Rozpuściłam długie czarne włosy, tworząc z nich za­słonę, pod którą mogłam ukryć odcisk czerwonej dłoni, jaki zdążył uformować się na policzku. Poprawiłam plecak, ru­szając nieśpieszne w kierunku szkoły. Nie lubiłam jej, tak samo jak własnego domu. Tyle, że tam czas płynął zupełnie inaczej. Myśli zdawały się być mniej natrętne, a obrazy wspomnień bledły, dając mi złudną chwilę wytchnienia. Przez te kilka godzin mogłam obserwować z bliska cyrk z niezwykle rzadkimi gatunkami zwierząt, jakimi stawali się moi rówieśnicy.

Alternatywa. Sympatyk. Rewolucjonista. Zdrajca. Z trudem powstrzymywałem się przed stworzeniem magicznej tarczy, by zagłuszyć naszą rozmowę – wtedy jednak mogłoby się komuś zdawać, że mamy coś do ukrycia. Książę przewodził stronnictwu, którego misją było wykorzenienie i zniszczenie trolli sympatyzujących z udręczonymi mieszańcami, a jego głównym celem było poznanie tożsamości przywódców rewolucji. Ogromnie zależało nam na tym, by nie odkrył, że to my jesteśmy tymi przywódcami.

Słońce właśnie zachodziło, kiedy spojrzałem przez okno z tyłu domu. Zobaczyłem, jak pokryty grubą warstwą pyłu czarny kanciasty samochód zjeżdża z szosy i skręca w las za naszymi zabudowaniami. Wysiadł z niego mężczyzna w fedorze i białej koszuli bez krawata, po czym wysikał się tuż przed reflektorami. Wydawało mi się, że z wnętrza pojazdu dobiega czyjś śmiech. Gdy już ulżył pęcherzowi, zdjął kapelusz i przeczesał włosy. Były gęste, falowane, brązowe i tak błyszczące jak wypolerowany kasztan. Spodnie wbijały mu się w żebra, a policzki wyglądały, jakby natarł je sadzą. Dość typowy wygląd mężczyzn wałęsających się po amerykańskim Zachodzie za czasów pierwszej kadencji prezydenta Roosevelta.

Słyszę w głowie muzykę, co jest zabawne, ponieważ jest to piosenka, której nie potrafiłem przypomnieć sobie przez wiele lat. Grali ją w programie telewizyjnym Lawrence Welk, gdy byłem dzieckiem. Teraz pamiętam – mieszkałem wtedy z dziadkami. Mieli dom nad zatoką, gdzie było pełno ostryg. Miałem wtedy jakieś osiem lat, a wszystko działo się mniej więcej na rok przed tym, jak zostałem zabrany. Czy to nie zabawne, że w miarę dorastania do człowieka wracają wspomnienia z wczesnego dzieciństwa? Coraz częściej mi się to przytrafia, zupełnie jakby wspomnienia o świecie zewnętrznym wracały, a to zaczarowane miejsce zmienia się w sen. Pamiętam, jak fale rozbijały się o mokre skały dzikiej zatoki, i że moi dziadkowie mieli mały, zniszczony przez wodę i wiatr dom na wybrzeżu. Znów widzę podobne do czerwonych homarów dłonie dziadka, pokryte bliznami od wędkowania. Pamiętam, jak wydawało mi się, że morze dymi od wyrzucanej piany, a skały pachną fokami. Dziadek powiedział mi kiedyś, że foki kołysały się na falach, a ja godzinami stałem na mokrych kamieniach i wypatrywałem ich tego dnia, myśląc o ich gładkich, lśniących, brązowych futrach, pulchnych ciałach i wielkich, wilgotnych, mahoniowych oczach.

Zanim chłopiec zdążył odpowiedzieć, z pałacu wybiegła grupa kilkunastu uzbrojonych mężczyzn, odcinając im odwrót, a w rękach symulujących pracę przy fontannie robotników pojawiły się karabiny. Rudnicki bez namysłu cisnął cienkościenną butelkę w drzewo. – Zabijaj! – wycedził przez zaciśnięte zęby.