Powieść Heaven bardzo przypadła mi do gustu. Nie ukrywam, że fabuła jest mocno przewidywalna, ale czegóż można oczekiwać po lekturze dla młodzieży? Lekkiej, przyjemnej historii z mało skomplikowanymi bohaterami. Czasem zachowanie Aimee bardzo irytowało, ale przypomnijcie sobie młodzieńcze lata, która nastolatka wie czego chce i zachowuje się racjonalnie od początku do końca? Chyba jeszcze takiej nie poznałam. To powoduje, że książka jest tak bardzo realna i oddająca rzeczywistość. Może trochę cukierkowata miłość Simona jest nad wyraz, ponieważ z drugiej strony współcześni nastolatkowie romantyczne gesty uznają za passe.

Ponoć jednym z największych przekleństw są słowa: "obyś cudze dzieci uczył”. Czytając o losach Agnes można faktycznie się o tym przekonać. Trudy wychowywania i uczenia cudzych dzieci zostały przedstawione w sposób bardzo realny, ale także barwny i niejednokrotnie zabawny (chociaż zdecydowanie nie dla bohaterki). Trudno jest przecież zmienić przyzwyczajenia dzieci, które pielęgnowane były kilka lat. W książce można zauważyć odniesienia do wielu współczesnych sytuacji i chyba każdy rodzic będzie mógł faktycznie stwierdzić, że nic nie zostało przesadzone

  Nie umiałam polubić bohaterów. Ani siostry, ani ich matka nie wzbudzały we mnie sympatii, a postacie drugoplanowe, jak mąż Abby czy policjanci, byli po prostu nijacy. Często też irytowałam się przez postawy niektórych bohaterów. Mam wrażenie, że każda postać została stworzona na kilku, podstawowych cechach, mających ją wyróżnić i nic poza tym. Abby była oszczędna, dbała o swoją przyszłość i miała żal do matki. Ellie była oczkiem w głowie Susanny, chorowała jako dziecko i podobała się wszystkim mężczyznom. Poza tym żadna z bohaterek nie miała w sobie większej głębi. Były przezroczyste.

Różne perspektywy i ramy czasowe oraz spora ilość bohaterów, wprowadza trochę chaosu. Przed rozpoczęciem nowego rozdziału potrzebuję chwili, by wszystko sobie uporządkować. Od początku wiadomo, że Wojtek wpakował się w duże tarapaty i zagrożone jest nie tylko jego życie, ale i los wszystkich osób, z którymi ma styczność. Autorka dobrze oddała tę atmosferę zaszczucia i mimo obszernego tła obyczajowego, nie sposób o niej zapomnieć. Pisarce udało się sprawić, że polubiłam głównych bohaterów i chciałam wiedzieć, dokąd zaprowadzi ich los.

Powieśc Reid skupia się wokół Emiry. Jako pierwsza ze swojej rodziny skończyła studia, ale ten fakt jej niczego nie ułatwił. Emira nie wie, co chce robić w życiu. Jej przyjaciółki zaczynają awansować, mają w miarę jasno sprecyzowane cele, a główna bohaterka martwi się, że po swoich kolejnych urodzinach straci ubezpieczenie. Nie ma pasji, nie wie, w jakim kierunku chciałaby się rozwijać. Obawia się, że w pewnym momencie jej znajome zauważą, że zaczyna coraz bardziej od nich odstawać.