Ludzkie losy splatają się, przenikają nawzajem niczym kolory w tęczy, tworząc barwny kobierzec zwany życiem. Tutaj natura to nie tylko tło, to pełnoprawna bohaterka. Warta leniwie toczy pod mostem swoje wody, pszczoły zbierają słodki nektar, znienawidzony przez Leokadię kormoran wciąż uprzykrza jej życie, a pies zwany Bogiem skrywa się w lesie ze swoim właścicielem Diabłem.

Muszę jeszcze zwrócić uwagę na język. W notce od wydawcy czytamy, że jest to książka dla każdego, nawet początkującego. Moim zdaniem to stwierdzenie to wielkie nadużycie. Autor wprawdzie stara się pisać przystępnym językiem, ale zdecydowanie jego styl nie jest dla wszystkich. To taki męczący, akademicki styl pisarski, dobry dla badaczy. Zatem laik będzie musiał się uzbroić w cierpliwość i przyzwyczaić do wywodów stricte wyjętych z wykładów dla studentów. Sam autor zwrócił uwagę na czytelników mniej przygotowanych, co sprawia, że książka chyba nie jest dla wszystkich. Ja czytam mnóstwo książek naukowych w dziedzinie literatury i zawiodłam się, ponieważ z tą książką miało być lżej i inaczej.

Drzewa są tu bardzo istotne. Stanowią swoistą oś tej historii. Są zarówno niemymi obserwatorami wydarzeń jak i ich nieodłącznym elementem. Przecież, gdyby mogły mówić, opowiedziałyby niejedną historię... Opisy lasu, ogromnie przejmujące, mroczne i nieco niepokojące, dodają tej powieści niesamowitego kolorytu. Zrobiło na mnie bardzo duże wrażenie to jak Hubert Malek rewelacyjnie tymi opisami operuje. Są soczyste, bardzo poruszające i niesamowicie działają na wyobraźnię. Ten las stanowi realny byt, czytelnik wręcz czuje jego bliskość, zatrważającą obecność. Ten las osacza. On wie. I nigdy nie zapomina. Duże ukłony dla autora za ten wątek i emocje, które mu towarzyszą.

Po latach powrócić do jednej z ulubionych książek z dzieciństwa nie jest łatwo. Dostrzegamy wtedy zupełnie inne cechy książki, ale również niedociągnięcia. Po pierwsze bardzo raziło mnie czerpanie motywu z Ani z Zielonego Wzgórza. Może przez to, że ostatnio zaczytuję się w jej nowym tłumaczeniu i też na nowo odkrywam tę książkę. Z drugiej strony sama postawa głównej bohaterki wydawała mi się miejscami wręcz nie do zniesienia. Tak na marginesie w psychologii występuję tzw. efekt Pollyanny, który nazwę zawdzięcza głównej bohaterce książki. To nic innego, jak wręcz chorobliwe doszukiwanie się najlepszych stron danej sytuacji. Nie ma problemów są jedynie dobre strony. Nie musisz rozpaczać po stracie kogoś, ponieważ pozytyw jest taki, że ty żyjesz. Z jednej strony fajne, pozytywne. Z drugiej jednak smutek jest także potrzebny w życiu i moim zdaniem dla młodego człowieka potrzebniejsze są książki pokazujące, jak sobie z nim poradzić

Kiedy tylko zauważyłam nową książkę autorki wiedziałam, że muszę ją przeczytać bo to będzie piękna powieść. Nie spodziewałam się jednak, że lektura okaże się dla mnie TOP tego roku. Wielokrotnie będę do niej wracać, wszystkim będę polecać i zajmie szczególne miejsce na mojej półce. Zobaczcie o co te ochy i achy.