Książka "Twój super mózg" została napisana z myślą głównie o młodzieży, szkoły podstawowej i średniej. Co nie oznacza, że ja nie bawiłam się podczas czytania świetnie i że nie dowiedziałam się zaskakujących informacji, pomimo iż myślałam że o mózgu wiem dużo. Z pewnością zakorzeniło się we mnie przekonanie, że dla dobra mojego mózgu i jego rozwoju muszę się ruszać. To zdanie wybrzmiewa po każdym rozdziale, jako rekomendacja lekarza i ja w nie wierzę. Co więcej, książka jest skierowana głównie do młodzieży, ale to, co mnie urzekło, to rozdziały również poświęcone nowoczesnym technologiom. I o dziwo, autorzy nie potępiają spędzania czasu przed smartfonem czy tabletem.

W książce ,,Niebezpieczny poeta” autorka przeplata wydarzenia z życia Gałczyńskiego z jego twórczością. To jedna z rzeczy, która bardzo mi się spodobała. Często w przypadku pisarzy oceniamy ich albo twórczość, albo jedynie biografię. Tutaj można od razu skonfrontować te dwie sfery i zobaczyć, czy faktycznie są one od siebie w jakiś sposób zależne. I to by było chyba na tyle moich ochów i achów... Obiecywałam sobie po tej biografii bardzo dużo, niestety moje oczekiwania nie zostały do końca spełnione. Autorka przedstawiła nam Gałczyńskiego w sposób chyba zbyt ocenzurowany.

Marta Byczkowska-Nowak wykonała świetną pracę. Przedstawiła bowiem wnikliwy portret pisarza, ale przede wszystkim człowieka, który przeżył największą traumę jaką był obóz koncentracyjny, ale nie tylko. Mam wrażenie, że Borowski już od najmłodszy zdany był tylko na siebie. Trudna osobowość matki, choroba brata spowodowały, że dom pisarza nie miał tego charakterystycznego ciepła. Dalsze lata też naznaczyły jego psychikę. Przeżył Auschwitz, razem ze swoją ukochaną Marią. Niestety nawet miłość nie jest w stanie zwalczyć bólu, jaki wyniósł z obozu. Doświadczenie traumy spowodowało, że cierpiał na depresję i zakończył życie samobójstwem.

  Z ogromnym sentymentem śledziłam wspomnienia głównego bohatera — osiemdziesięcioletniego pana Henryka. Czas, w którym przyszło mu dorastać, nie był może najłatwiejszy, ale jakby prostszy i w moim odczuciu piękniejszy. Dziś mając wszystko na wyciągnięcie ręki, nie potrafimy niczego należycie docenić. Autorka doskonale oddała przepaść, która dzieli pokolenia, co skłania do refleksji nad wartością rodziny, równowagą między dawaniem a braniem oraz nad tym, jak traktujemy starsze osoby w naszym otoczeniu.

Co do motywu splecionych żyć Evelyn i Arden to jest on do złudzenia podobny właśnie do historii Luca i Addie, bohaterów V.E. Schwab, zwłaszcza pod koniec, kiedy odkrywamy przyczynę, dlaczego nasze postacie muszą zginąć przed skończeniem osiemnastu lat. Miałam trochę też lekki zgrzyt z tym, zwłaszcza do samego, dość pośpiesznie napisanego zakończenia.