Ta książka stanowić może podstawę wiedzy o tym, jak funkcjonujemy, a czytanie jej nie będzie jak studiowanie nudnego podręcznika, tylko podróż po arteriach naszego ciała, która za każdym zakrętem ma dla nas niespodzianki. Czytanie jej poszerzy wiedzę, ale i podziw dla tego, jak ta cała nasza biologiczna machineria działa.

Sama powieść graficzna robi ogromne wrażenie, nie tyle dobrze poprowadzoną narracją, ale też dość umiejętnym skompresowaniem całej fabuły jak i zręcznym oddaniem ogólnego klimatu Nowego Świata na niecałych 300 stronach. Czasem można mieć wrażenie, że całość biegnie za szybko do przodu, ale moim zdaniem wypada przymknąć na to oko, bo i tak finalnie Fred Fordham wychodzi obronna ręką przy porównaniu ze sławnym oryginałem.

Przybliżanie emocji i pomoc w ich dostrzeganiu i nazywaniu na pewno jest potrzebne. Rzetelność, odniesienia do badań naukowych z jednoczesnym przeplataniem narracji swoimi przeżyciami i przykładami z życia czyni z tego przewodnika wartosciową pozycję. Jako psychoterapeutka CBT autorka przywołuje koncepcje i interwencje związane z tym nurtem i oparte na tym sposobie patrzenia na wewnętrzny krajobraz człowieka i jego dobrostan, ale wplata też elementy zaczerpnięte z DBT i, za co wielki szacunek, nie ucieka od ciała. Dobrze, że jest tu obecne to poszerzenie perspektywy, iż nie zawsze to myśl wywołuje emocję i zwrócenie również uwagi na neurocepcję.

Pomimo krótko utrzymującego się uroku w pamięci, Galateę czytało się przyjemnie. Madeline Miller ma urzekające pióro i nawet w formie opowiadania świetnie sobie radzi. Przepiękne, miniaturowe wydanie należące do Serii Butikowej Wydawnictwa Albatros to wizualne arcydzieło. Naprawdę szkoda, że nie można dłużej nacieszyć się tą historią w takiej oprawie.

Max Czornyj doskonale prezentuje historię, bez jej zbędnej fabularyzacji. Nie pierwszy raz udowodnił, że książki o zbrodniarzach wojennych są niewątpliwie jego mocną stroną. Trzeba mieć jednak stalowe nerwy, żeby ją przeczytać w całości, od razu. Musiała poczekać na tę recenzję prawie miesiąc, bo nie chciałam wracać do tych druzgocących mnie emocji, które powstały podczas czytania.