„Przez tysiąclecia Boże anioły walczyły na ziemi z demonami Szatana a wszystko po to, by zapobiec największemu szatańskiemu marzeniu: apokalipsie.” „Obietnica raju” obiecuje wiele. Notka zwiastuje epicką historię opartą na klasycznym motywie walki dobra ze złem. Między wierszami zaś zapowiada odszyfrowywanie odwiecznych tajemnic kościoła katolickiego. Dowiadujemy się zatem, kogo tak naprawdę czcił św. Krzysztof, poznajemy tajne bractwo Strażników i wspólnie z głównym bohaterem (Sebastian LaLaurie, profesor, religioznawca, alkoholik) rozgryzamy genezę „Raju utraconego”. Poemat Johna Miltona stanowi bazę całej powieści.  

Gdy profesor fizyki, Chad Orzel, poszedł do schroniska, aby adoptować jednorocznego mieszańca, nie miał pojęcia, że spotka zwierzę, które nie tylko mówi, ale i zainteresuje się fizyką. Ale skąd w ogóle pomysł, aby zacząć rozmowę ze swoim psem o fizyce kwantowej? Jednym wytłumaczeniem może być tutaj fakt, iż Chad Orzel, jako profesor fizyki w szkole wyższej, mnóstwo czasu spędza na rozmyślaniach o tej dziedzinie. Co to jednak ma wspólnego z psami?

No, no, to jest temat: Bieszczady w PRL-u. Ostatni teren nowego państwa polskiego (jednak za żelazną kurtyną), dzikie – powiedzmy – przestrzenie przyrody, a także przestrzeń przed wojną niezwykle różnorodna etnicznie i kulturowo. Miejsce legendarne i, zupełnie śmiało można powiedzieć, kultowe, do którego to wielu ludzi zjeżdżało: czy to z pewnych przymusów, czy z własnej woli.

Wydawać by sie mogło, że wraz ze śmiercią Waldemara Milewicza zawód reportera odszedł w niepamięć. Rzecz jasna mowa o pełnokrwistej, prawdziwie niebezpiecznej, namacalnie bliskiej obserwacji, w której człowiek styka się bezpośrednio z wydarzeniami, a z bohaterami swojej relacji idzie ramię w ramię. Nawet z narażeniem życia, a może przede wszystkim właśnie tak. Mariusz Zawadzki w swoim Nowym wspaniałym Iraku udowadnia, że nadal można uprawiać tego typu dziennikarstwo, na złość pozostałym przedstawicielom zawodu, nie wyściubiającym nawet nosa z pokoju hotelowego, relacjonującym wydarzenia zza pancernej szyby. Autor sam wędruje przez kraj pogrążony w chaosie i bezprawiu.

W księgarniach pojawiła się najnowsza powieść Dominiki Bel – "Wiśniowy jogurt" wydana przez Wydawnictwo Replika.  Przed rozpoczęciem akcji powieści, autorka stosuje ciekawy zabieg: przedstawia opisy "osób z rodziny oraz najbliższego otoczenia Płoninów, które spotka Czytelnik na początku książki". Osobiście, sposób ten, skojarzył mi się z książkami Joanny Chmielewskiej, tym chętniej więc przystąpiłam do lektury "Wiśniowego jogurtu".