Keegan potrafi za pomocą bardzo niewielkiej ilości słów przekazywać wspaniałe, głębokie treści. W wywiadzie dla Guardiana wiele lat temu powiedziała, że w pisarstwie i tworzeniu chodzi o to, by zaufać inteligencji czytelnika, a nie o to, by udowodnić swoją rację. Przyznała, że we wszystkich swoich tekstach dąży do pracy na pewnym poziomie sugestii. Jest tak wiele rzeczy, których krótka forma nie może zrobić, że poznając te ograniczenia mogła zacząć pisać tak, jak pisze.

Japońskie przysłowie najczęściej jest przedstawiane jako rzeźba lub obraz i ukazuje trzy małpy, z których pierwsza zasłania łapami uszy, druga usta, trzecia oczy. Najprościej można to tłumaczyć „nie widzę nic złego, nie słyszę nic złego, nie mówię nic złego”. Japończycy wierzyli, że jeśli ktoś nie słucha o złych uczynkach, nie mówi o nich i nie widzi nic złego, to przed złem się uchroni. Niektórzy tłumaczą to jeszcze inaczej: „Nie szukaj i nie wytykaj błędnych czynów i słów innych ludzi”. Barker natomiast dodał do tej legendy jeszcze „Nie czyń nic złego” jako czwartą małpę, której nie widać na obrazach. Dowiadujemy się o niej z opowieści snutej przez mordercę w pamiętniku z jego dzieciństwa. To teoria, która kierowała jego rodziną, gdy dorastał i ukształtowała go, jako dorosłego już człowieka.

Zbrodnia i kara to najlepsza książka psychologiczna o zbrodniarzu, jaką czytałam. Otóż mamy Rodiona Raskolnikowa, który popełnia zbrodnię i zabija starsza kobietę. Fabuła skoncentrowana jest na odkryciu sprawcy zbrodni, a także na karze i psychice głównego bohatera. Ta zaś odgrywa w całym procesie najważniejsza rolę, ponieważ przedstawia człowieka, jego chore ambicje i to, co dzieje się z nim pod wpływem pewnych zachowań. Dostojewski to bez wątpienia świetny pisarz, umiejący jak nikt, stworzyć klimat najniższych warstw społecznych Petersburga, która przez często niegodne czyny, chce zmienić swój los. Tak właśnie działał Rodion. Mężczyzna raz żałuje swego czynu, później zaś znów nie. Wniknięcie w myśli bohatera i dostrzeżenie schematu jego działań i odczuć było nie lada wyzwaniem, jednak dla czytelnika było niezwykłym przeżyciem

Kroki na schodach to kawał solidnej literatury. Bardzo dobrze rozwija się ta powieść. Jest intrygująca już od samego początku. Mamy sprawę tajemniczego zaginięcia sprzed lat, dom, który skrywa szereg tajemnic i kobietę, która nosi w sobie ogromną krzywdę. Malinowska dobrze dozuje napięcie. Miejscami ta powieść jest mroczna niczym thriller. Dobrze skonstruowana fabuła, która łączy wiele wątków i to w sposób bardzo udany. Nie wiemy, co zdarzy się w kolejnym rozdziale, jakie tajemnice zostaną rozwiązane, a jakie nowe pytania się pojawią.

Przede wszystkim Ziemianki pokazują historię systemu edukacji w Polsce na początku XX wieku. Chłopcy mogli iść do szkół, kształcić się w poważanych i poważnych zawodach, uczyć i doświadczać nowego, przez co później zostawali żywicielami rodzin. Dziewczętom też proponowano nauki, jednak opierały się one głównie na zajęciach, które w przyszłości przydadzą im się w pełnieniu roli pani domu. Dziś zupełnie nie do uwierzenia, jednak nadal spotyka się taki podział ról. Różnica polega jedynie na tym, że tewraz to kobieta sama decyduje, że właśnie chce taką rolę spełniać. To, co podobało mi się w przekazie zawartym w książce, to pokazanie, jak panie z dworów pomagały chłopkom, jak je edukowały, jak chciały pomóc za wszelką cenę. Wydaje mi się, że dziś tej solidarności kobiet brakuje i tego powinniśmy się uczyć od naszych prababek.