowuje się jak prawdziwa kobieta. Zatem zmiana Anne jest bardzo widoczna. I to chyba jest najbardziej urocze w serii Montgomery.

Teoretycznie romantyczna więź między dwoma mężczyznami powinna grać pierwsze skrzypce. Dla mnie jednak zajmuje ona drugie miejsce, ponieważ to wątek chorób psychicznych, z którymi mierzą się na co dzień Dev oraz Charlie, jest najbardziej kluczowy oraz uderzający po emocjach. Depresja, lęk, ataki paniki… Nie zabrzmi to dobrze, gdy powiem, że te problemy bohaterów były najbardziej interesującą częścią książki, ale taka jest prawda. To, jak Dev i Charlie mierzą się z czymś, co dla kogoś innego może być drobnostką albo gorszym dniem, wzbudzało we mnie ogrom współczucia, a zarazem podziwu. Tak, autorka wywołała we mnie takie uczucia i to skierowane do fikcyjnych postaci! Niewiarygodne, prawda?

Autorka kolejny raz wciąga w pełną mroku i niedomówień spektakularną intrygę spowitą w przygnębiający, lekko psychodeliczny klimat. Najbardziej cenię jej pogłębione analizy psychologiczne postaci, ich złożoność i niejednoznaczność. To, jak odsłania je powoli w niemalże namacalny sposób, oddając ich bolesne przeżycia i emocje.

Emma bardzo ciężko ćwiczy, żeby wziąć udział w castingu wraz z zespołem hip-hopowym. Jednak chłopak wciąż nie jest zadowolony z efektów, jakie osiąga. Wciąż wypomina jej styl tańca klasycznego, który zauważa w ruchach dziewczyny. Dodatkowe uwagi potęguje fakt, że Emma coraz częściej widywana jest w towarzystwie kolegi z zespołu. Czy Jake faktycznie ma na uwadze jedynie dobro grupy, czy jednak znów odzywa się w nim uczucie do Emmy? Na drugim biegunie tanecznej kariery Wioletta przygotowuje się do spektaklu, który Opera Paryska ma wystawić na londyńskiej scenie. Młodsza z sióstr wkłada mnóstwo pracy w swój występ, jednak najtrudniejszym zadaniem okazuje się przełamanie myśli związanych z jej możliwościami. Dziewczyna zaczyna bowiem tracić pewność siebie, co niestety w tańcu staje się bardzo widoczne. Czy uda jej się pokonać strach i zawalczyć o siebie?