Autorka, będąca lekarką i terapeutką, w prosty sposób opisuje tematy związane ze stresem, poczuciem winy, relacjami, zmianami hormonalnymi czy wpływem traumy. Ogromnym plusem książki są praktyczne ćwiczenia i przykłady z życia, które pomagają przełożyć teorię na codzienną praktykę. Choć niektóre zagadnienia potraktowane są dość ogólnie, całość stanowi ciepłe i wspierające zaproszenie do zadbania o siebie.

Obok bieżących wydarzeń czytelnik poznaje listy dorastającej Julii do brata. To właśnie one ukazują skalę dramatu, jaki spowodowało jego tajemnicze zniknięcie. Z kart tych zapisków wyłania się obraz powolnego, lecz nieuchronnego rozpadu rodziny. W fabułę wpleciono też wspomnienia pewnego intrygującego, tajemniczego chłopca, który odgrywa w tej historii ważną rolę.

Nie jest autorem, który trafi w każdy gust. Dla sympatyków mocnych i krwawych historii jest jednym z kluczowych na naszym rynku nazwisk. Jako były detektyw zawsze rzetelnie odrabia lekcje – wyśmienicie oddaje charakter policyjnej pracy. Jest w tym bardzo autentyczny. Język, którym posługują się funkcjonariusze, wyzwania z jakimi się mierzą i rozterki, jakie nimi targają, są naprawdę przekonująco oddane. Lubię tę stronę jego twórczości. To, jak głęboko potrafi przeniknąć w policyjne struktury i zobrazować je bez zbędnych laurek. Ci gliniarze Kościelnego często są psychicznie poturbowani. Dokonują złych wyborów, błądzą, bywają zdeprawowani – to wszystko czyni ich tak bardzo ludzkimi. Nie ma chyba wśród rodzimych twórców kryminałów drugiego pisarza, który tak dobrze obrazuje to środowisko.

"Moi poeci" to zbiór sześciu esejów, przedstawiających sylwetki sześciu poetów Nowej Fali. Autor nazwał ich swoimi, ponieważ albo znał ich osobiście, albo ich poezja trafiła do niego bardzo dogłębnie. I to właśnie na tych doświadczeniach poety i autora opiera się interpretacja utworów. Nie można zatem mieć pretensji do Fiuta i zarzucać mu brak obiektywizmu. To jego bardzo osobista książka i przemyślenia, do których zaprosił nas, swoich czytelników. Myślę, że to jest najważniejsze.

Bardzo podobało mi się lekkie pióro autorki, ponieważ historię czytało się z zapartym tchem. Pomimo swojej prostoty, książka jest naładowana pozytywną energią i optymizmem. Historia Laurie pokazuje, że możemy wszystko, a ogranicza nas jedynie strach przed nieznanym. Trochę chęć głównej bohaterki do zostania ratownikiem wodnym i szybki sposób do zrealizowania tego marzenia jest dla mnie zbyt prosty i nierealny to ogólnie książka bardzo mi się podobała. Uwielbiam Tristana to i nie tylko ze względu na imię, ale także jego takt i opiekuńczość. Oby więcej takich bohaterów w świecie literackim, a szkoda, że trafiają się zwykle wśród młodzieżówek.