Martyna Bunda w swojej najnowszej powieści stworzyła doskonałe w swej niedoskonałości bohaterki. Wchodzimy do ich świata, który niekiedy wypełniony jest smutkiem i samotnością, ale też czułością, okazywaną drugiej osobie poprzez delikatne, prawie niezauważalne gesty. Autorka w niezwykły sposób opisała relację na poziomie uczennica – mistrzyni, a także wręcz metafizyczną więź między człowiekiem i psem.

Ja wraz z moim dzieckiem jesteśmy zauroczeni Polą i Piotrusiem. Za każdym razem stwarzają nam ogrom tematów do rozmowy i jest to świetne. Co więcej uwielbiam wydanie tej książki. Twarda oprawa, format, który sprawdza się w każdej sytuacji  i jest wygodny także do trzymania w małych rączkach. Dodatkowo piękne ilustracje, bardzo żywe, ale nie krzykliwe działają na ogromny plus. Książkę polecam dla rodziców i dzieciaków do 3–4 lat. Mój trzylatek jest zachwycony, ale czuję, że wkrótce ilość tekstu będzie już niewystarczająca.

Jak zaznaczyłam na wstępie to świetna lektura na lato, bo sama o lecie opowiada. Nieodłącznym elementem wakacji jest wakacyjna miłość. I właśnie to jest głównym motywem powieści. Miłość między nastolatkami, studentami, a następnie dorosłymi ludźmi. Wraz z autorką zastanawiamy się czy prawdziwa miłość istnieje i pomimo trudności losów przetrwa wszystko. Lektura nie wgniotła mnie w fotel, ale zapewniła bardzo przyjemne dwa wieczory. Nie mogłam się od niej oderwać, ponieważ język i narracja zostały świetnie prowadzone. Może temat nie jest wyszukany, a fabuła zaskakująca, ale jest to rewelacyjna książka do oderwania się od szarej rzeczywistości. Jeśli przy książkach można odpoczywać to przy tej jak najbardziej.

Dla mnie Girl in pieces jest bardzo płaska, jeśli chodzi o wywołane emocje. Dopiero pod koniec, przy scenie koncertu, coś we mnie zadrgało, ale delikatnie. Nie potrafiłam wejść w uczucia Charlie czy innych bohaterów. Miałam wrażenie bycia obok nich i ich przeżyć. Może winny był temu brak podobnych doświadczeń, albo to, że problem samookaleczania się przez młodych ludzi pojawia się teraz wszędzie. Serial na Netflixie, książka w Empiku, podcast, reportaże… W moim odczuciu w tym temacie nie pojawia się nic nowego, jeśli chodzi o literaturę czy film. Nic, co wprawi mnie w szok, zachwyt albo przerażenie.

W małym, otoczonym bagnami i borem, opustoszałym pensjonacie Strzygoń już od siedmiu miesięcy przebywa pewien pisarz, chcący ukończyć swą książkę. Praca idzie mu "jak krew z nosa". Oprócz niego jest tu para letników z Krakowa. Niespodziewanie bez śladu podczas rowerowej wycieczki znika pensjonariuszka. Według słów gosposi, jak nie wróci na noc, to ze strzygoniem poszła.

Maria Topolska niejako przepytała kilkanaście kobiet w różnym wieku, od tych najstarszych, najbardziej doświadczonych, do najmłodszych, rozpoczynających dopiero świadome życie. Pytania autorki dotyczyły doświadczeń z dzieciństwa, ale skierowane były głównie na sytuację społeczną kobiet w Polsce, a także w dużym stopniu na religijność, wiarę. Warto zauważyć, że kobiety odpowiadające miały różne wykształcenia, zamieszkiwały wielkie polskie miasta, ale także mniejsze miejscowości, jak również wyemigrowały z naszego kraju. Opowiadając o swoich losach, doświadczeniach dały obraz Polek uciemiężonych przez państwo, władzę i Kościół katolicki. Spowodowało to, że zamiast faktycznie czerpać z mądrości kobiet, czyta się trochę użalanie nad naszym położeniem