Podoba mi się poczucie humoru pani Greń i zawsze jest go sporo. Balansuje na krawędzi komedii, jednakże książka zdecydowanie jest kryminałem i posiada wszystkie elementarne dla tego gatunku cechy. Uwarunkowania sprzyjają morderczym zapędom złoczyńcy, bowiem ograniczone pole manewru napędza poczucie klaustrofobicznej pułapki. Wyraźnie odczuwamy panujące tutaj napięcie, a skomplikowane relacje między postaciami dodają całości dodatkowego dramatyzmu. Kto zabił i dlaczego? Tego musicie dowiedzieć się sami.  

Obecność trudnych motywów nie czyni utworów Stańczakowej wzniosłymi. Wręcz przeciwnie, przybierają one często (lecz nie zawsze) humorystyczny charakter zakończony żartobliwą puentą. W swoich pracach autorka bywa ironiczna, niekiedy emocjonalna i zamyślona, a niekiedy łączy ze sobą te dwie skrajności.  

Tytułowy Tristan to po prostu Michał, który zaraz po wojnie (stąd w tytule 1946) wyrusza do Londynu, aby przepracować traumę wojennego czasu i spróbować żyć w nowym otoczeniu, nowej rzeczywistości powojennej. Poznaje tam młodą Kathleen, której pomaga zdobyć posadę u starszego profesora, za którego ostatecznie dziewczyna wychodzi za mąż. Jednak pewnego wieczoru, podczas wspólnego słuchania muzyki, młodzi ludzie zbliżą się do siebie. Zakazane uczucie wybuchnie ogromną namiętnością. Jak skończy się ta historia? Czy podobnie jak dzieje legendarnej pary Tristana i Izoldy?

Byłoby grzechem nie wspomnieć o tym, jak wspaniale wydana jest ta książka. Nie jest szczególnie obszerna. Taka w sam raz, by w wigilijny wieczór spędzić z nią czas. Twarda, szorstka w dotyku oprawa. Bardzo wygodna w czytaniu i atrakcyjna wizualnie. Szata graficzna jest taka sama jak w serii powieści autorki, które ukazały się nakładem wydawnictwa MG. Jeżeli ktoś przykłada wagę do wydań, to całość zbiorów świetnie będzie komponować się razem. Książka zawiera ilustracje, które są po prostu czarujące. Ciepłe barwy, bardzo nasycona kolorystyka. Urzekają prostotą. Warto pochylić się nad nimi dłużej, ponieważ niezwykle rzadko zdarza się, by w obecnych czasach napotkać gdzieś jeszcze takie rysunki.

Autor jest szerzej znany jako Rozkoszny, ponieważ prowadzi bloga kulinarnego o tym tytule. Jest to młody, ale niesamowicie utalentowany kucharz, który zaczął rozwijać swoje zainteresowania już jako dziecko. Jego ciężka praca w tej dziedzinie doprowadziła go do prestiżowych osiągnięć, takich jak nagrody magazynu "Saveur" za fotografię kulinarną, co niewątpliwie widać w tej książce. Zdjęcia są tak apetyczne, że aż pachną ze stron. Obecnie Korkosz współpracuje też z takimi czasopismami jak "Vogue Polska" i "Przekrój", gdzie prowadzi swoją rubrykę kulinarną.