Jestem zachwycona sposobem kreacji bohatera, który zaproponowała czytelnikowi Rodziewiczówna. To prawdziwy człowiek, stworzony z krwi i kości, pracowity, przeżywający rozterki. Oh, jakże potrzebny taki ideał w dzisiejszych czasach. Przecież każdy z nas może czasem zwątpić i mieć chwile słabości. Dla mnie istotny jest także wątek degradacji społecznej. Aleksander pokazuje, że błędy przodków nie muszą rzutować na naszą przyszłość, ponieważ sami jesteśmy kowalami własnego losu. W książce obecny jest oczywiście wątek romantyczny, ale podobało mi się, że nie był on najważniejszy, był tylko tłem do zrozumienia postępowania bohatera. No i to zakończenie, o której wielu czytelników toczy spór, dobre czy złe...

Mnogość postaci i wydarzeń może początkowo wydać się przytłaczająca, szczególnie, że dochodzą do tego duże przeskoki czasowe. Jednak Faliński tak sprawnie prowadzi narrację, że stopniowo wszystkie elementy układanki zaczynają do siebie pasować. Bardzo szybkie tempo akcji sprawia, że trudno jest oderwać się od tej lektury. Dawno już nie czytałam tak sprytnie skonstruowanej i dobrze dopracowanej powieści sensacyjnej. Akcja toczy się w kilku miejscach na świecie, co dodatkowo dodaje jej smaku. Podróżując wraz z bohaterami poznajemy ulice Berlina, Lidzbarka Warmińskiego i egzotyczne wyspy. Marcin Faliński świetnie orientuje się w działaniach wywiadowczych, ponieważ sam pracował w Agencji Wywiadu. Dzięki temu Ostatni azyl nabiera cech autentyczności i stanowi naprawdę udaną literaturę szpiegowską.

Okrutnie wymęczyła mnie ta powieść i jak Kozioł ofiarny odczarował pióro Daphne du Maurier, tak Generał i panna rzuciło na nie klątwę. Szczerze mówiąc, ostatnią szansę mogłabym dać autorce, sięgając po jej najsłynniejsze dzieło, czyli Rebekę – ale nie mam na to ochoty w najbliższym czasie.

Bardzo lubię wiedzieć, co słychać u moich ulubionych bohaterów i autor zaserwował mi cudowną niespodziankę, pojawia się tu bowiem znany z innej serii Dominik Przeworski, a całkiem duża rola przypadła w udziale komisarz CBŚP, Iwonie Banach. Świetna babka, zacny materiał na kumpelę, inteligentna, twarda, ciekawa świata i ludzi.

"Jak do tego doszło, nie wiem"... mógłby zanucić znaną wszystkim Polakom piosenkę Edward po odzyskaniu przytomności i powzięciu nieoczekiwanej informacji jakby miał żonę. To siostra jego najlepszego przyjaciela, z którą od pewnego czasu wymieniał korespondencję, ale mógłby przysiąc, że jej nigdy na oczy nie widział. Cecilia tak dalece zapomni się w swej roli żony, że nawet nie spostrzeże, kiedy zakocha się do szaleństwa w swym mężu na niby. Co stanie się gdy Edward odzyska pamięć i uzmysłowi sobie, iż ślubu nigdy nie było?