Muszę przyznać, że lata 30. XX wieku i cały okres międzywojenny oddziaływał zawsze na mnie w sposób pozytywny. Bohema świetnych artystów, teatr, rewia, wszelkiego rodzaju operetki to miejsca, w których widzę siebie. Z całą pewnością pasowałabym chyba najbardziej do tych artystycznych czasów, które nie przejmowały się przyszłością i gdzieś tam z tyłu głowy zakodowane miały, że już nic złego nie może się zdarzyć. I właśnie w tym czasie zostawia nas autorka, w przededniu wojny... Nie mogę się doczekać kontynuacji książki, już pierwsza część mnie bardzo wciągnęła, a ta jedynie dopełniła świetne pierwsze wrażenie. Zastanawiam się, jak potoczą się losy zarówno międzywojennych, jak i współczesnych bohaterów, ponieważ łączy ich wiele, chociaż na pierwszy rzut oka można tego nie dostrzec.  

W powieści przeplatają się wątki, które zwracają uwagę na nierówności ówczesnego społeczeństwa. To już nie brzydota i piękno jest wyznacznikiem, chociaż tego można by się spodziewać po tak kontrastowym zestawieniu bohaterów. Książka ukazuje naturę człowieka, który od zawsze uwikłany jest w niesprawiedliwość i musi przyjąć to, kim jest i w jakim miejscu się wychował czy urodził. Sytuacja materialna i społeczna determinuje i wpływa na losy jednostki. Czytając losy bohaterów można dostrzec ogromne niesprawiedliwości społeczne i doprowadza to czytelnika do skrajnych refleksji. Victor Hugo wywołuje skrajne emocje, od zachwytu poprzez udręczenie proponowanym tematem. Uważa, że każdy człowiek powinien przemyśleć swoje wartości i zobaczyć, co jest w życiu ważne. Świetnie do takich refleksji skłania właśnie książka Dzwonnik z Notre- Dame....

W Króliczku jest coś z Alicji w krainie czarów, Szkoły czarownic czy Sabriny, nastoletniej czarownicy. Są tu wredne dziewczyny i szkolna outsiderka, schemat, który doskonale znamy z amerykańskich filmów i seriali. I jest tu dużo absurdu, surrealnych scen, coś co w literaturze uwielbiam, ale niestety tutaj podane jest dla mnie w sposób niestrawny. Przerysowany infantylizm Króliczków połączony z elementami horroru sprawia, że cała opowieść wybrzmiewa pretensjonalnie, a pod kupką brokatu znajduje się przeintelektualizowana pustka.

Keegan potrafi za pomocą bardzo niewielkiej ilości słów przekazywać wspaniałe, głębokie treści. W wywiadzie dla Guardiana wiele lat temu powiedziała, że w pisarstwie i tworzeniu chodzi o to, by zaufać inteligencji czytelnika, a nie o to, by udowodnić swoją rację. Przyznała, że we wszystkich swoich tekstach dąży do pracy na pewnym poziomie sugestii. Jest tak wiele rzeczy, których krótka forma nie może zrobić, że poznając te ograniczenia mogła zacząć pisać tak, jak pisze.

Japońskie przysłowie najczęściej jest przedstawiane jako rzeźba lub obraz i ukazuje trzy małpy, z których pierwsza zasłania łapami uszy, druga usta, trzecia oczy. Najprościej można to tłumaczyć „nie widzę nic złego, nie słyszę nic złego, nie mówię nic złego”. Japończycy wierzyli, że jeśli ktoś nie słucha o złych uczynkach, nie mówi o nich i nie widzi nic złego, to przed złem się uchroni. Niektórzy tłumaczą to jeszcze inaczej: „Nie szukaj i nie wytykaj błędnych czynów i słów innych ludzi”. Barker natomiast dodał do tej legendy jeszcze „Nie czyń nic złego” jako czwartą małpę, której nie widać na obrazach. Dowiadujemy się o niej z opowieści snutej przez mordercę w pamiętniku z jego dzieciństwa. To teoria, która kierowała jego rodziną, gdy dorastał i ukształtowała go, jako dorosłego już człowieka.