Propozycja Camilli Way to studium zła, zepsucia, braku kompasu moralnego, powielania tych samych błędów przez następne pokolenia, to także konsekwencja błędnych decyzji i prób ignorowania ich skutków. Autorka stosuje satysfakcjonujące, zaskakujące zwroty akcji, cliffhangery sprawiające, że trudno oderwać się od książki oraz nietuzinkowe rozwiązanie zagadki.

Joanna Bagrij doskonale przedstawia bohaterów, są wyraziści i wywołują w czytelniku prawdziwe emocje, tak jak byśmy poznawali realnych ludzi. Lena jest ostrą, konkretną kobietą, ale też jest mściwa i bezczelna. Trudno ją jednak polubić. Jest idealnie dobrana do roli, która ma nawiązywać do tematów poruszanych w tle. Autorka dywaguje o przemocy wobec kobiet, przemocy seksualnej oraz psychologicznej w rodzinach. Ważne tematy wplecione tak, aby o nich pomyśleć, ale nie dominują fabuły głównej.

Autorka swoją książkę podzieliła na kilka rozdziałów, które zdradzają największe przyczyny kłótni w związkach: jest to m.in. komunikacja, dzieci, rodzina czy pomoc. I faktycznie, czytając Na zgodę… uśmiechałam się pod nosem, ponieważ te tematy zawsze są newralgiczne w ciągu tygodnia, a dochodzący stres jedynie je potęguje. Pomocne są przykłady zaczerpnięte z terapii, które przeprowadzała autorka. Dodają one książce prawdziwości i faktycznie pokazują dany problem w realnym świecie, a nie tylko na kartkach papieru. W ten sposób faktycznie można spojrzeć na swój związek, problemy i kłótnie w nim występujące. Jednak dla mnie najbardziej pomocne okazały się pytania zadane przez autorkę na koniec każdego z rozdziałów. Dały one chwilę nad zastanowieniem się, jak to faktycznie wygląda u nas.  

Pociesza, że wiele zależy od nas, możemy wybrać czy chcemy żyć przez wielkie Ż, czy wystarczy nam jedynie muśnięcie. Pamiętajmy jednak o małych radościach codziennego życia, ponieważ to one niosą ukojenie i pocieszenie w trudach. Jedyne czego nam potrzeba to spokoju i racjonalnego patrzenia w przyszłość i oceniania sytuacji.

Co do drugiej części, czyli opowiadań Evy Lesbijska miłość, to nie ma powodu, by przyglądać się im w kontekście literatury pięknej. Choć z pewnością są one piękne, napisane z ogromną czułością i delikatnością. Przy dziełach Platona, Boccacia i innych, aż trudno uwierzyć, że mogły wzbudzać jakiekolwiek zgorszenie. Opowiadania Evy są piękną kartą w historii zmian, jakie zachodziły w obyczajowości XX w.