Gdyby "Miłość nie na żarty" byłaby serialem na Netflixie, Nell i Charlie skradliby niejedno serce widza. Są naprawdę uroczą parą, zarówno osobno, jak i w duecie. Oboje mają własny charakter: Nell jest zdeterminowana, ale wrażliwa; Charlie bajeruje każdego, ale ukrywa prawdziwe emocje przed ludźmi. Te postacie rozwijają się na kartkach książki, by finalnie każde z nich znalazło się na odpowiedniej dla siebie ścieżce.

Dwie linie czasowe: współczesna i z przeszła z 1999 roku, roku trzech morderstw. Choć powieść ta jest fikcją literacką, autorce udało się nadać jej pozory autentyczności. Podczas lektury niemalże cały czas miałam nieodparte wrażenie, że czytam o wydarzeniach, które miały swe odbicie w rzeczywistości. Ryczko niespiesznie, acz konsekwentnie snuje swą opowieść fenomenalnie łącząc intrygę kryminalną z tłem obyczajowym.
Bohaterowie są złożeni, autentyczni, doświadczeni przez los, zmagający się z własnymi demonami. Nie ma tu typowego napięcia czy też uczucia niepokoju, jest jednak ogromna ciekawość i chęć odkrycia wraz z główną bohaterką wszystkich tajemnic, które skrywają lokalni mieszkańcy.

Odnoszę jednak wrażenie, że dla Cosby'ego najważniejsza jest sylwetka ludzka. Pisarz przygląda się człowiekowi bacznie. Ogląda go niczym badacz pod mikroskopem i można pomyśleć, że obiekt badań nie ukrywa przed nim żadnych tajemnic. Doskonałe wyczucie emocji, sprawne portrety psychologiczne i poruszające spojrzenie na współczesny świat. Nie tylko ten za oceanem. Cosby pisze ładnie, mądrze i niczym dyrygent rewelacyjnie steruje napięciem. Jakaż dopracowana jest ta powieść, głęboka i rozpaczliwie smutna. Autor uderza słowami jak żelazną pięścią. Potrafi wstrząsnąć czytelnikiem i odziera go ze złudzeń. To powieść mocno angażująca.

Ależ to jest brawurowo napisana książka! Przygoda, spiski, tajemnice, dworskie zagrywki, a do tego miłość. I czyż potrzeba czegoś więcej, by w pełni cieszyć się dobrą powieścią? Historia nauczana z podręczników nigdy nie posiada tego cudownego kolorytu jaki nadać jej potrafi pasjonat. A Kaleta to nade wszystko pasjonatka, która potrafi tak zaczarować swoją opowieścią, że nawet laicy są w stanie odnaleźć się w niej i z zapartym tchem śledzić polityczne niuanse. Wspaniała jest to powieść, która niesie ze sobą wartość jaką jest historia sama w sobie, to, że mamy możliwość niemalże dotknięcia jej, a także przesłanie jakie ze sobą niesie. Czyż duch konfederacji nie jest obecny do dziś? Jakże wiele jest zagadnień, które jako wspólny mianownik zestawić możemy ze współczesnymi systemami politycznymi.

Śledztwo prowadzone jest dwutorowo: przez byłego policjanta Huberta Langego i młodą muzealniczkę Jagodę Matusiak. Mazury odgrywaja w nim niebagatelną rolę stając się niemalże bohaterem drugiego planu: ponure, zimne, otulone mgłą kłamstw i tajemnic. Rumieńców całości dodaje stara lokalna legenda, która może być kluczem do rozwiązania zagadkowych zbrodni.

Wydaje się, że autorka przedstawia typowe problemy dla większości rodzin posiadających dzieci. Dorastająca nastolatka, która szuka swojej tożsamości, a więc bunt i robienie wszystkiego po swojemu, nie patrząc na konsekwencje. Pierwsza wielka miłość i rozstanie, które boli aż do niewytrzymania. Próba prawdziwej przyjaźni. Sprawdzanie kto jest ze mną, a kto przeciwko mnie. Konflikty z rodzicami, którym wydaje się, że wiedzą najlepiej. Imprezy, alkohol. Wybór życiowej drogi po maturze, czy pójść na studia, jak tak to jakie, a może odpuścić? Ze wszystkimi tymi na pozór „normalnymi” problemami czy dylematami mierzy się Sara.