Premiery książek marzec 2023

Podsumowując: zaczyna się mało spektakularnie, później zostajemy rzuceni na głęboką wodę, a finalnie otrzymujemy zaskakujące, szalone, niespodziewane i... niestety mało realne zakończenie. Być może jestem po prostu zbyt wymagająca. To nie jest zła książka. Sprawdza się jako wieczorne czytadło jednak daleko jej do ideału. Chwilami naprawdę porywa, ale jednak mogłaby być lepiej dopracowana. Odnoszę wrażenie, że w to zakończenie autorka chciała zbyt wiele twistów włożyć i po prostu przegięła.

Izabela Janiszewska wspina się na wyżyny i osiąga mistrzostwo w budowaniu niesamowitego klimatu, który potęguje niepewność tego, co nastąpi za chwilę. Jesteśmy świadkami bardzo niepokojących wydarzeń, z którymi zdrowy rozsądek nie potrafi sobie poradzić, albowiem intryga, którą ofiarowuje nam autorka, nieźle namąci w naszych głowach. Poznajemy małą społeczność, gdzie każdy zna każdego, a wiele osób łączy gęsta sieć wzajemnych powiązań i wszyscy mają coś do ukrycia.

W tym miejscu muszę napisać, że jestem zachwycona tą książką i czekałam na nią bo moje dziecko ma ostatnio problem ze zrozumieniem tego, że ktoś może nie mieć słodyczy czy czegokolwiek do jedzenia. Wiecie za co jeszcze uwielbiam książki dla dzieci? A za to, że na kanwie prostej historii można poruszyć wiele tematów. Po pierwsze temat ubóstwa i głodu wśród dzieci. Wciąż jest to temat tabu, a w wielu miejscach można znaleźć rodziny głodujące i niedojadające. Po drugie temat niesienia pomocy innym, ale przede wszystkim jej przyjmowania. Zaimponowała mi Zosia, a przede wszystkim jej mama. Nie odrzuciła pomocy tylko przyjęła ją.

Czytając książkę Ewy Czajki można wreszcie dostrzec z bliska czym jest problem autyzmu. To nie są wymysły i fanaberie, a faktycznie trudne zaburzenie. Trudne zarówno dla dziecka, jak i jego całej rodziny. Do tej pory uderza mnie fragment, kiedy Tymon nie mógł sobie poradzić z sytuacją, w której mama odwiozła go inną drogą do przedszkola. Wpadł w szał, a tylko dlatego, że przestraszył się. Coś co zwykle było uporządkowane, nagle zmieniło bieg. My potrafimy się odnaleźć w każdej sytuacji, ale dziecko z autyzmem już nie.

Proza Fernandy Melchor jest jak dźgnięcie nożem. Nie ma tu happy endów ani nawet nadziei na lepsze jutro. Od pierwszych stron wiemy, co się wydarzy i z tą świadomością brniemy przez makabryczne i ohydne myśli bohaterów, wsłuchujemy się w ich wulgarny język i obserwujemy ich przepełnioną brutalnością rzeczywistość. Jesteśmy świadkami rodzenia się zła, przed którym nie można się uchronić, stawiając wysokie płoty, ponieważ zło tworzy się również wewnątrz zamkniętej społeczności.