W książce ,,Niebezpieczny poeta” autorka przeplata wydarzenia z życia Gałczyńskiego z jego twórczością. To jedna z rzeczy, która bardzo mi się spodobała. Często w przypadku pisarzy oceniamy ich albo twórczość, albo jedynie biografię. Tutaj można od razu skonfrontować te dwie sfery i zobaczyć, czy faktycznie są one od siebie w jakiś sposób zależne. I to by było chyba na tyle moich ochów i achów... Obiecywałam sobie po tej biografii bardzo dużo, niestety moje oczekiwania nie zostały do końca spełnione. Autorka przedstawiła nam Gałczyńskiego w sposób chyba zbyt ocenzurowany.

Marta Byczkowska-Nowak wykonała świetną pracę. Przedstawiła bowiem wnikliwy portret pisarza, ale przede wszystkim człowieka, który przeżył największą traumę jaką był obóz koncentracyjny, ale nie tylko. Mam wrażenie, że Borowski już od najmłodszy zdany był tylko na siebie. Trudna osobowość matki, choroba brata spowodowały, że dom pisarza nie miał tego charakterystycznego ciepła. Dalsze lata też naznaczyły jego psychikę. Przeżył Auschwitz, razem ze swoją ukochaną Marią. Niestety nawet miłość nie jest w stanie zwalczyć bólu, jaki wyniósł z obozu. Doświadczenie traumy spowodowało, że cierpiał na depresję i zakończył życie samobójstwem.

  Z ogromnym sentymentem śledziłam wspomnienia głównego bohatera — osiemdziesięcioletniego pana Henryka. Czas, w którym przyszło mu dorastać, nie był może najłatwiejszy, ale jakby prostszy i w moim odczuciu piękniejszy. Dziś mając wszystko na wyciągnięcie ręki, nie potrafimy niczego należycie docenić. Autorka doskonale oddała przepaść, która dzieli pokolenia, co skłania do refleksji nad wartością rodziny, równowagą między dawaniem a braniem oraz nad tym, jak traktujemy starsze osoby w naszym otoczeniu.

Co do motywu splecionych żyć Evelyn i Arden to jest on do złudzenia podobny właśnie do historii Luca i Addie, bohaterów V.E. Schwab, zwłaszcza pod koniec, kiedy odkrywamy przyczynę, dlaczego nasze postacie muszą zginąć przed skończeniem osiemnastu lat. Miałam trochę też lekki zgrzyt z tym, zwłaszcza do samego, dość pośpiesznie napisanego zakończenia.

Nałkowska kreśli portrety przedstawiające ówczesne (niektóre niestety nadal aktualne) społeczne problemy, takie jak m.in. przedmiotowe postrzeganie i traktowanie kobiet, błędne postrzeganie kobiecej seksualności, seksizm oraz nierówności społeczne. Wszystko to przeplata psychologiczną analizą postaci.

Mimo całej mojej sympatii do autorki, lektura „Miłości i morderczych parówek”, była mało zajmująca. Czyżby naglące terminy oddania książki do druku? Czuć tu nerwowość, zdania przeładowane są absurdalnością. Coś, co wcześniej bez trudu sprawdzało się u Banach, tym razem kompletnie nie zagrało. Oby była to tylko chwilowa niestrawność autorki i oby szybko uraczyła nas znów tym, czym skradła nasze czytelnicze serca.