Agnieszka Pietrzyk za nic ma trendy i panujące mody. Nie pisze serii, nie mieli wątków pijanych policjantów, nie próbuje wkomponować się w to, co aktualnie jest na topie. Wykonuje swoją robotę i robi to po prostu bardzo dobrze. Jej powieści są indywidualne, skupione na niewielkim obszarze rzeczywistości i często skupione wokół wąskiej grupy bohaterów. Pisarkę cechuje to, że bardzo duży nacisk kładzie na portrety psychologiczne postaci i skomplikowane relacje między nimi. Bardzo często taka psychologiczna gra toczy się między dwójką osób.

Max Czornyj dał się już poznać jako świetny pisarz dla dzieci i młodzieży. Uwielbiam jego serię o detektywach, a teraz autor zaoferował nam pierwszą część cyklu o znanych ludziach, którzy na zawsze zapisali się w historii. Pierwszym bohaterem jest właśnie Krzysztof Kolumb. Chociaż o odkryciu Ameryki wiemy mnóstwo, to o samym Kolumbie już tak niewiele. Z książki przede wszystkim bije myśl, że należy zawsze dążyć do spełniania marzeń, nawet jeśli cały świat jest przeciwko. Historia Kolumba pokazuje, że marzenia są po to, żeby je spełniać i że należy być bardzo cierpliwym i iść za głosem serca, które najczęściej podszeptuje dobre pomysły.

Plastyczne opisy parku rozrywki sprawiają, że naprawdę czuje się klimat tego miejsca. Nie jako turystycznej atrakcji lecz jako miejsca pracy. I zbrodni, ma się rozumieć. Charakterystyczne nazwy sprzętów, pracownicy pełniący zaskakujące funkcje i gorączkowe usiłowania Henriego, by utrzymać to miejsce na powierchni są rewelacyjne. Tuomainen od samego początku dba o to, by czytelnik wczuł się w stworzony przez niego świat. Udaje mu się to doskonale.

Pierwsza część ksiażki to przydługie opisy dziecięcych zabaw i igraszek, ale też obowiązków siedmioletniej Marie i jej brata, którzy wywodzą się z plebsu. I choć było to w jakiś sposób poznawcze, to jednak przede wszystkim wiało nudą. Jednak od momentu, gdy ojciec sprowadza do domu złą macochę i jej syna, o którym mówią, że ma diabła za skórą, robi się już tylko ciekawiej. Bardzo szybko pojawia się napięcie i tyle niespodziewanych zwrotów sytuacyjnych, że trudno za nimi nadążyć.

Pomysł odciętej od świata chaty na odludziu, szczególnie w górach i przy zamieci śnieżnej, przewija się dość często w książkach. I dobrze, bo to wdzięczny, ciekawy kierunek. Natomiast w czymś na kształt komedii kryminalnej, spotykam się pierwszy raz. Miejsce jednak robi atmosferę, podkręca ją sam autor nieco spojlerując i bawiąc się z czytelnikiem zdradziwszy raz za razem, czego można spodziewać się w dalszej części. Uważam, że zastosowane chwyty (zarówno te humorystyczne, jak i kryminalne) są wyważone, choć im dalej w powieść, tym robi się bardziej poważnie i zawile.