Śląski szpital psychiatryczny. To tutaj trafiają podczas wojny dzieci uznane za niepełnosprawne umysłowo. To tutaj odbywa się przerażająca selekcja. Do tego szpitala trafia Rysiu, któremu udaje się przeżyć, dzięki pewnej siostrze. I to w tym szpitalu pracuje profesor Luben, dokonująca okrutnych eksperymentów na bezbronnych dzieciach. A wiele lat później w aptece, mieszczącej się przy tym właśnie szpitalu, pracuje Sebastian, który panicznie boi się o swoją córkę.

  O czym jest sama historia? Myślę, że wie to 90% ludzi na świecie, nawet jeśli nigdy jej nie czytali. Ma ona sporo ekranizacji, co znowu świadczy nie tylko o jej niegasnącej popularności, ale stanowi dowód, że ta uniwersalna historia o byciu dobrym nie tylko od święta, jest szalenie wdzięcznym dla twórców tematem. No ba! Charles Dickens napisał ksiażkę w taki sposób, że każdy znajdzie tu coś interesującego, zwłaszcza dorastające dziecko. Są tu duchy i mrok, przez co jest trochę strasznie, ale wszystko kończy się happy endem — magia w najczystszej postaci! Najpiękniejsze pozostaje tutaj przesłanie: nieważne ile masz, najważniejsze, jakim jesteś człowiekiem.

Choć motyw porwań jest chyba jednym z najbardziej wyeksploatowanych, to jednak nigdy się nie nudzi. Tutaj zaintrygowało mnie spojrzenie na głównego antagonistę i jego dualizm. Wszystkie jego maski i związane z nimi poczynania, śledzimy oczami związanych z nim kobiet: jego dziewczyny, córki, jedynej żyjącej wciąż ofiary, i tych już martwych. Postaciom zabrakło jednak głębi i charakteru, a ich motywy postępowania pozostały niejasne, zwłaszcza jeśli chodzi o głównego bohatera.

Problem alkoholizmu wśród młodzieży jest straszny, ale sama kultura picia wśród ludzi jest jak chwast, który głęboko zapuścił już korzenie i nie da się go wyplenić. Zarówno w tej historii, jak i w życiu prywatnym picie alkoholu jest traktowane jak nic złego, wręcz jest to dobry rozweselacz, ukojenie bólu i szybka droga ku zapomnieniu. Zapominamy, że jest toksyną dla naszego organizmu pod kątem fizjologicznym, ale i toksyną społeczną, która niszczy rodziny, przyjaźnie i związki.

Fabuła jest ze wszystkich tych elementów i tak najlepsza, ale wywołuje spore rozczarowanie. Motyw fanki kryminalnych podcastów, która jest na tropie mordercy swojej przyjaciółki, jest na serio jednym z ciekawszych i stosunkowo świeżych w świecie kryminałów. A tutaj mamy śledztwo na zasadzie takiej, że Stefania po prostu nie umie w rozmowy z ludźmi, i całą robotę odwala Wincenty, nieoczekiwanie w pień zostaje wycięta cała rodzina pobocznych bohaterów i taki plot twist powinien wstrząsnąć, być czymś z efektem „o kurde, to co teraz?”, a po prostu to wszystkie jest takie nijakie, wręcz miałkie. I winny jest temu styl.