Mała miejscowość, która położona jest na styku trzech jezior, tajemnicza zagadka hydrologiczna i wstrząsające odkrycia – Anna Kaczanowska wykorzystuje motywy, które zasadniczo zawsze się sprawdzają. Czytelnicy uwielbiają historie, których akcja toczy się w hermetycznych środowiskach, nic tak nie pobudza naszej wyobraźni jak klimat prowincji, stare podania i seria morderstw. Czy taki temat, który zasadniczo sam się prowadzi, można popsuć? Tak, jak najbardziej i „Diable” jest tego świetnym przykładem.

Co do warstwy thrillerowej no to mamy po prostu smutną historię z przeszłości i zemstę – na tym koniec. Cała akcja dzieje się na dosłownie ostatnich pięćdziesięciu stronach i na nich zawarte są największe emocje. Aby do nich dotrzeć, musimy przebrnąć przez rozterki Margot, że nie może zajść w ciąże, humorki Aimee, bo brakuje jej seksu, myśli Farah, że nagle zakochała się w swojej przyjaciółce i nie wie, co to oznacza, oraz najgorsze ze wszystkich przemyślenia Adama, który nie wie, czy chce się rozwieść czy dać szansę swojemu małżeństwu.

Powieść napisana w formie dziennika sprawia, że czyta się ją naprawdę dobrze. Specyficzny humor, mocno sarkastyczny, na pewno nie wszystkim przypadnie do gustu, ale jeżeli ktoś taki język ceni, to będzie bardzo dobrze bawił się czytając tę książkę. Seria o Bridget nie jest dla każdego. Nie jest rzeczą możliwą, by wszyscy zaśmiewali się przy tych samych gagach i dialogach. Na pewno stanowi świetną odskocznię od tego, co czytamy zwykle. Wejście do świata Bridget jest łatwe. Fielding pisze sprawnie, bardzo dobrze operuje dynamiką, wie w jakich momentach wyciszać emocje. Doskonale zna swoją bohaterkę i wie jakimi drogami ją prowadzić. To bardzo sprawnie napisana książka, która nie nudzi pomimo swojej objętości. Ta część cyklu liczy niemalże 600 stron i jest świetnie skomponowana. Dobrze się bawiłam w trakcie lektury i miałam prawdziwą czytelniczą frajdę śledząc losy bohaterki.

Mimo że nie jestem zwolenniczką ogólnego skracania dystansu między nadawcą a adresatem (no halo, przecież nie jesteśmy na ty!), w tym wypadku rozumiem zastosowanie takiego rozwiązania. Bezpośrednie zwroty do odbiorcy mogą sprawiać wrażenie budowania relacji między narratorem a czytelnikiem. Eliminują one również uczucie hierarchizacji (na zasadzie nauczyciel – uczeń), a co za tym idzie, zapewniają poczucie równości.

Kościół nie tolerował nieślubnych dzieci, a niezamężna kobieta w ciąży musiała jak najszybciej zniknąć z życia publicznego. Tak ogromna opresja wywołana była m.in. rozpowszechnianiem mitu o „czystości” i „dziewictwie”. Wykorzystywano postacie takie jak Maryja czy męczennica Agnieszka, aby wpajać społeczeństwu przekonanie, że dziewictwo, to najważniejsza cnota kobiety. Chrześcijański etos głosił „że wszelkie pożądanie seksualne jest z natury złe, a każde dziecko z niego zrodzone jest ciałem grzesznym” (s. 169), i mimo że, dyskurs ten zakorzenił się w IV wieku, był tak samo aktualny, niebezpieczny i krzywdzący jak współcześnie. Demonizował kobiety i dzieci, usprawiedliwiając ty samym mężczyzn. Już samo idealizowanie męczeństwa Agnieszki (Agnieszki, która była dzieckiem!) jest obrzydliwą romantyzacją poświęcenia, przy czym ignorowane są czyny mężczyzn, którzy dopuszczają się gwałtów i morderstwa.

Bardzo mocny początek wprawił mnie w lekki stupor — mężczyzna, kochanek, morderca — po miłosnym akcie z zimną krwią i pełną premedytacją podcina gardło swej ciężarnej kochance. Ofiarą jest policjantka, którą łączył przelotny romans z kolegą z pracy, Piotrem Krzyskim i to właśnie na niego pada podejrzenie. O tym, czy rzeczywiście jest winny, zadecyduje wynik śledztwa prowadzonego przez jego przyjaciela i współpracownika, Łukasza Majskiego.