Główna bohaterka, Alicja, za sprawą tajemniczego lustra, przedstaje się do równoleglej rzeczywistości i pomaga w wyprostowaniu pogmatwanych losów rodziny, z którą połączy ją jeden z jej członków. Grudniowy klimat Krakowa i dworu nadają tej powieści urok, jednak akcja pod koniec wyhamowuje i zakończenie nie wywarło na mnie wielkiego wrażenia, raczej przywodząc na myśl szycie grubymi nićmi. A przecież święta to czas, gdy chcemy misternych i delikatnych historii haftowanych złotem i srebrem.

Tekst jak zwykle w dużej mierze składa się z zabawnych dialogów, polegających na złośliwych, acz nieszkodliwych docinkach obu stron. Właśnie za cięty humor i lekki styl cenię autorkę najbardziej. Za każdym razem zaskakuje mnie również pomysł na fabułę. Uwielbiam subtelnie budowane napięcie seksualne, gorące sceny erotyczne oraz niezapomnianych bohaterów.

Gonçalo M. Tavares stworzył powieść gęstą, ponurą i pełną absurdalnych postaci, które wzbudzają niepokój, gdy tylko się pojawiają. Marius i Hanna spotykają między innymi mężczyznę z czerwonym okiem, opiekującego się martwym gronostajem czy Josefa Bermana, który przedstawia się jako fotograf zwierząt. Zatrzymują się w małym hotelu, w którym jednak łatwo się zgubić, gdy tylko zgasną światła. A pokoje mają nietypowe nazwy - Treblinka, Auschwitz, Dachau. W tym miejscu nikt nie chciałby błądzić ciemnymi korytarzami.

Siedmioro autorów stworzyło siedem opowiadań o tych wyjątkowych kobietach, które są niezastąpione w wychowaniu dzieci. Sylwia Chutnik, Roksana Jędrzejewska-Wróbel, Grzegorz Kasdepke, Tomasz Samojlik, Zofia Stanecka, Marcin Szczygielski i Ewa Winnicka to autorzy tyvh zabawnych historii. Teksty są pełne humoru i pozytywnych przesłań, ale też serwują garść morałów. Czytelnik jest zachęcany do rozważań, czy babcia umie grać w gry planszowe, czy babcię można sobie wymyślić? Czy mogłaby być szefową gangu, albo czy potrafi zmienić się w wilkołaka? Odpowiedzi na te pytania na pewno możecie sobie wymyślić, przy podpowiedziach z „zagadek babci”.

Jeśli chcielibyście się dowiedzieć czy wyraz niedziela pochodzi od niedziałania, czy faktycznie wiemy, kim jest oportunista, co znaczy zblazowany, dlaczego i skąd przyszło nam do głowy mówić "milenialsi ze Zbawixa” to felietony Jana Miodka dadzą odpowiedzi. Muszę przyznać, że ja ma do tej książki ogromne serce, ponieważ nie trzeba jej czytać od deski do deski. Przeglądając, można wybrać sobie najciekawsze felietony i je połknąć w jeden wieczór, ponieważ język używany przez prof. Miodka, mimo iż bardzo staranny, jest również bardzo bliski każdemu współczesnemu czytelnikowi. Miodek nie używa górnolotnych wyrazów świadczących o jego erudycji, tylko proste sformułowania, które mają trafić do zmasowanego odbiorcy.