Niewątpliwym walorem tych publikacji jest szczegółowość ilustracji i ich perfekcyjne dopracowanie. Dzięki temu mają wartość kształcącą. W ręce tym razem wpadły nam Pająki oraz W górach, z których obie są świetne, ale dzięki ilustracjom Marty Kitki część o pająkach gości u nas od kilku dni non stop. Dzieci dowiedzą się, które pająki gryzą, a które są zupełnie dla nas bezpieczne. Które jedzą inne pająki, a które muchy oraz jak wyglądają ich domy. Co najważniejsze moi synowie już wiedzą, że pająki to niesamowicie pożyteczne stworzenia i absolutnie nie wolno ich zabijać!

Wejdź do gry i sprawdź do czego zdolni są inni. Szczególnie ci, którzy mają do ukrycia jakąś ciemną stronę i do rozwiązania jakąś starą tajemnicę. Wiktoria, bohaterka powieści, ma do rozwikłania tajemnicę zaginięcia młodej dziewczyny sprzed lat. Musi to zrobić, a do tego przeżyć. Kto bawi się w ten sposób w Boga i decyduje o regułach gry?

Warsztat Kresa pozostaje solidny. Moim zdaniem widać też progres, chociażby budowanie napięcia wychodzi tutaj znacznie bardziej efektownie, kumulowane zdarzenia wielokrotnie pędzą przed siebie na złamanie karku w coraz większej kuli. Oczywiście nic się nie zmienia w zakresie dygresyjności narracji, chociaż na tym etapie można raczej przyjąć, że czytelnik wie już na co się pisze i docenia ten styl. Wciąż jest brutalnie i bezwzględnie, zakończenie jest wstrząsające i może na długo pozostać w pamięci.

Za duży na bajki to ciepła książka, która spodoba się młodym ludziom. Jestem o tym przekonana. Na jej plus przemawiają nie tylko sprawy iście młodzieżowe, ale również młodzieżowy język, co ważne, charakterystyczny dla obecnego pokolenia. Rodzice czytający tę książkę mogą być zaskoczeni, ponieważ jest mnóstwo słów, które mogą nam nic nie mówić. Ale o to chodzi. To ważne, by młodzież czuła, że coś jest jedynie ich, na własność. A co może być ważniejsze niż jedność pokoleniowa? No właśnie. Wydaje mi się, że książka Dąbrowskiej z jej przesłaniem mogłaby znaleźć się w kanonie lektur szkolnych, ponieważ pokazuje mnóstwo wartości, których młody człowiek się uczy, a nie zawsze może doświadczyć na własnym przykładzie.  

W trzecim tomie Anne jest już dojrzałą dziewczyną, wkraczającą w poważne życie. Pomimo iż nie straciła nic ze swej dziewczęcej szczerości, marzycielstwa i otwartości, to jednak można wyczuć, że dawna, mała Anne odeszła bezpowrotnie. Z każdym tomem mam wrażenie, że rośnie na naszych oczachi, dorośleje, używa mniej wyszukanych słów, a jej przygody, mimo iż ciągle zabawne, są coraz bardziej poważne. Dodatkowo, dziewczyna zawsze stawia czoła wszelkim przygodom, nawet tym najbardziej absurdalnym. Wychodzi z nich obronną ręką, ale już podejmując decyzje zachowuje się jak prawdziwa kobieta. Zatem zmiana Anne jest bardzo widoczna. I to chyba jest najbardziej urocze w serii Montgomery.

Teoretycznie romantyczna więź między dwoma mężczyznami powinna grać pierwsze skrzypce. Dla mnie jednak zajmuje ona drugie miejsce, ponieważ to wątek chorób psychicznych, z którymi mierzą się na co dzień Dev oraz Charlie, jest najbardziej kluczowy oraz uderzający po emocjach. Depresja, lęk, ataki paniki… Nie zabrzmi to dobrze, gdy powiem, że te problemy bohaterów były najbardziej interesującą częścią książki, ale taka jest prawda. To, jak Dev i Charlie mierzą się z czymś, co dla kogoś innego może być drobnostką albo gorszym dniem, wzbudzało we mnie ogrom współczucia, a zarazem podziwu. Tak, autorka wywołała we mnie takie uczucia i to skierowane do fikcyjnych postaci! Niewiarygodne, prawda?