Na uwagę zasługuje sposób zapisu tych wszystkich ciekawostek. Jeśli spodziewacie się obszernego i opiewającego w fakty historyczne tomiszcza, to jesteście w ogromnym błędzie. Jest to opowieść obrazkowa, napisana współczesnym językiem ze świetnymi przewodnikami, którzy nie dadzą wam zginąć (dosłownie i w przenośni). Obiecuję, że to będzie świetna podróż, a przy tym niezwykle pożyteczna. Myślę, że taka nauka historii jest dużo skuteczniejsza. Książkę polecam nie tylko młodym czytelnikom, ale także starszej młodzieży. Dlaczego? Może dlatego, że to właśnie temu pokoleniu historia źle się kojarzy. Nauka na pamięć, daty, zdawanie osi czasu, to już relikt przeszłości. Nadchodzi rewolucja w nauczaniu, które ma być bliskie każdemu z nas. Przecież nie od dziś wiadomo, że nauka poprzez zabawę jest najskuteczniejsza. I uwierzcie, że z tej książki zapamiętacie większość informacji.

Książka przedstawia wojenne losy różnych ludzi, którzy musieli uczyć się funkcjonować w nowej rzeczywistości. Sylwia Trojanowska pisze niezwykle plastycznie, dlatego wszystkie wydarzenia, miejsca i postacie stają się w wyobraźni niezwykle realistyczne. Dzięki temu można przenieść się do leśnej chaty i wraz z Gają i Sofią przeżywać te trudne momenty. A jest ich w książce sporo. Mam wrażenie, że nikt, tak jak Trojanowska, nie konstruuje książek opartych właśnie na wojennej tematyce. Autorka pisze tak, że pozostawia wiele niedomówień, o których musimy pomyśleć, które musimy przepracować. Pisze pięknie i mądrze o tematach, których nie chcemy przeżywać. Często doprowadza także do łez.

Literatura iberyjska to wybór idealny na tegoroczne kapryśne lato, gorące wybrzeże Hiszpanii nigdy bowiem nie zawodzi, jeśli chodzi o pogodę i emocje. Kocham nawiedzone domiszcza, a z tym od początku jest coś na rzeczy, przynajmniej tak twierdzi jego nowy spadkobierca. Byłam niesamowicie ciekawa rozwiązania tej mrocznej zagadki, nurtowało mnie zwłaszcza pytanie, czy w zbrodniach rzeczywiście maczały palce jakieś siły nieczyste, a jeśli nie - to jak autorka wybranie z tego paranormalnego galimatiasu

 „Duch jeziora” bazuje na ludzkich odczuciach, na powiązaniach, na relacjach i układach zmuszających do pilnego strzeżenia sekretów. To bardzo udany portret wsi. Zamkniętej społeczności, gdzie rozmaite korelacje wymuszają określony typ zachowań. A to, co pogrzebane, na zawsze musi pozostać owiane tajemnicą. Kwiatkowski sprawnie rozwija fabułę i wie, jak sprawić, by czytelnik ciągle czuł niedosyt meandrując w morzu niedomówień. Bardzo dobra powieść, która śmiało broni się w zestawieniu z książkami znanych pisarzy. Rynek jest trudny, ponieważ jest przeładowany. Nie jest to dobry czas dla debiutantów. Tym bardziej sądzę, że warto swoją uwagę zwrócić ku powieści Mateusza Kwiatkowskiego, która niczym nie odstaje od  historii pisanych przez autorów o głośnych nazwiskach, a nawet niektórych z nich mogłaby wprawić w zakłopotanie. 

Kraina mleka i miodu to książka o tym, co może nadejść — bo przecież katastrofa ekologiczna wcale nie brzmi już jak scenariusz filmu science fiction. Globalna izolacja, zamknięte granice, strach przed brakiem podstawowych zasobów — brzmi znajomo? Tym bardziej po lekturze pozostaje niepokój i pytanie, czy do takiego świata zmierzamy… A może już w nim po części żyjemy?