Antywestern ma być brutalny i niejednoznaczny moralnie. Trzeba przyznać, że w tym względzie scenarzysta, Yves H., dobrze wykonał swoją pracę. Jak u Eastwooda, tak i tutaj nie sposób stwierdzić, kto w tej opowieści jest dobry, a kto zły. Wykreowany przez autorów świat jest miejscem, w którym im mniej ktoś ma na sumieniu, tym większe prawdopodobieństwo, iż w końcu zarobi kulkę w głowę. I choć klimat oceniam jako pierwszorzędny, to problem tkwi w tym, że sama historia przedstawiona w „Bez przebaczenia” jest  zbyt prosta i banalna.

Czy jest to powieść erotyczna? Nie powiedziałabym. Bardziej opowieść psychologiczna z kilkoma scenami erotycznymi, mniej wyuzdanymi niż w Grayu. Choć poprawnie napisaną, nie należy do ambitnych lektur. Wykorzystuje schematy, które można spotkać w niejednej książce.

Jeden z bohaterów poluje na gołębie, ponieważ pies cierpiący na alergię toleruje tylko ich mięso. Pewien szaleniec szantażuje znanych pisarzy i każe im masturbować się codziennie przed ekranem komputera. Jest też historia morderstwa w pewnej firmie, opowieść o miłości do prostytutki gangstera oraz o wdowie, gotowej poświęcić wszystko dla swojego syna. Nie ma tu palącego skórę słońca, orzeźwiających napojów czy spacerów po plaży. Są za to narkotyki, przemoc i dziwacy.

Dzięki medycznemu wykształceniu autorka wnikliwie rozpracowuje wybrany przypadek medyczny i w charakterystyczny dla siebie sposób łączy go z życiem swojej bohaterki. W fascynujący sposób udało się jej ukazać proces dochodzenia Sarah do siebie, wszystkie targające nią emocje. 

Dzieło Artura Niesłusznego jest podzielone na dwie części: prozatorską i poetycką. Na pierwszą z nich składa się luźny komentarz do biblijnego zapisu o Adamie i Ewie, a później także i Noem, dość chaotyczna, aczkolwiek zabawna rozmowa patriarchów zebranych na uczcie, oraz parę słów na temat wieży Babel. Druga połowa książki zapełniona jest wierszami. Jest w tym troszkę chaosu i niedbalstwa, ale być może w tym szaleństwie jest metoda – na pewno nie można powiedzieć, że dzieło jest monotonne.