Książka ta to jednak nie tylko wspomnienia bliskich Powstańców. To również krótkie rozważania na temat pamięci, doświadczenia. Były one równie interesujące, jak same wspomnienia. Bardzo mi się podobały, ponieważ wzbogaciły całość i uczyniły ją jeszcze bardziej refleksyjną. Sami możemy zastanowić się nad mechanizmami pamięci, wspomnień. Pozwala to także szerzej spojrzeć na rodzinę, swoje korzenie i lepiej zrozumieć to, w jakim miejscu jesteśmy, skąd pochodzimy i jaka historia temu towarzyszy.

Na szczególne wyróżnienie zasługuje mistrzowski styl pisania Michała Śmielaka – sarkastyczny, błyskotliwy, inteligentny, okraszony czarnym humorem. Nadaje on znakomitej wyrazistości wykreowanym postaciom, a w szczególności głównej bohaterce, której bezczelne riposty wspaniale urozmaicały lekturę. Rzeczą o której nie sposób nie wspomnieć i która wzbudziła we mnie ogromny podziw jest przerażająca wręcz wiarygodność, z jaką zostały przedstawione realia małego, polskiego miasteczka, gdzie wciąż tak mocno obecne i odczuwalne są wpływy Kościoła.

Mówiąc o akceptacji różnorodności naszych zachowań nie chodzi mi o żadne naruszenia norm moralnych czy prawnych, bo nieutrzymywanie porządku, gubienie rzeczy, wyjście z imprezy, gdy czujemy się przytłoczeni czy odpisanie po długim czasie na niepilną wiadomość (szczególnie, gdy wydaje nam się, że to zrobiliśmy) nie krzywdzi przecież nikogo. A może jednak krzywdzi? Z tej książki dowiadujemy się, że wszystko może być sygnałem ignorowania kogoś i nieogarniania rzeczywistości, które budzą niechęć. Moją natomiast budzi personalne odbieranie czyichś zachowań jako nacechowanych złą wolą. Brakuje mi więc też spojrzenia w drugą stronę, gdyż ciągle jest o tym, jak to Roxy była denerwująca, a jej zachowania dziwne.

Bohaterowie Heaven cierpią w milczeniu. Nie oddają oprawcom, ponieważ nie są zdolni do przemocy. Nie mówią najbliższym co ich spotyka, ponieważ są szantażowani. Ich zarówno psychicznemu jak i fizycznemu cierpieniu pomaga przetrwać myśl, że tak naprawdę są silni i tylko dlatego to wytrzymują. Że ich cierpienie musi mieć jakiś sens i że gdzieś tam daleko jest koniec, miejsce, do którego nie doszliby zwykłą drogą.

Już od początku miałam wrażenie, że ta część pisana jest na siłę. Brak tu lekkości, przyjemności z czytania, przez co lektura mocno mi się dłużyła. Mimo że bohaterowie zdają się dojrzalsi, co stanowi naturalną kolej rzeczy, to nie przekonały mnie, często i gęsto powtarzane przez nich zapewnienia o wiecznej miłości. Po prostu "cukier w cukrze". Oczywiście, żeby nie było zbyt słodko, autorka dokłada łyżkę dziegciu w postaci kilku przyprawiających o szybsze bicie serca wydarzeń, chodzi między innymi o wypadek samochodowy brata Travisa, czy jego chorobę.