Najlepszy ojciec po jednej stronie barykady, po drugiej stronie najlepszy narzeczony, który lada chwila dostąpi miana męża i zięcia, wymarzony, wręcz idealny kandydat bez skazy. Coś jednak jest nie tak – cały czas, niemal jak mantrę powtarza w myślach ojciec ukochanej córeczki, która lata dzieciństwa ma za sobą, a jednak w oczach rodzica zawsze już będzie małym, bezbronnym dzieckiem, które należy chronić za wszelką cenę. Zwłaszcza po brutalnej przeszłości, jaka tkwi niczym zadra za skórą rodziny. Logan bawi się domysłami czytelnika, jak wahadło, raz po raz, zmienia kierunek przewidywań odbiorcy, ukazując coraz to nowe potencjalne rozwiązania lub dokręcając śrubę przy wcześniejszych. Niemal do samego końca nie można z całą pewnością ustalić kto ma rację

Fani gry komputerowej Assassin’s Creed nieznajdą w książce assasynów i tajemniczej wojny bractw. Nawiązaniem są jedynielokacje, drugoplanowe postacie orazczas, w jakim rozgrywa się akcja. Mnie jako gracza brak oczywistych powiązań gry z książką trochę mierzi, jednak sprawia to, że książka jest przystępna dla osób nie znającychuniwersum.Jako mól książkowy jestem jednak usatysfakcjonowany. Nie ma nudy – są wikingowie, mordercze boje, intryga i zdrada, oraz mitologia nordycka z jejlicznymi przedstawicielami.

Książka ze względu na bogactwo całego uniwersum tworzonego przez Blizzard latami, może być trochę „trudna” dla osób,które nie miały wcześniej do czynienia z tym światem. Mnogość postaci, miejsc i wydarzeń może czasem przytłaczać, z drugiej strony stanowiącrównież haczyk,który wciągnie nas w ten świat. Tak było ze mną, mimochodem wspomniane wydarzenia spowodowały,że zacząłem szukać dodatkowych informacjitylko po to,żeby lepiej zrozumieć kontekstprzywołanych przez bohaterów książki wspomnień.

Fabularnie towarzyszymy Łowczyni – legendzie Grombelardu, która pała do trzeciej z ras, sępów, taką nienawiścią, że postanowiła całe swoje życie poświęcić polowaniu właśnie na te rozumne ptaszyska. I jak na legendę przystało, jej czyny mają znaczące konsekwencje i zostawiają wyżłobienia tak głębokie, jak największe urwiska Ciężkich Gór.

Płonące dziewczyny to również ciekawi bohaterowie, wśród których zdecydowanie na pierwszy plan wybija się postać Jack. Kobieta jest dość sarkastyczna i do instytucji kościoła, wiernych, uczęszczania na msze etc. podchodzi w sposób ironiczny i nierzadko pozwala sobie na uszczypliwe komentarze – ma dystans, doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że dla jednych religia może być wybawieniem, podczas gdy dla innych jest zwyczajnie sposobem na nudę. Pastorka ma też ciekawą relację z córką, pomimo tego, że Flo jest nastolatką, dogadują się całkiem nieźle, co chwilę nawiązując w rozmowach do popularnych filmów czy książek. Przyjemnie się to czyta.