Agnieszka Jucewicz rozmawia ze swoimi bohaterami w sposób ostrożny, nie wchodzi w rolę terapeutki, słucha uważnie, dzięki czemu dowiadujemy się jak osoby cierpiące np. na schizofrenię odbierają rzeczywistość czy jak czuje się ktoś, kto wie, że właśnie zbliża się kolejny atak paniki. I nie są to opisy z mądrych książek, napisanych przez lekarzy i naukowców, tylko zwyczajne historie ludzkich zmagań i powolnego oswajania się z diagnozą.

Występujące naprzemiennie perspektywy czasowe, krok po kroku przybliżają nam czas teraźniejszy oraz wydarzenia, które miały miejsce przed laty. Intryguje mnie, co też poróżniło, zdawać by się mogło, tak zgraną paczkę przyjaciół. Akcja nie należy do najszybszych, atmosfera zagęszcza się, a napięcie narasta nieznośnie powoli, ale prym wiedzie tu kreacja psychologiczna postaci.

Walka dobra ze złem w Nędznikach opiera się także na chrześcijańskich etosach. To dzięki przypadkowemu biskupowi, postaci jedynie na pozór epizodycznej, następuję przemiana Valjean’a, którego postępowanie determinuje całą akcję powieści. Jednostka ukazana jest na tle społeczeństwa jako wiecznie walcząca o swoje miejsce w nim. Nędznicy to także powieść o zabarwieniu politycznym, z wątkami romantycznymi, realistycznymi i historycznymi. Nie muszę chyba zaznaczać, że jak na swoje czasy były to rzeczywiście niezwykłe połączenie schyłku romantyzmu i początku myśli pozytywistycznej.

Solitaire miało swój klimat stworzony przez Alice Oseman. Przypominał mi momentami książki Johna Greena. Jest tylko mały problem – nie przepadam za powieściami tego autora. Nie odmawiam autorce talentu, ale zdecydowanie bardziej przypadł mi styl w Loveless, przez które po proste się płynęło. Fabularnie również ta historia mnie nie porwała, a w moim odczuciu bohaterowie po prostu nie potrafili ze sobą rozmawiać. Mogli w ten sposób rozwiązać wiele problemów i uniknąć nieporozumień.

Pierwsze, na co zwróciłam uwagę to język — subtelnie nawiązujący do lat, które opisuje, jednak klarowny i zrozumiały, bogaty we wszelkiego typu ozdobniki stylistyczne. Dzięki temu lektura jest dużą przyjemnością, ale i zabiera więcej czasu. Jeśli chodzi o intrygę kryminalną, to jest ona najwyższych lotów, a prowadzenie akcji i jej zwroty rozbudzają naszą ciekawość. Samo śledztwo dopasowane jest do możliwości tamtego okresu, a największą bronią zdają się być inteligencja, spostrzegawczość i dedukcja.

Siła Ten się śmieje, kto ma zęby nie tkwi jednak tylko w języku, ale w wyrazistości bohaterki. Wera jest bowiem taka, jak język, którym mówi. Stanowcza, szorstka, w swojej bezczelności zabawna, chociaż w rzeczywistości pewnie byłaby denerwująca. Na pierwszy plan wysuwają się jej siła i pragmatyzm, na sentymenty jak i na uronienie łzy na pogrzebie męża nie ma miejsca w świecie Wery. To kobieta, która robi co chce i nikogo nie pyta o zdanie.