„Kątnik” to esencjonalny, mocno skondensowany, typowy kryminał. Doceniam dobrze skonstruowane postacie, ale też ciekawą oprawę obyczajową, której w tej powieści nie zabraknie. Prosty, jasny i komunikatywny styl Stelara przypadnie do gustu większości czytelników. Dzięki dwóm płaszczyznom czasowym dowiemy się, dlaczego pewien mały chłopiec wyrósł na potwora.

Miasto, do którego promienie słoneczne zdają się nigdy nie docierać. Pełne brudnych zaułków, w których nadzieja potykając się o pogardę, szybko łamie nogi. Londyn w dziewiętnastym wieku raczej nie należał do miejsc, w których życie stanowić mogło przyjemność. Było to jednak miasto potężne i ciągle rozwijające się, które przyciągało w swe mury ludność różnorakiej prowieniencji. Wśród nich nie brakowało jednostek mocno szemranych. Ulice Londynu, szczególnie po zmroku, nie należały do bezpiecznych. Czy w takim miejscu śmierć może dziwić lub szokować? Heather Redmond zabiera nas w mroczne zaułki miasta, ale także do dzielnic zamieszkanych przez możnych. Poznajemy Londyn, który posiada kilka, skrajnie odmiennych, oblicz. Miasto tętniące życiem, ale i miasto upadłe.

Od momentu pojawienia się „Lalki” w „Kurierze Codziennym” w roku 1887, powieść ta była odczytywana i interpretowana na rozmaite sposoby. Literaturoznawcy podążali wieloma drogami by móc rozszyfrować ową „powieść tajemnicę”. Ryszard Koziołek w swojej przedmowie wskazuje na dwie ścieżki: pierwszą, bardziej znaną – „podążanie tropem nieuniknionej klęski Stanisława Wokulskiego” i drugą – „ścieżkę gniewu i zemsty głównego bohatera”.

Opowiadania łączy to, iż po raz pierwszy ukazują się w języku polskim, a to dzięki Barbarze Grunwald-Hajdasz oraz Jerzemu Łozińskiemu, którzy są autorami przekładów. Sugerując się tytułem, spodziewałam się, że każdy utwór będzie nawiązywał do wierzeń, przesądów czy też tradycji związanych z okresem przesilenia zimowego obchodzonego w różnych kręgach kulturowych. Antologia ta nie opiera się jednak tylko i wyłącznie na takich motywach, a podejmowana w niej tematyka jest o wiele bardziej obszerna.

Dominika Słowik przenosi nas do świata dorastania Nat. Są tu lata 90., liliowe cienie na powiekach, perłowe szminki i intensywny zapach dezodorantu adidas, którego używa się jak najdroższych perfum. I oczywiście pierwsze zauroczenia oraz papierosy podkradane rodzicom i wypalane z koleżankami. Codzienność Edyty i jej córki nie jest jednak jak brokatowa, świecąca się niczym rybia łuska okładka. Jest raczej przytłaczająca jak ciężki zapach sutereny, który lepi się do ich ciał. Edyta próbuje walczyć z przeciwnościami ekonomicznymi i odnaleźć się w roli samotnej matki, ale świat jej nie do końca sprzyja.