Mirosław po raz kolejny serwuje czytelnikowi powieść z pogranicza kryminału i thrillera z nutą fantastyki, tym razem zabierając nas z Babiogórskiego Parku Narodowego, prosto w serce Pienin. Tak samo jak w debiutanckiej powieści, Eutymia charakteryzuje się krótkimi i dynamicznymi rozdziałami, które jeszcze bardziej podkręcają i tak zawrotne tempo wydarzeń. Autor w porównaniu do poprzedniej książki, dopracował styl. Dzięki temu czytelnik otrzymuje dynamiczną, spójną całość, w której jedne wydarzenia wynikają z drugich. Interesującym elementem wprowadzonym do nowej książki są pozornie nieistotne detale czy wydarzenia, które są wskazówkami mogącymi w trakcie książki pozwolić się domyślić wydarzeń opisanych w zakończeniu (mi się nie udało!).

Pierwszoosobowa dość dynamiczna i wzbudzająca emocje narracja od samego początku budzi naszą ciekawość i lekkie oszołomienie. Dostajemy mnóstwo informacji i jeszcze więcej dygresji, czujemy się zagubieni w tym przypływie i próbujemy utrzymać się na powierzchni, co kosztuje nas sporo skupienia i nieustannej uwagi. Około jednej trzeciej powieści następuje nieoczekiwany zwrot akcji, który wprowadza ją na zupełnie nowe tory i robi się jeszcze ciekawiej...

Przede wszystkim – brak klimatu thrillera. Główne skrzypce gra motyw stalkingu – jest śledzenie, poczucie obserwowania, dziwne przesyłki, wpadanie na siebie „przypadkiem” na mieście… No i co z tego, że to wszystko jest, skoro podczas czytania nie udziela nam się niepokój bohaterki? Tak naprawdę przez 3/4 książki Meredith jest po dwóch, trzech a nawet więcej kieliszkach wina. W jej stanie każdy by sądził, że coś jest wokół niego nie tak.

Nad czarnym lasem rozciąga się czarny świt, a serca ludzkie także okrywa czerń. To, co uczynione zostało dawno temu przeciwko drugiemu człowiekowi, domaga się pomsty. To, co kiełkuje na dnie serca wzrosnąć może niczym kolczasty kwiat. Napisana z uczuciem, pełna żywych barw opowieść, o wszystkim tym, czego najbardziej się boimy. Mocny debiut w najlepszym wykonaniu. Wybaczam tę końcówkę. Piekielnie mocno polecam

Akcja powieści rozgrywa się w pozornie spokojnym, położonym u podnóża Alp miasteczku Ratsel, którego nazwa z języka niemieckiego oznacza łamigłówkę, zagadkę i ta gra słów jest niczym puszczenie oczka od autorki dla czytelników, bardzo mi się podoba. Ta małomiasteczkowa sielskość jest tylko pozorna, wiele tu bowiem skrywanych latami mrocznych tajemnic, które na zawsze pragną zostać pogrzebane. Każdy wydaje się coś ukrywać, a zaufanie w takiej sytuacji jest niemożliwe. Nie raz wspominałam, iż lubię, gdy nasi pisarze wychodzą poza rodzime podwórko i dają nam posmakować wielkiego świata.