Bardzo niepokojaca powieść. Pełna chłodu i z niezwykle umiejętnie stworzym tłem fabularnym. Świat, który pokazuje nam A.G.Slatter nie jest jednowymiarowy. Mieszają się tutaj legendy, mity, bajania. Nie zabraknie strachu przed wilkami, kobiet, które ukrywają swoje talenty bojąc się być osądzonymi jako wiedźmy i sługów kościoła siejących ponury terror. Wrzucenie „Cierniowej ścieżki” do worka zwanego Young Adult czyni tej książce sporą krzywdę. To rozrywka na wysokim poziomie. Zaskakująca, zdumiewająca realizmem fantastycznej kreacji i potrafiąca wzbudzić w odbiorcy nutę lęku. Autorka bardzo dobrze równoważy środki, którymi się posługuje. Nie przechyla tej historii ani w stronę fantastyki, ani romansu. Wątki miłosne są jedynie wzbogaceniem fabuły. Nie odgrywają dominującej roli i nie są irytujące.

Aleksandra Muraszka w swoich książkach robi z uczuć prawdziwe kombo. Nie wyobrażałam sobie, że można coś takiego wymyślić. Świetnie poprowadzona fabuła i rewelacyjna kreacja bohaterów. Oprócz Ami, moją największą uwagę zwrócił oczywiście Finn! Zakochałam się w nim chyba tak samo jak bohaterka. Za każdym razem, kiedy pojawiał się, jego postać wydawała mi się mroczniejsza i równocześnie bardzo pociągająca. Niezwykłe było odkrywanie jego charakteru, przeszłości i tego, co skrywają obecnie jego myśli i uczucia. Uważam, że to bardzo złożona postać z punktu widzenia psychologicznego. Nie jest to zwykły amant tylko bardzo wrażliwy, ale także silny charakter.

Nie ukrywam, że mnie ta książka wciągnęła i dała wiele do myślenia. Za każdym razem w konkretne role, schematy stawiałam kobiety z najbliższego mi otoczenia. Zatem refleksji miałam mnóstwo. Mimo prostego odbioru i bardzo przystępnego języka, czytałam tę książkę długo, ponieważ często musiałam ją przemyśleć, przeżyć i zastanowić się czy w moim przypadku tak właśnie jest i czy ja chcę to kontynuować.

Książki takie jak Null nie są ‘fajne’. Mogą być, interesujące, mogą zmuszać do myślenia. I taki właśnie obraz bliskiej nam wojny przedstawia Twardoch. Fikcja budowana na realnym, żywym organizmie konfliktu zbrojnego. Spojrzenie na mapę w telewizji, gdzie miasto zmienia jeden kolor na drugi, z tej perspektywy, o której nie chce się myśleć, ale o której warto przeczytać i o której należy być świadomym.

Oczekiwania miałam naprawdę spore, ponieważ kryminał w świecie pisarskim brzmiał świetnie. Niestety, autorka wybrała sobie jeszcze jeden motyw fabularny, który w moim przypadku był strzałem w kolano – teorie spiskowe. Nie cierpię teorii spiskowych, a kiedy zdałam sobie sprawę, że jest to poniekąd oś napędzająca fabułę, to już wiedziałam, że to nie jest powieść dla mnie.