Biancę Iosivoni znałam do tej pory z romansów bardziej w klimatach studenckich i młodzieżowych niż poważniejszych thrillerach z dorosłymi bohaterami. Jej debiut w tym gatunku nie był najgorszy, choć pozostanę raczej fanką jej głównego stylu i bardziej beztroskiej tematyki niż w przypadku Wybacz. To dla twojego dobra.

Opiłka doskonale prowadzi narracje. Myli tropy, podpuszcza nas i zaskakuje kolejnymi splotami fabularnymi. Kuglarz jest porywający, zimny i mroczny. Dwie płaszczyzny czasowe świetnie zazębiają się ze sobą. Odbiór utrudnia jednak bardzo duża ilość bohaterów i zachodzących między nimi powiązań. Trudno jest początkowo odnaleźć się w tej plątaninie nazwisk. Jednakże, kiedy już złapiemy rytm, to ta powieść czyta się wręcz sama. Szczególnie dobrze wypada linia czasowa przenosząca czytelnika do początku lat dziewięćdziesiątych. Trafnie oddane realia tamtych czasów. Na uwagę zasługuje również to, że pisarka prowadzi nas przez tę opowieść w sposób niezwykle logiczny – kolejne elementy układanki dobrze się komponują i całościowo powieść wypada dobrze. Niestety, nie bardzo dobrze.

Małysa tworzy postaci złożone i niejednoznaczne. Potrafi wyciągnąć esencję z pozornie nieistotnych zdarzeń. Pisze w sposób bardzo empatyczny, z dużą znajomością ludzkiego umysłu i uczuciowości. W tej opowieści uczucia grają pierwszoplanową rolę. To one są motorem napędowym wydarzeń. Miłość, zawiść, nienawiść i żal. Pełen wachlarz emocji, które sterują poczynaniami ludzkości. Od pięknych i wzniosłych po najpodlejsze. Przenika do głębi, drobiazgowo analizuje emocje. Jest w tej powieści mnóstwo krzywd, niesprawiedliwości i bólu. Autorka nie boi się trudnych zagadnień i bezpardonowo rozprawia się z mentalną zaściankowością. Podoba mi się styl Małysy, jej umiejętność przemycania własnych spostrzeżeń i duża wnikliwość.

Książka, jak zaznacza Magdalena Majcher, jest fabularyzowana. Nawet imiona głównych bohaterów zostały zmienione na jej potrzeby, jednak przebieg zbrodni, procesu i motyw zostały przedstawione dosłownie. Pisarka wykonała ogrom pracy, żeby przygotować tę publikację. Po pierwsze zapoznała się ze wszystkimi dokumentami udostępnionymi przez organy ścigania, co więcej korespondowała z zabójczynią. Chłopak nigdy nie odpowiedział na listy Majcher. Muszę przyznać, że nie lubię takich historii, ale kiedy zobaczyłam przygotowanie pisarki, musiałam przeczytać to, co zaproponowała. Nie mogłam przejść obojętnie wobec takiej pracy pisarza.

Bardzo lubię książki młodzieżowe o detektywach autorstwa Alicji Sinickiej. Ten humor i sposób kreowania postaci jest bardzo atrakcyjny dla młodych czytelników. Nie ma tu miejsca na zbędne i przydługie opisy, wszystko jest bardzo zwięzłe, a przede wszystkim zabawne. Detektywi już kolejny raz pokazują, że nie wszystko jest takie, jak mogłoby się wydawać na pozór. Niektórzy zachowują się podejrzanie bo skrywają tajemnice, ale czasem te tajemnice są najzwyczajniej w świecie proste do wytłumaczenia i nie ma w nich większych zawiłości. Przyjaciele pokazują, że nie wszystko musi mieć drugie dno, a ludzie nie są z natury źli. Wszystko można w prosty sposób wyjaśnić i nie trzeba do tego wielkich teorii spiskowych.