To nie do końca gwiazdom poświęcona jest książka, choć wiele znaków na niebie świadczy o tym, że patrząc na niebo przez lunetę sądzimy, że patrzymy na gwiazdy, a w rzeczywistości możemy zobaczyć najbliższe nam planety. Autor porywa czytelnika w podróż po niemal wszystkich, znanych nam ciałach niebieskich, poczynając od tych najbliższych słońcu, a kończąc na Neptunie. Znajduje się też wzmianka o Plutonie, ale jak wiemy, nie jest on już planetą.

Cóż to jest za książka! Groza opowiedziana lekkim stylem. Przerażająca i przepełniona dojmującym smutkiem oraz poczuciem beznadziei. Groza, która niesie ze sobą przesłanie, a dodatkowo bawi. Czy tak można? Owszem, można. Omacnica to horror w pełnym tego słowa znaczeniu. Pawłowski doskonale prowadzi fabułę, sprytnie meandruje i potrafi przez cały czas utrzymywać rosnące napięcie. Tym, co tak naprawdę straszy, co wywołuje u czytelnika emocjonalny dyskomfort, jest opowieść o dziedziczonej traumie. O przemocy, która rodzi przemoc i spirali zła, która nieustannie się zapętla. Bohaterowie Pawłowskiego obarczeni są wspomnieniami, które ciągle wpływają na ich aktualne życie. Niosą w sobie ból, z którym nie potrafią sobie poradzić. Relacje między nimi bywają nacechowane wspomnieniami z przeszłości.

Wszystko, co czuła, zostawiała w postaci słowa w swoich zapiskach. A zapisywała tylko prawdziwe uczucia, których doświadczała. W taki sposób narodziła się tak bardzo autentyczna poezja pisarki. I jak tak teraz się temu przyglądam i rozważam to pewnie za tę prawdę ja również ją pokochałam.

W książce jest mnóstwo magii, która stwarza świetny klimat. Co więcej, pokazuje także siłę rodzinnych więzi i przeznaczenia, którego nie powinno się zmieniać. Bohaterka, pomimo swojej wielkiej, magicznej siły, jest pełna lęku i braku wiary w siebie. Jednak potrafi poprosić o pomoc i z niej korzystać. Belle pokazuje siłę kobiet, ponieważ zarówno jej matka, jak i babka wspierają wnuczkę jak najlepiej się tylko da. Próbują wpoić dziewczynie, że siła drzemie w niej samej. To chyba najpiękniejsze przesłanie Rewitched. A jeśli dodamy do tego wątek romantyczny to wyjdzie cudowna powieść.

W powieść jest wszystko, świetna konstrukcja bohaterów, historia poznawana z różnych perspektyw, fabuła bardzo zrównoważona, która pozwala zaczerpnąć oddech i zastanowić się nad naszą przeszłością, tradycjami i wynikającą z tego przyszłością. Bowiem tradycji, legend i baśniowości też tutaj nie brakuje. Powieść jest nasycona poetyzmem, liryzmem i melancholią. Najbardziej podobało mi się pokazanie domu, jako bardzo ważnego członka rodziny, bo gdyby się nad tym zastanowić to rzeczywiście, dom to nie tylko cztery ściany, to miejsce, które żyje radością, smutkiem, tęsknotą, nadzieją i przede wszystkim miłością