Policja jest skonsternowana zaginięciem pięciorga młodych ludzi w najdłuższym podziemnym kanale w Wielkiej Brytanii. 26 czerwca 2018 roku o godzinie 14:31 sześcioro studentów miejscowego uniwersytetu oraz pies rasy bedlington terier na tradycyjnej barce wpłynęli do podziemnego kanału Standedge od strony Marsden. Gdy dwie godziny i dwanaście minut później łódź pojawiła się po drugiej stronie (w Diggle), na jej pokładzie znajdował się tylko jeden nieprzytomny mężczyzna oraz pies. Pięcioro studentów – Tim Claypath (21), Rachel Claypath (21), Edmund Sunderland (20), Prudence Pack (21) i Robert Frost (20) – zniknęło w tunelu bez śladu. Ten, który ocalał, Matthew McConnell (21), twierdzi, że nie ma pojęcia, co się stało z kolegami.

– Widzę, że przykułem twoją uwagę – skwitował jego zastygnięcie dyrektor. – Świetnie. Tak, od dawna wiem, że wypuszczasz się na nocne przechadzki. Spytasz, cze­mu nic nie robiłem? Doceniam twój intelekt. Jest na­prawdę… wybitny. Zupełnie wyjątkowy. Jednak nie po­może ci on się stąd wydostać. Nawet byś tego nie chciał. Jak przetrwałbyś na zewnątrz? Nie. To nie to. Po prostu chcesz mieć tu, na miejscu, trochę lepszy żywot. Trochę więcej wolności. Trochę wyzwań. Chciałbyś jeszcze raz poczuć, że jesteś coś wart. No cóż. Ty mi pomożesz, a ja zadbam o to, żebyś miał większą swobodę w poruszaniu się po ośrodku. Przygotowałem nawet odpowiednie pisma do rady nadzorczej. Zainteresowany?

Postawili mnie na nogi siłą, jednak nie krzywdząc i nie kalecząc. Ten ugryziony trzymał mnie za nadgarst­ki. Wykręcił je na tyle mocno, by zadać mi ból, jednak nie tak, by uszkodzić stawy. Ten mądrzejszy nie miał aż takiej siły w rękach, ale i tak mógłby mnie złamać na pół, napinając biceps. Trzymał mnie za ramię, niezbyt mocno, tyle bym nie mogła się wyrwać. Wąski korytarz był ciągiem plam ciemności i światła. Tam, gdzie samotne żarówki zwisały z sufitu na śliskich kablach, widać było kamienne ściany katakumb. Po bokach znajdowało się wiele wnęk, których nie opróżniono. Leżały tam stare szkielety pokryte pajęczynami kurzu i kołdrą porostów. Niektóre patrzyły na mnie czarnymi oczodołami, inne zajmowały się własnymi sprawami – powolnym proce­sem defragmentacji oraz budzeniem odrazy. Na końcu korytarza znajdowały się strome schody. Stopnie były trochę krzywe, wyłożone kamieniem. Skręcały spiralnie wokół ceglanego słupa postawionego tu parę wieków później niż najstarsze mury.

Po paru minutach zza rogu wyszło dwóch elegancko ubranych, otyłych mężczyzn w eleganckich frakach. Jeden z nich miał na nosie binokle i przeglądał z przejęciem dokumenty. Drugi komentował ich treść, wskazując co rusz palcem któreś z miejsc. Szli szybkim krokiem, wyraźnie się spieszyli. Po chwili zaczęli się nerwowo rozglądać, zupełnie tak, jakby zgubili drogę. Janusz aż nie mógł uwierzyć w podobne szczęście. Dwóch elegancko ubranych jegomościów. Z pewnością byli bogaci. Mieli ze sobą pieniądze, może też trochę biżuterii? A może któryś z tych nowoczesnych wynalazków, które pojawiały się ostatnio? Janusz zawsze chciał mieć przy sobie odrobinę technicznej magii Bonaków.

Minnie i Molly trajkoczą jedna przez drugą, ale ja nie rozróżniam słów. Mam przed sobą otwartą szafkę Amelii, a w niej na pomarańczowym plastikowym worku, tym samym, w którym je wczoraj wyrzuciłam, leży zakrwawione truchło gołębia bez skrzydła i nóżki, przywleczone przez Rumpla i wyniesione przeze mnie do śmietnika przed domem.