Gdyby ktoś miał zapytać, ile jest Chmielarza w Chmielarzu, to na podstawie Długu honorowego spokojnie można by odpowiedzieć, że sto procent. Każdy, kto choć w podstawowym zakresie zna i kojarzy twórczość tego pisarza, nie powinien się zawieść. Mamy tu bowiem zarówno nieźle skonstruowaną intrygę kryminalną, wyraziste postaci, jak i tajemnicze morderstwo, którego szczegóły poznajemy razem z głównym bohaterem.

Bardzo dużo wywracałam oczami czytając tę powieść. Nie za bardzo wiem, gdzie tam jest to macierzyństwo, w jakiejkolwiek formie. Fabuła nie była zlepiona, bohaterka dowalająca sobie za uczucia, a potem pławiąca się w swoich pseudonatchnionych felietonach i moralizatorski wydźwięk powodowały, że nie poczułam wiele poza irytacją.

Dokąd sięga wybaczenie? Jak głęboko poszukujemy przyczyn swoich utknięć i czy dotknięcie ich może przynieść ukojenie? Czym jest zdrada i lojalność? Pytania pojawiają się podczas czytania jedno za drugim. Stoją dumne jak Wera, bezczelne jak Nina i rozdarte jak Gili i domagają się odpowiedzi. I słychać ich szepty, które są o tym, czy pojednanie to jedyna droga, i którędy może do naszych serc wędrować bliskość. Nie ma tu podziału na dobro i zło, wszyscy ranią i obdarzają, próbując tkać z porwanych przez historię, losy i wybory nici pledy, którymi chcą okrywać się nawzajem.

Czasem lubię przeczytać powieść dla młodzieży. Stan splątania Roksany Jędrzejewskiej-Wróbel zainteresował mnie sięgnięciem po temat zderzenia młodości że starością. Pracowałam kiedyś z seniorkami i było to jedno z najbardziej pełnych witalności środowisk, z jakim miałam do czynienia. Dlatego czytanie o pięknej relacji, jaka rodzi się między wolontariuszami z ósmej klasy a pensjonariuszami domu opieki, pozwalało mi powrócić do takich chwil pełnych życia.

  Choć ciężko uchwycić motyw przewodni Święta ognia, to jednak jednym z ciekawszych wątków jest przeciwstawienie Łucji i Anastazji – ta pierwsza, jako baletnica, potrafi zrobić z ciałem niemal wszystko; a jednak to niepełnosprawna Nastka lepiej rozumie, co jest w życiu naprawdę ważne i potrafi się cieszyć nawet z rzeczy pozornie błahych. Ten kontrast działa przede wszystkim dzięki świetnie wykreowanym bohaterom. Nie powinno to jednak dziwić: Małecki idealnie czuje się w powieściach kameralnych, gdzie mnogość wątków i bohaterów ustępuje miejsca garstce pełnokrwistych postaci.