Drugą część Psich Sucharków zdecydowanie można polecić osobom szukającym informacji na temat swoich pupili i ich otoczenia. Kompletowanie apteczki przed wyjazdem, sprawdzenie czy nowo zakupiony kwiatek nie jest trujący i nie zaszkodzi naszej pociesze, a może chwila śmieszków z bardziej żartobliwymi hasłami – każdy znajdzie coś dla siebie. Jak dla mnie razem z pierwszą częścią obowiązkowa pozycja na półce osób posiadających psy.

Trzeba też zwrócić uwagę na to że autor nie romantyzuje wspinaczki, otwarcie mówi o tym jak blisko śmierci się znajdował, oraz jak często był jej świadkiem w górach. Opowieści te nie mają sensacyjnego charakteru – są refleksją pokazującą jak cienka jest granica między życiem, a śmiercią w górach oraz jak trudna jest ona do zdefiniowania. Wielicki wielokrotnie zastanawiał się czy tą cienką czerwoną linię już przekroczył czy jeszcze nie.

Pascal jest trochę takim alter ego Jezusa, a jego życiowe perypetie przypominają przypowieści z Nowego Testamentu, osadzone są jednak we współczesnym świecie, na karaibskiej wyspie. Ponadto historia Pascala jest opowieścią mówioną; wyczuwa się w niej pewne gawędziarstwo, które może wynikać z faktu, że pisarka, tracąc powoli wzrok, dyktowała książkę mężowi i przyjaciółce. Być może był to celowy zabieg, mający na celu przybliżenie opowieści do stylu biblijnego.

Bardzo podoba mi się kreacja postaci dziecięcych, ale doskonale wszyscy wiemy, że w tym autorka osiągnęła mistrzostwo. Co prawda twierdzę, że do tej pory jest to mimo wszystko najsłabiej prezentująca się część, ale tylko ze względu na zmniejszoną obecność Anne. Oj trudno się będzie z nią rozstać! Niemniej jednak, zauroczeni historią rudowłosej dziewczynki będą czerpać z tego tomu taką samą przyjemność, jak z poprzednich. Ja czerpałam.

Tola to dziewczyna, która z młodej trzpiotki wyrasta na kobietę radzącą sobie ze wszystkimi problemami. Okazuje się, że nie ma większej siły od kobiecego uporu. To chyba najważniejsza dla mnie nauka płynąca z Nieoswojonych ptaków. Dziś to zapewne nikogo by nie zdziwiło, ale pamiętajmy, że w czasach Toli odejście męża było straszne dla młodej małżonki. Rodziewiczówna porusza także problem depresji, która w jej czasach była zamiatana niejako pod dywan. Jedyną radą było wzięcie się w garść. Dziś nie jest to do pomyślenia.