Do przeczytania Bezlitosnego Światła zachęcił mnie motyw demonów i egzorcystów, ponieważ kojarzy mi się on z reguły pozytywnie: serialem "Supernatural", anime "Ao no Exorcist". O dziwo, z tym drugim tytułem powieść Sophie Clark miała nawet cechy wspólne pod kątem postaci Julesa. Selena natomiast przypomina trochę postać Celeany ze "Szklanego Tronu", zaś klimat samego Rzymu i Watykanu dało się odczuć na kartkach książki.

To mogłaby być bardzo dobra książka. Zapewne dla mało wymagających czytelników taką będzie, ale mnie Marrs solidnie podpadł. Do czasu, gdy przeczytałam jakieś 3/4 powieści, byłam pewna, że to jedna z tych książek, o których naprawdę warto mówić. Coś, co powinno być średniej jakości thrillerem na jeden wieczór, a okazało się zaskakująco dobrą książką. Niestety, wszystko to upada. Zbliżając się do finału, wiadomym staje się, że autor, chcąc zaskoczyć czytelników imponującymi zwrotami akcji, całkiem stracił kontrolę nad swoją historią. To, co tak sumiennie budował, skutecznie burzy. Skrzydła wyobraźni poniosły go za daleko. Książka staje się nierealna i sztuczna. Szkoda. Taki potencjał został utopiony w próbie wybicia się ponad innych. Bardzo ciekawa opowieść przeradza się w oderwaną od rzeczywistości katastrofę.

Książka "Potęga mitu" to na pozór luźna rozmowa Campbella z amerykańskim dziennikarzem Billem Moyersem. Dzięki temu dostaliśmy pełną anegdot refleksję na temat większości religii świata. Bardzo podoba mi się fakt, że żadna z wiar nie została napiętnowana. Wszystkie religie zostały tożsamo potraktowane. Spodobał mi się też sposób prowadzenia narracji, pomimo trudnego tematu i erudycji obydwu autorów, nie odczułam naukowego stylu czy języka. Campbell pisze dla wszystkich, bez względu na poziom wykształcenia.

Fabuła skupia się na dwóch wątkach. Pierwszoplanowy to sprawa z czasów obecnych, którą prowadzi agentka Jane Munro, a drugi to sprawa zapomniana sprzed lat. Dzięki niej autorka wplata psychologiczne podłoże przeżywania traumy. Niesamowicie trafnie przedstawia mechanizm ludzkiego umysłu w walce ze wspomnieniami i trudnymi przeżyciami. Nie bardzo rozumiem jednak tak drastyczną zmianę tytułu po tłumaczeniu. Wersja oryginalna „The unquiet bones” dla mnie dużo lepiej pasuje do tej powieści.

Na szczególną uwagę zasługuje to, żeporadnik ten podaje wiele przykładów z życia, dzięki czemu łatwo zrozumieć, jak działa manipulacja w praktyce. Autor uczy też, jak zachować spokój, myśleć samodzielnie i nie dać się wciągnąć w cudze gry.

Marek Krajewski ma styl, który jest mieszaniną solidnego warsztatu rzemieślniczego, doskonałego wykształcenia i talentu. Sposób w jaki opowiada historię jest niepowtarzalny. Nie ma znaczenia w jakiej epoce osadza akcję swojej powieści. Za każdym razem wykonuje tytaniczną pracę, by dać czytelnikom tekst na najwyższym poziomie Dopracowany na każdej płaszczyźnie. Językowo jest unikatowy. Z gracją łączy archaizmy, mitologię, naukę z fabułą kryminalną. Czaruje nas wprowadzając w mrok. Niesamowity klimat mają powieści Krajewskiego. Naznaczone detalami, ale oparte na mocnych historycznych fundamentach.