To bardzo bolesna i przykra historia, która porusza najczulszą stronę rodzica. Emocje towarzyszące sytuacji, gdy dziecku dzieje się krzywda, są nie do opisania. Nawet jeżeli to literacka fikcja, to powieść wywarła na mnie mocne, wręcz mroczne wrażenie ciężkiej emocjonalnie, trudnej do udźwignięcia lektury. Jednocześnie zaserwowała czytelnikom historię na takim tle, jakiego dotychczas próżno było szukać. Nieszablonowa, poruszająca sprawa, okraszona zwrotami akcji i poczuciem, że coś wisi w powietrzu.

Wisława Szymborska była bardzo płodną poetką. Wydała aż czternaście tomików poezji na przestrzeni lat 1945–2011. Tworzyła do końca życia. Jak każda artystka posiadała w szufladzie maszynopisy czy rękopisy wierszy nigdy nieopublikowanych. W jednym z wywiadów Michał Rusinek przyznał, że Szymborska stwierdziła, że mogą ujrzeć światło dzienne dopiero po jej śmierci. I właśnie setna rocznica urodzin autorki to świetny czas na pokazanie jej wszystkich utworów. Jestem wzruszona, że wydawnictwo Znak podjęło się tego zadania i powstał piękny, cudowny i najlepszy jaki mam na półce, tomik (a raczej tomiszcze) poezji.

Komiksowa historia Emmy i Wioletty to dla mnie bardzo miły odciągacz od codzienności. Pokazuje, że zawsze jest czas na spełnianie marzeń i nigdy nie jesteśmy na to za starzy. A marzenia? Mogą być najdziwniejsze, ale to właśnie one sprawiają, że mamy do czego w życiu dążyć. Dziewczynki mają swoje pasje, ale rodzice również i chyba właśnie dlatego, że każdy jest indywidualnością w zbiorowości rodzinnej, ta ich relacja jest taka ciepła, serdeczna i pełna zrozumienia. Emma i Wioletta mają oparcie w najbliższych, ale to same muszą podejmować najważniejsze decyzje dojrzewania. Najpiękniejszy jest także fakt, że rodzice darzą je wielkim szacunkiem i one ten szacunek im oddają.

Cudowna jest ta książka. Taka lekka, delikatna, ale traktująca o różnych tragicznych zdarzeniach. Pouczająca, ale nie moralizatorska. Zabawna, takim uroczym, nienachalnym humorem. Pełna wdzięku, wzruszająca. Bardzo pozytywna. Rewelacyjnie się ja czyta. Jest inna, oryginalna. Po prostu wyśmienita. Piękna literatura na bardzo wysokim poziomie. Polecam ją wszystkim. Być może wyzwoli w was siłę i pomoże odnaleźć drogę. Powieść jedna na milion, która wykracza poza skalę, w której oceniam książki. Perełka literacka. Prior wpadła na bardzo oryginalny pomysł na fabułę, a dodatkowo rewelacyjnie go przedstawiła. To książka dla każdego

Terytorium jednak nie nudzi. Dużo postaci, dużo tajemnic, dużo przerażających wydarzeń. To książka na wieczór lub dwa. Pozwoli oderwać myśli i dać się ponieść narracji. Jeżeli szukacie szybkiego, porywającego czytadła, to polecam. Nie zawiedziecie się, ponieważ naprawdę akcja przypomina szalony rollercoaster. Jeśli jednak, podobnie jak ja, oczekujecie od książek czegoś więcej, to obawiam się, że poczujecie duży niedosyt.