Ola Cieślak nabazgrała nam piękny podręcznik dziecięcego savoir-viivre’u Nabazgrała, bo ilustracje, choć nie brak im artystycznego polotu, formą przypominają dzieła przedszkolaków. Wydaje się, że właśnie dzięki tej swawolnej kresce najmłodsi mogą identyfikować się z niefrasobliwą pandą i chłonąć lekcje, jakie im daje.

Nie wiem, jak „Syfon i papierosy” prezentuje się na tle ostatnich dokonań braci Minkiewiczów. Może humor nieco odbiega poziomem od tego, co pamiętam z lat szczenięcych, ale chrzanić to, bowiem to nadal jest ten sam Wilq, którego pokochałem tak dawno temu. Nie mam nawet zamiaru skreślić normalnej recenzji i poddać „Syfonu…” jakiejkolwiek ocenie. Nie, mój cel wygląda zupełnie inaczej. „Syfon i papierosy” to tylko pretekst, bardziej liczę na to, iż ktoś z was dzięki temu artykułowi dowie się o istnieniu Wilqa i postanowi sięgnąć po którąkolwiek z części. Warto

Książka jest więc nie tylko podróżą trójki wybrańców. W dużej mierze jest również podróżą samego Autora. W głąb siebie. Stanowi ona zarówno próbę pomocy osobom, które według niego mogły by żyć lepiej, jak również próbę polepszenia z nimi kontaktów.

Bije z niej wielka siła, pełna spokoju i mądrości. Lewis pisze, że we wszechświecie nie ma ziemi niczyjej – o każdy centymetr toczy się walka między Bogiem a Szatanem, że po śmierci będzie nam dane ujrzeć boskie oblicze – oblicze Miłości, które znaliśmy już za życia, gdyż było obecne „we wszystkich naszych niewinnych doświadczeniach miłości na ziemi”. Są to tematy niemodne, unikane poza murami kościołów i kaplic. Potrafi on jednakże przedstawić je w przystępnej i eleganckiej formie, często zaskakując uważnego czytelnika błyskotliwą uwagą lub specyficznym doborem słów.

Książka ta jednak ma kilka ogromnych zalet, które sprawiają, że nie chce się zrezygnować z czytania. Przede wszystkim, widać, z jaką rzetelnością oraz skrupulatnością Helena Kowalik opisuje wszystkie sprawy. Ukazuje różne punkty widzenia, zwraca uwagę na specyfikę działania prokuratury oraz sądów, a także celnie wskazuje, jak często wygląda obrona lekarzy oraz w jaki sposób myślą poszkodowani. Autorka nie ocenia, zachowuje istotny obiektywizm, oddając te historie pod rozwagę czytelników