Siedemdziesięcioletni Saleh przylatuje z Zanzibaru do Wielkiej Brytanii i prosi o azyl. Nie ma wizy wjazdowej, a na każde pytanie pracownika urzędu emigracyjnego odpowiada tylko dwoma słowami „uchodźca” i „azyl”.  Udaje, że nie mówi po angielsku, ponieważ ktoś mu tak doradził. I najwidoczniej los chciał, żeby Saleh tej rady się posłuchał, ponieważ dzięki niej nawiązuje kontakt z Latifem – profesorem literatury, który mówi w jego języku. Okazuje się, że oprócz wspólnego języka, łączy ich również wspólna, bardzo skomplikowana historia.

Jeff Guinn skupia się również na tym, jaką role odegrały media w tej sytuacji. I nie chodzi tu tylko o raportowanie wydarzeń, ale i kreowanie ich. To, co działo się w Waco, można było obejrzeć na ekranie telewizora, co nakładało dodatkową presję na każdego, kto był zaangażowany w tę akcję. Natomiast warto pamiętać, że akcja ATF wydarzyła się wtedy, gdy się wydarzyła, bo lokalna gazeta planowała wydać serię artykułów śledczych o Koreshu i argumenty, że zespoły nie są jeszcze przygotowane do akcji, a te publikacje mogą zaalarmować dawidian, nie trafiły na podatny grunt.

Pisanie towarzyszy też Yuriko, gdy zaczyna tracić pamięć. Sterta małych karteczek, które "pełne były skrawków pamięci, które Yuriko chciała zachować". Podstawowe informacje o synu, jego żonie, upomnienia wobec siebie: "nie kupuj chleba, żyj samodzielnie, jak należy". Izumi znajduje je, gdy mama przeprowadza się do domu opieki, po serii wyjść z domu, które kończyły się jej poszukiwaniem.

Najbardziej podobały mi się dialogi, które niczym pociski, zawsze trafiały w sedno. To mój 'vibe': żart, złośliwostki, wszystko to nadawało akcji dodatkowej dynamiki, sprawiając, że przez książkę się po prostu płynie. To jest poważna, momentami straszna historia kryminalna, a i tak przez większość czasu można było usłyszeć mój głośny śmiech.

Chłopaki z klifu nie są tylko opowieścią o młodych mężczyznach, którzy już poprzez urodzenie się w konkretnym miejscu, są pozbawieni perspektyw zawodowych. Jest to bowiem również powieść polityczna, w której Sabin Iqbal pokazuje napięcia pomiędzy różnymi grupami społecznymi i religiami. Cliffhangerzy, mimo iż ciągle są oskarżani przez policję o rozboje, gwałty, a nawet zabójstwa, sami uważają się za głos rozsądku w kakofonii społecznego szaleństwa. Ich prawdziwym zagrożeniem jest to, że nie należą do żadnej z nienawidzących się grup. Noszą muzułmańskie imiona, czasami chodzą nawet do meczetu, ale na tym kończy się ich religijność, przez co przez fundamentalistycznych muzułmanów są uważani za wysłanników szatana.