Tak, jak napisałam wcześniej, ta część była najmroczniejsza spośród wszystkich dotychczasowych. Co więcej, wciąga od pierwszych linijek. Chyba wyjazd z miasta i przeniesienie się na biwak w góry dobrze zrobił Agentom. Od razu zagadka była bardziej przerażająca i trudniejsza do rozwiązania. Jednak dzieciaki dały sobie z nią radę, jak zwykle dzięki sprytowi Romana, mądrości Eryka i obyciu technologicznym Ewy.

Katarzyna Zyskowska stworzyła cudowną historię o sile kobiety. Jak widać, każda z nas musi stawiać codziennie czoła trudnościom. Raz większym, innym razem mniejszym, ale zawsze należy wychodzić z nich z podniesioną głową. Tego nauczyła mnie historia stworzona przez autorkę. Dodatkowo muszę przyznać, ze koncept połączeniach dwóch niespełnionych miłości pierwszej i zapewne tej ostatniej w jednej historii jest świetnym pomysłem. Książkę czytało się jednym tchem. Piękny język, piękna historia, piękna kobieta, zwłaszcza jej wnętrze to coś, czego w książce Alchemia jest mnóstwo. Bardzo polecam na wakacyjne dni.

Powieść czyta się dobrze, bowiem styl i język pisarki jest prosty, lekki i przyjemny. Sama akcja płynie powoli, nie wywołując większych emocji. Całość sprowadza się do oczekiwania na jakiś zaskakujący plot twist. Oczekiwanie to umila dość przyjemna w odbiorze fabuła, która jednak przypomina bardziej powieść obyczajową z dreszczykiem niż thriller. Końcówka najbardziej dynamiczna, lecz dla wielbicieli mrożących w żyłach historii to zdecydowanie za mało.

Autor stworzył rasowy kryminał, dodając do niego elementy sensacyjne, obyczajowe, a nawet psychologiczne. Sporym atutem jest niezwykła intryga kryminalna oraz zaskakujące zwroty akcji. Umiejętnie dawkowane nowe, niespodziewane dla sprawy fakty, wywołują szok i niedowierzanie, utrzymując naszą uwagę w stanie ciągłej gotowości. Niezwykle spójna fabuła, w której nie brak pobocznych wątków związanych z życiem głównych bohaterów, jest bardzo zajmująca i angażująca. Uczestniczymy w kolejnych etapach śledztwa, a pozornie prosta sprawa rozrasta się, przybierając zupełnie nieoczekiwany kierunek.

W Małych pająkach jest wiele nawiązań do Normalnych ludzi Sally Rooney. Temat dorastania, awansu klasowego, nierówności społecznych i bardzo skomplikowana relacja młodych ludzi. I można by wymienić tu jeszcze więcej wątków fabularnych z powieści Rooney, które stały się dla Barysa inspiracją. Dlatego Małe pająki można polecić przede wszystkim osobom, które nie znają twórczości irlandzkiej pisarki, inaczej powieść Barysa czyta się niestety jak polską podróbkę Sally Rooney.