Obok całego przepychu i splendoru dubajskiego, wyróżnia się miłość szalona, bardzo namiętna dwójki bohaterów. Ich trudne lata młodzieńcze zostały wykorzystane do pokazania, że w ciężkich chwilach człowiek może posunąć się do wielu rzeczy. Z drugiej strony traktowanie kobiet jak przedmiotów i pozwalanie na takie traktowanie były dla mnie bardzo trudne. Często wracałam myślami do tych scen i nie mogłam sobie tego poukładać w głowie.

Golden Boys nie było złą książką, ale nie porwała mnie. W przypadku Afterglow moje odczucia są podobne, ale odrobinę cieplejsze i mam wrażenie, że dopiero w tym tomie lepiej poczułam i bardziej zrozumiałam bohaterów. W pierwszej części wybijały się głównie problemy natury miłosnej i zmagań psychicznych niektórych postaci, w Afterglow natomiast mamy do czynienia z rozterkami odnośnie przyszłości oraz niepewności dotyczącej utrzymania relacji, nie tylko romantycznej, ale całej przyjaźni spajającej czterech queerowych chłopaków.

Powieść bardzo mi się podobała, zwłaszcza w kontekście prawdziwych historii agentek działających podczas II wojny światowej. Skomplikowane emocje bohaterów ukazane zostały na tle bardzo trudnego okresu, gdzie wybory dyktowała konieczność wybory mniejszego zła. Czytelnik zostaje wciągnięty w wir wydarzeń, próbując zrozumieć motywacje głównej bohaterki. Najtrudniejszym jednak był moment zupełnego odrzucenia przez ukochanego brata. Zostanie kochanką nazisty pomimo rozkazu nie powinno się wydarzyć. Ale czyż nie taka była rola Marianny podczas tej wojny.

Małgorzata Korbiel i jej wesoły bohater zabierają czytelnika, zarówno młodszego jak i starszego, do świata fantazji, ale również przekazują piękne wartości takie jak przyjaźń, życzliwość i otwartość na innych. Prosty, ale pełen uroku język oraz kolorowe ilustracje sprawiają, że lektura jest idealna dla najmłodszych czytelników, ale dostarcza też radości i uśmiechu osobom w każdym wieku.

Książka podobała mi się najbardziej ze wszystkich dotychczasowych. Wpływ miało na to wrażenie, że z każdą kolejną pozycją, Jakub Skworz doskonali swój warsztat. O ile Adasia Mickiewicza czytało się dość trudno, ze względu na składnię pisarza, o tyle Frycek napisany jest już lekkim językiem, który czyni opowieść bardzo płynną. Sam wybór postaci również jest ciekawy. Chopina zna każdy, ale sama muszę się przyznać, że nigdy nie zagłębiałam się w jego życie. Twórczość znam, ale nie znam człowieka, który tworzy tę wspaniałą muzykę. Cieszę się, że Jakub Skworz kolejny raz przybliża mi postać znaną, ale nie poznaną.