Mimo że wiedzę tę posiadłam już lata temu, nadal uwielbiam te chwile, gdy widzę te słowa wydrukowane, czarno na białym. I nie prowadzą mnie one ku zwieszeniu głowy, ale ku realistycznym oczekiwaniom od życia, które to wprowadzają do niego dużo więcej satysfakcji niż pogoń za szczęściem. Autor podkreśla adaptacyjną rolę różnych objawów, nie lekceważąc jednocześnie tych stanów, które wymagają pomocy. Kryterium jej szukania określa jako na tyle złe samopoczucie, że ogranicza nasze życie. I mimo iż jest psychiatrą nie widzi jedynej slusznej drogi w farmakoterapii. Choć większość twierdzeń przytoczonych w książce była mi znana, zainteresowały mnie bardzo badania nad zmiennością wspomnień.

Jaśminę, młodą mamę bliźniaków, dotknęła tragedia i idącą za nią depresja, ale oto pojawia się ten, który ogrzeje serce. Chciałabym kiedyś trafić na taką babską powieść, w której ten nowy okazuje się jeszcze większym draniem, niż były, jak to w życiu bywa. Tu było jednak klasycznie, jeśli chodzi o literaturę kobiecą i cierpienie zostało wynagrodzone nową miłością. Ale że ładna to miłość, to niech już będzie.

Mali bohaterowie Wysoko wśród drzew Margaret Atwood kochają swoje królestwo wśród gałęzi, ale doświadczają też lęku, gdy nie mogą go opuścić. Kiedy jednak znajdują się bezpiecznie na ziemi, znów tęsknią do życia wysoko wśród drzew i dzięki swojej pomysłowości zapewniają sobie stały dostęp do marzeń.  

Kiedy córka Dafne i Kostasa zaczyna krzyczeć w środku lekcji, jej wrzask jest próbą uwolnienia się od przemilczeń, traumy, cierpienia po śmierci matki i brzmi przez całą powieść. Powieść ważną, pokazującą nie tylko trudną historię Cypru, ale i całych stosunków grecko-tureckich, podlewanych sosem globalnej polityki. Powieść piękną, ujmującą świat przyrody w czułe objęcia i dającą mu miejsce wbrew antropocentrycznej narracji. Powieść czułą, w której miłość i głębokie zrozumienie traum i cierpienia ludzkiego dają nadzieję na lepsze jutro.

Śledzenie losów Johna, który na każdym kroku musi pilnować się, by oszustwo nie wyszło na jaw, było świetną rozrywką, wciągającą i zabawną. Jego błędy, ryzykowanie, odkręcanie nieprzemyślanych słów oraz gestów, stanowiło świetną część humorystyczną. Jednocześnie powieść ta nie stanowi zlepków niemądrych działań bohatera i niepowodzeń. John jako hrabia poznaje siebie na nowo: swoje wnętrze, emocje, mierzy się z tym, co w poprzednim życiu by go przerosło. Bardzo polubiłam tego bohatera, podobnie jak jego „rodzinę”.