Jakbym w skrócie miała podsumować tę powieść i wyjaśnić, dlaczego uważam ją za kiepską, to brzmiałoby to mniej więcej tak: fabuła stworzona na zasadzie „po co logika, skoro to horror?”, żeńska antagonistka bez większej głębi, opisy morderstw i trupów podrasowane, by zrobić efekt „wow” i bardzo płaska grupa bohaterów pobocznych.

Ograniczona ilość tekstu w tym przypadku ma swoje plusy, mianowicie pozwala puścić wodze fantazji. Dodatkowo często sięgamy po tą pozycję, gdyż zachęca przepiękną oprawą graficzną. Gdy zapadnie noc. Kto pracuje, kiedy śpimy to jedna z tych książek, do których się wraca zwłaszcza wieczorami, wtedy kiedy do pracy wychodzi ktoś, dzięki komu nasz sen może być spokojny.

Wspomniana gra zapewni wam pełną śmiechu zabawę, zabierając w podróż przez niezbyt smacznie brzmiące dania jak spaghetti z larwami czy włochate klopsiki. Oczywistym jest więc, że naszym zadaniem będzie unikanie tych potwornych potraw. Jednak sama wygrana wymaga od gracza nie tylko skupienia, ale też umiejętności kombinowania!

Siedemdziesięcioletni Saleh przylatuje z Zanzibaru do Wielkiej Brytanii i prosi o azyl. Nie ma wizy wjazdowej, a na każde pytanie pracownika urzędu emigracyjnego odpowiada tylko dwoma słowami „uchodźca” i „azyl”.  Udaje, że nie mówi po angielsku, ponieważ ktoś mu tak doradził. I najwidoczniej los chciał, żeby Saleh tej rady się posłuchał, ponieważ dzięki niej nawiązuje kontakt z Latifem – profesorem literatury, który mówi w jego języku. Okazuje się, że oprócz wspólnego języka, łączy ich również wspólna, bardzo skomplikowana historia.

Jeff Guinn skupia się również na tym, jaką role odegrały media w tej sytuacji. I nie chodzi tu tylko o raportowanie wydarzeń, ale i kreowanie ich. To, co działo się w Waco, można było obejrzeć na ekranie telewizora, co nakładało dodatkową presję na każdego, kto był zaangażowany w tę akcję. Natomiast warto pamiętać, że akcja ATF wydarzyła się wtedy, gdy się wydarzyła, bo lokalna gazeta planowała wydać serię artykułów śledczych o Koreshu i argumenty, że zespoły nie są jeszcze przygotowane do akcji, a te publikacje mogą zaalarmować dawidian, nie trafiły na podatny grunt.

Pisanie towarzyszy też Yuriko, gdy zaczyna tracić pamięć. Sterta małych karteczek, które "pełne były skrawków pamięci, które Yuriko chciała zachować". Podstawowe informacje o synu, jego żonie, upomnienia wobec siebie: "nie kupuj chleba, żyj samodzielnie, jak należy". Izumi znajduje je, gdy mama przeprowadza się do domu opieki, po serii wyjść z domu, które kończyły się jej poszukiwaniem.