Tym razem, skupiając się na ziemi, wodzie i powietrzu, mamy okazję poznać zwyczaje najczęściej spotykanych przedstawicieli tych trzech żywiołów. Wszystkie historie, do czego fani autorki już przywykli, żywo odzwierciedlają jest osobliwy stosunek do przyrody. Nie brak tu więc zdrobnień czy nawet infantylności. Nie burzy to jednak czytelniczej przyjemności poznawania ciekawostek, brakuje natomiast współczesnej korekty do danych podawanych przez Kossak. Przez to też można na całość spojrzeć bardziej przez palce, jako typową gratkę dla miłośników tej formy opowiadania .

Autorka już na samym początku stawia bardzo istotne założenie, jakim kierowała się w pracy nad książką. Wysłuchane historie bohaterek, traktowała z ograniczonym zaufaniem. Tam, gdzie było to możliwe, pozyskane informacje weryfikowała z ludźmi ze środowiska danych kobiet, a gdy nie było to możliwe, musiała im zwyczajnie uwierzyć. Tak więc czy bohaterki tej książki mówią prawdę i tylko prawdę? Pozostaje w to wierzyć, nikt nie ma prawa tego kwestionować. Czytanie ich historii jest brutalnym doświadczeniem, niekiedy nawet kryminalnym.

Opisywany w formie dziennika, sześcioletni czas pracy autora na oddziale położniczym w publicznym szpitalu, to w zasadzie gorzka lektura. Mimo kosmetycznych różnic w standardach, służba zdrowia w każdych kraju pełna jest absurdów. Jednocześnie, pełna jest idealistów i szaleńców, którzy mimo wielu przeciwności, starają się, aby ten, często bezduszny medyczny świat, był jak najprzyjemniejszy dla pacjentów. Ci, również nie są bez winy, co także żywo relacjonuje Kay.

Czas zdrajców to kolejna odsłona szpiegowskiej strony twórczości Marka Krajewskiego. Jej bohaterem jest Edward Popielski, doskonale znany już z serii Breslau. Tym razem autor w stworzeniu fabuły wspomógł się postacią majora Jana Henryka Żychonia, asa polskiego wywiadu. Wikła go, wraz z Łyssym, w intrygę, która zmąci zarówno sytuację polityczną, jak i… serce jednego z panów.

Ślad opowieści Lafon zostanie we mnie na długo. To surowa, prosta, napisana w powściągliwym stylu opowieść o dojrzewaniu, trudnych relacjach z rodzicami, nieobecnej matce i tragedii rodzinnej. Międzypokoleniowe traumy naznaczają tę literaturę swoim ciężarem, ale przecież jest w niej miejsce na nadawanie sensu, na odnajdywanie swojej niełatwej tożsamości, które daje nadzieję, że nie ma sytuacji, w których nie możemy dotknąć swojego człowieczeństwa z czułą uwagą. 

Książka Peters porusza kilka tematów, które warto omówić. Jednym z nich jest kwestia rodzicielstwa, przywileju posiadania dzieci i ważności podejmowania decyzji, czy w rodzicielstwo w ogóle warto się angażować. Pisarka w bardzo interesujący sposób opisała relację na linii Katrina–Reese. Pierwsza z nich może zajść w ciążę, fizycznie jest do tego zdolna, a jednak rozważa aborcję. Z kolei Reese ma poczucie niesprawiedliwości i tego, że została odarta z możliwości doświadczenia czegoś bardzo ważnego