Pocztówkę Anne Berest ciężko zakwalifikować do konkretnego gatunku literackiego. Jest to saga rodzinna, która balansuje między wspomnieniami, reportażem i powieścią obyczajową z wątkiem detektywistycznym. Poznajemy historię Rabinowiczów, która po I wojnie światowej ucieka z Rosji najpierw na Łotwę, później do Palestyny, a w końcu osiada we Francji. Są pracowici, inteligentni i podporządkowują się państwu, nie zdając sobie sprawy, że powoli przygotowywane jest ich zniszczenie. Przegapiają moment, w którym mogli spakować cały dobytek swojego życia i uciec do Ameryki.

Od ostatniego spotkania z początkiem serii i Magnolią Perks minął już jakiś czas, i ze względu na ilość bohaterów w świecie Daisy, czuję się lekko zagubiona. Muszę na nowo sporo sobie przypominać i przyzwyczaić do bohaterów i ich skomplikowanych relacji. Na dodatek, o ile Magnolia obracała się wśród londyńskich elit bogatych dzieciaków, to Daisy obraca się w dość specyficznym towarzystwie, jakim jest świat młodocianych przestępców. Zachowują się oni momentami prostacko i wulgarnie, przez co naprawdę trudno mi ich zrozumieć.

Główna bohaterka dorosła. Z młodej dziewczynki, stała się dojrzałą kobietą i to mi się bardzo podoba. Jej pewność siebie i stosunek do ludzi, najbliższych, to coś, czego można pozazdrościć. Dodatkowo otwarty umysł na zioła i leczenie innych. Z drugiej strony jej emocje są jeszcze bardzo nieopierzone. Zachowuje się często jak podlotek, ale to czyni ją bliską każdej czytelniczce. Prawdziwe emocje i realność to coś, czego szukam u bohaterów. Lubię się z nimi utożsamiać, żeby do głębi wnikać w ich psychikę, myśli i zachowania.Dodatkowo wszelkie zapełniacze słowiańskie, którymi raczy nas Maciewicz są wprost majstersztykiem. Dowiadujemy się wiele o wyznaniu naszych przodków, o ich życiu, sposobach leczenia, ale także o zwyczajach, obrzędach.

Czytam tę liryczną powieść jako próbę dotknięcia żywego poprzez światło słowa. Są w niej mrok ubojni, pochłaniające ludzi domy, cierpienie. Jest w niej też dom, który żyje, bo pozwala mu się na to, bo zaprasza się do niego naturę poprzez uznanie się za jej część. Umieramy, a żałoba jest łakoma. Karmi się dotykiem, pieszczotą, kontaktem z człowiekiem. Tak jak choroba.

Muszę przyznać, że intryga okazała się całkiem fajna, mocno złożona i nie raz zostałam zaskoczona kierunkiem, jaki obierała dość dynamicznie rozwijająca się akcja. Przykra jest świadomość, że system sprawiedliwości bywa zawodny i niewinni ludzie wciąż trafiają za kratki. To, co spotkało Liv, mocno bulwersuje, wiąże się to nie tylko z utratą dobrego imienia, brakiem środków do życia, dachu nad głową, pracą poniżej swych kwalifikacji, ale najbardziej bolesna jest przymusowa rozłąka z dzieckiem.