Głos należał do młodej dziewczyny. Jeśli Kara mocno
się skupiała, niemal widziała jej twarz. Ciemnobrązowa
skóra, warkocze po bokach, jasnoniebieskie oczy. Wyglą-
dała jak Sheela, jedna z bliźniaczek i sióstr Pandawów.
Nie jesteś prawdziwa – powiedziała raz do Sheeli ze
snów.

Bastona trzymano na skraju obozu. Dziewczyna ruszyła w tamtą stronę w pełnej przerażenia ciszy. Miała w sobie kobietę, która była pewna siebie i kompetentna. Ta kobieta zamierzała ocalić księcia – ponownie – i podbić Północ. I stała w wyraźnej sprzeczności z dziewczyną, która pragnęła ukryć zasmuconą twarz przed światem, zwinąć się pod kocami Aldrika i pozostawić ich los Bogom. Czy przeżyliby, czyby umarli, byliby w tym razem. Kiedy zbliżyła się do rumaka, nie zarżał ani nie tupnął. Wyciągnęła rękę, a wtedy spojrzał na nią wyczekująco. Położyła ją na wielkich chrapach Bastona – w porównaniu z nimi jej dłoń wydawała się malutka. Koń prychnął niecierpliwie. Vhalla wygięła wargi ze zrozumieniem – on również nie mógł się doczekać.

Obok moich uszu znowu przemknęły szepty. Skądś z pola kukurydzy za szopą dobiegł pulsujący rytm – szybkie bębnienie, od którego serce mi przyspieszyło. Nie mówiłem nikomu o koszmarach, które wyrywały mnie ze snu co noc od powrotu z Alke. Właśnie dlatego nie powinno się trzymać boga cwaniaka na nocnej szafce. Włożyłem rękawice i wstałem.

Wahała się jeszcze przez długą chwilę. Wpatrywała się w lodowate oczy ministra, oczy człowieka, który porwał ją, kiedy spotkali się po raz pierwszy. Ale były to oczy mężczyzny, który się o nią zatroszczył, uzdrowił ją i ochronił, gdy świat chciał rozszarpać ją na strzępy. Wieża była tajemniczym miejscem, jednak Vhalla umiała rozpoznać szczerość.

Szczerze mówiąc, nigdy do końca nie zrozumiałam, dlaczego mieliśmy u wejścia do zatoki taką podwodną, supernowoczesną barierę elektroniczną. Wiedziałam, że ma chronić życie w morzu, nie dopuszczając do zatoki niczego poza zwierzętami morskimi, czyli blokując dostęp kłusownikom, rekreacyjnym nurkom i dowcipnisiom z rywalizującej z naszą szkoły, czyli z Instytutu Landa. Ale wydawało mi się to przesadą, nawet jeśli nasza szkoła kształciła najlepszych na świecie oceanografów i kadetów marynarki. Nie miałam pojęcia, jak dokładnie działała sieć, wiedziałam jednak, że nie powinna tak migotać.