Mimo całej mojej sympatii do autorki, lektura „Miłości i morderczych parówek”, była mało zajmująca. Czyżby naglące terminy oddania książki do druku? Czuć tu nerwowość, zdania przeładowane są absurdalnością. Coś, co wcześniej bez trudu sprawdzało się u Banach, tym razem kompletnie nie zagrało. Oby była to tylko chwilowa niestrawność autorki i oby szybko uraczyła nas znów tym, czym skradła nasze czytelnicze serca.

Autorka, Florence Barkway, od dekady zajmuje się tematami związanymi z edukacją seksualną, wraz z Reed Amber, współtworzy na YouTube „Come Curious”. Do czytelnika przybywa z kompleksowym poradnikiem czy też instruktażem, doświadczenia przyjemności obcowania z własnym ciałem. Poprzez 25 opowieści i współnależących do nich rad, otwiera drogę do uwolnienia wszystkich hormonów szczęścia. Korzystając z diagramu, można dopasować opowieść do aktualnego nastroju lub zwyczajnie przeczytać je wszystkie od deski do deski. Rady poprzedzające każdą opowieść, zarówno pogłębiają wiedzę jak i proponują ciekawe nowinki. Wszystko tu jest nastawione na maksymalizację doznań, nawet sposób edycji opowiadań.

Autorem pierwszego, już stuletniego polskiego przekładu był Bernard Scharlitt. Gdy sięga się po książki przełożone z języka obcego, należy zwrócić szczególną uwagę na tłumaczenie, które mamy zamiar wybrać. To ono decyduje o tym, jak wybrzmi treść, jak zostaną wykreowani bohaterowie, jakiego języka będą oni używać i jak zostanie oddana atmosfera opowiadania. Autor przekładu jest wręcz współautorem książki, łącznikiem między pisarzem, a odbiorcą. Ja miałam przyjemność zapoznać się z tłumaczeniem Pauliny Braiter-Ziemkiewicz, które uważam za przyjemne, przejrzyste i płynne. Wydanie to wzbogacone jest o rysunki Aleksandry Czudżak, utrzymane w spójnej konwencji i kolorystyce, co czyni je estetycznym i zachęcającym potencjalnych czytelników.

  Oćma jednak nie jest idealna. Ma naprawdę dobre zakończenie – lepsze niż trzy części Bondysa razem wzięte – ale sama fabuła mogłaby być trochę zwięźlej napisana. Zwłaszcza perspektywa Róży. Jej rozterki związane z mężem i życiem potrafiły być już nużące po pewnym czasie. Samo rozwiązanie jej wątku ma związek z finałem powieści. I było ono naprawdę mocne. Czułam jednocześnie złość i satysfakcję, ale i tak frustracja – ta dobra, nie wywołana rozczarowaniem – to uczucie, z którym będę kojarzyć Oćmę najbardziej. I to w sumie na plus – powieści mają wzbudzać w nas uczucia, a nie uciekać z pamięci pół godziny po przeczytaniu ostatniej strony.

Ta powieść to mroczny poemat o samotności. Takiej najbardziej dokuczliwej, gdy jesteśmy samotni nie tylko w tłumie ludzi, ale nade wszystko sami ze sobą. Samotności, która jest rozdzierająco bolesna. Bardzo dobrze poprowadzona narracja, złożona osobowość bohatera i krwawe, pełne brutalnych szczegółów opisy sprawiają, że to książka, która nie jest może łatwa w odbiorze, ale daje poczucie spełnienia czytelnikowi. Warto zajrzeć głębiej, tam gdzie nawet najdokładniejszy kliner nie zapuści swego czujnego oka, by przekonać się, że Adam Dzierżek, to pisarz, który ma nam sporo do powiedzenia.