Okładka opatrzona znakiem 18+ i pierwsze strony powieści wyraźnie mówią nam o tym, że Baron to książka dla określonego typu czytelnika. Dla kogoś, kto nie jest szczególnie wrażliwy na opisy tortur i różnych sposobów uśmiercania ludzi. Krzysztof Jóźwik napisał książkę z pogranicza koszmarnego snu. W Baronie krew leje się często i gęsto, a wymyślne opisy tortur zjeżyć mogą włos na głowie nawet u czytelnika, który odporny jest na tego typu zabiegi. Warto o tym wiedzieć zanim sięgnie się po tę lekturę, ponieważ dla wielu odbiorców będzie ona po prostu niesmaczna. Jóźwik przekracza granice, które już jakiś czas temu zostały w literackim kryminale mocno przesunięte

Nie powinno podlegać wątpliwości, że rodzice mają tutaj jeden cel – szczęście i spokój własnych pociech. Najważniejsze w tym wszystkim jest to, by dzieci nie straciły poczucia własnej wartości. Tutaj z pomocą przychodzi nam książka Moje dwa domy, obrazująca cały proces opieki naprzemiennej. Choć z pozoru wydaje się to dość łatwym rozwiązaniem, to będziemy mieli możliwość spojrzeć na to z perspektywy dziecka – początki bywają ciężkie, ale nie jest wykluczone że przyzwyczajenie do nowej rzeczywistości może nieść za sobą ukojenie.

Można się ubawić przy tym tekście do łez, ale jeszcze więcej można się nauczyć. Bibi Dumin Tak to mistrzyni przemycania wiedzy w dowcipnych treściach. Dodatkowo magiczne ilustracje Annemarie van Haeringen sprawiają, że jest to niezastąpiona pozycja w biblioteczce młodych odkrywców przyrody. Zamiana ról i oddanie narracji samym zwierzętom jest zaskakujące, co sprawia, że ciężko się od tej książki oderwać. 

Ta powszechnie znana powieść doczekała się licznych interpretacji. W szkole oferują jej odczyt jako krytykę systemu władzy, czy też prefigurację totalitaryzmu, doszukiwać się w niej można znamion traumatycznej relacji z ojcem, skomplikowanej psychiki, czy też znajomości systemu sądownictwa, wynikającej z prawniczego wykształcenia Kafki, można również zrozumieć tę opowieść jako brutalną metaforę życia. Jedna i prawidłowa interpretacja bowiem nie istnieje, nigdy istnieć nie będzie, i nigdy nie istniała.

To nie do końca gwiazdom poświęcona jest książka, choć wiele znaków na niebie świadczy o tym, że patrząc na niebo przez lunetę sądzimy, że patrzymy na gwiazdy, a w rzeczywistości możemy zobaczyć najbliższe nam planety. Autor porywa czytelnika w podróż po niemal wszystkich, znanych nam ciałach niebieskich, poczynając od tych najbliższych słońcu, a kończąc na Neptunie. Znajduje się też wzmianka o Plutonie, ale jak wiemy, nie jest on już planetą.