Kolejnym ciekawym zabiegiem jest wplatanie w dialogi prób dyskusji na temat równouprawnienia płci – głównej bohaterce nie mieści się w głowie dlaczego np. mężczyźni w krasnoludzkim mieście w trakcie ważnego święta bawią się, a ich żony siedzą w domach i w tym czasie pracują, uległa postawa kobiet w ludzkiej stolicy w stosunku do mężczyzn, czy różne standardy w kwestii egzekwowania prawa w zależności od statusu społecznego danej osoby. Pomysł zdecydowanie na plus tym bardziej, że czytelnik nie jest bombardowany tego rodzaju treściami, lecz są one wyraźnie zaznaczonym dodatkiem w trakcie rozmów i są w stanie dużo powiedzieć na temat światopoglądu Evi.

Kornel Makuszyński stworzył historię niezwykle ciepłą, ujmującą za serce i ponadczasową. Co prawda, wciąż zastanawiam się od którego wieku najlepiej polecić tę książkę, ale nie ulega wątpliwości, że polecić ją zawsze warto. Mimo iż zmieniły się czasy i dziś nie można nawet dopuścić myśli, że taka sytuacji mogłaby się zdarzyć, a dziecko mogłoby samo bez opieki odbywać podróż, to wartości zawarte w tej historii są ponadczasowe. Dobro zawsze rodzi dobro. Wiara w ludzi także jest najważniejsza, ponieważ to od niej wszystko się zaczyna. Dziś ta wiara w drugiego człowieka jest mniej popularna.

Jeśli ktoś jest zwolennikiem prozy Jane Austen to z pewnością jest to dla niego lektura obowiązkowa. Jeśli ktoś chce dopiero rozpocząć przygodę z jej pisarstwem to też są to świetne tytuły. Książka sprawdzi się również wśród czytelników, którzy chcą być zaskoczeni, ale także chcą dobrze i zabawnie spędzić czas. Mamy tutaj wszystko, co u angielskiej pisarki jest tak dobrze znane: humor, świetna kreacja bohaterów, zabawne momenty, które dają sporo do myślenia i przede wszystkim pokazanie kolorytów epoki bliskiej pisarce. Świetnie się to czyta.

  Rozterki i problemy życiowe bohaterek to oś fabuły napędzająca akcję, ale tło stanowi czarnoskóra społeczność i ich sytuacja w tamtych czasach. Davenportowie jako rodzina bogata, należąca do elity, nie zmaga się z wielkimi trudnościami, a ich życie kręci się wokół przyjęć, zadbania o przyszłość najmłodszego pokolenia oraz rozszerzania majątku. Są rodziną, która utknęła w tradycji na tyle głęboko, że nie widzą innych ścieżek rozwoju ku nowoczesności. John, Olivia oraz Helen próbują to zmienić, a ich dalsze losy będziemy mogli poznać w kontynuacji, którą mam nadzieję, że niedługo znajdziemy na półkach w księgarniach.

Nakręcająca się spirala przemocy, drążenie w najgorszym brudzie człowieczym, pogrążanie się w szaleństwie. Kolejny raz Dzierżek dobrze wyczuwa psychologiczne aspekty jakie kierują ludzkimi działaniami. Jak cienka nić dzieli ofiarę od oprawcy, dobro od zła, szlachetność od upodlenia. Dwaj bohaterowie, którzy kierując się dobrem bliskiej im kobiety, zanurzają się w toń plugawej rzeczywistości, z której istnienia nie zdawali sobie sprawy. Zwyczajni, niczym niewyróżniający się ludzie, którym przyjdzie zmierzyć się z rzeczami przekraczającymi możliwości ich wyobraźni. Dwóch uczciwych ludzi w świecie, który dobroć dawno temu już przeżuł i wydalił.