Sabina Ostrowska to piękna i inteligentna panna z bogatej rodziny, co stanowi nie lada mieszankę wybuchową. To czasy, kiedy bystrość i intelekt nie są specjalnie cenione u kobiet, nawet wśród arystokracji. Cięty język i wybuchowy temperament nie odstraszają jednakże licznych wielbicieli starających się o rękę zadziornej (i bogatej) baronówny. Sabina zaś za wszelką cenę nie chce dać się wtłoczyć w ramy, jej zdaniem, nudnego życia żony i matki, które postrzega jako bycie „dodatkiem” do życia swojego potencjalnego męża. Z racji bogactwa i łatki „ekscentryczki”, może pozwolić sobie na luksus kapryśnego i długiego przebierania wśród adoratorów, których zniechęca do małżeństwa w dość inteligentny i nietuzinkowy sposób.

Zaskakuje z pewnością fabuła, która na pierwszy rzut oka sprawia wrażenie historii odległej od rasowego thrillera. Autorka pokusiła się o mieszankę wybuchową, rozgrzebując na nowo kryminalną sprawę sprzed lat, czyli zaginięcie młodej dziewczyny. Znaleziona, a właściwie jej ciało, Aurora przemawia po śmierci; biwak, młodzi gniewni, narkotyki, alkohol, beztroska i brak refleksji, wszystko to prowadzi do równi pochyłej, gdzie na dnie przysypane leżą brzydkie sekrety. Co stało się z młodą dziewczyną? Kto z grona nastolatków jest winien? A może mordercy należy szukać gdzie indziej? Sprawa jest rozwojowa, a lejce na drodze ku jej rozwiązaniu trzyma grupa śledczych, którzy za cel główny stawiają sobie odkrycie prawdy.

Po Stanisławie przychodzi kolej na dalsze losy Marianny i jej córki, a do tego stadka dołączy ktoś jeszcze, kto w posadach zatrzęsie sagą kobiet. Autorka nie wymyka się schematowi, jaki zaserwowała czytelnikom we wcześniejszych częściach, ale wychodzi jej to na dobre: historia jest pełna zawirowań, perturbacji uczuciowych, tych, po których pozostaje złamane serce i tych, przy których miłość kwitnie niezależnie od wieku i okoliczności. Bohaterki dzielą swój żywot na rozwój, rodzinę, walkę z przeciwnościami losu (w aktualnej części na świeczniku jest kryzys lat powojennych, puste sklepowe półki i czychający za rogiem rozwój technologiczny), często niełatwą miłość do mężczyzny.

Nasza część nocy to prawdziwy gatunkowy miszmasz, gdzie klasyczna, iberoamerykańska saga rodzinna płynnie przeplata się z fantastyką i horrorem. Dzieło Enríquez to nie żaden tam „realizm magiczny”, a właśnie pełnokrwista fantastyka: ojciec i syn posiadają zdolności parapsychiczne, na kartach powieści pojawia się też nawiedzony dom, mroczne miejsca z innego wymiaru czy żarłoczni bogowie. Czuć, że Enríquez chciała po prostu opowiedzieć dobrą historię, bez oglądania się na sztywne zasady.

Wielka podróż dziadka Eustachego nie posiada tekstu, tylko rysunki, dzięki czemu odpowiednia jest nawet dla najmłodszych czytelników. Rozwija wyobraźnię u dzieci, bo przecież tę historię każdy może widzieć inaczej, interpretować ją na wiele sposobów, nadać ilustracjom inne znaczenie bo "obraz jest wart tysiąca słów”.