Odnoszę wrażenie, że Katarzyna Lewandowska umiejętnie przedstawia w swoich wierszykach piękno poezji. Celnie i zabawnie odkrywa jej czar przed najmłodszymi czytelnikami. Język, którym operuje jest zrozumiały, co wiąże się ze specyfiką literatury dla dzieci, zaś kreowane przez nią obrazy i opowieści ukazują bogatą wyobraźnię autorki, jej niezwykły humor oraz wrażliwość.

Obie książki, mimo wielu uproszczeń i stereotypów, czyta się dobrze, a ich treść niesie mądre i uniwersalne przesłanie. Ponadto, stanowią potrzebną dla młodych ludzi przestrogę przed niebezpieczeństwami, które, pozornie niegroźne, mogą zaważyć na całym późniejszym życiu. Hera moja miłość oraz Lot Komety ukazują również problemy współczesnych rodzin, których członkowie nie są w stanie ze sobą rozmawiać, wspólnie spędzać czasu i rozwiązywać zaistniałych problemów. Z szerszej perspektywy, można te historie potraktować jako analizę relacji międzyludzkich - szczególnie między osobami najbliższymi, których nieprawidłowości rzutują na późniejsze błędne decyzje.

„Podróże z Charleyem” z prawdziwym, pełnokrwistym reportażem niewiele mają wspólnego. To raczej opowieść o drodze, połykaniu kolejnych kilometrów i syceniu się zmieniającym się krajobrazem. To coś dla miłośników filmów Alexandra Payne’a, a także tych, którzy podróż postrzegają nie w kategoriach dotarcia do określonego celu, lecz czerpania radości z samego faktu wyruszenia w nieznane.

Oczywiście – do czego Roland Topor zdążył przyzwyczaić czytelników – będziemy częstokroć otrzeć się nie tylko o absurd, ale także o granice czegoś, co niektórzy krytycy w białych rękawiczkach i o nienagannych życiorysach, zechcieliby nazwać dobrym smakiem. Czasami zdarzy się jakaś makabreska, ktoś bezsensownie zginie, ktoś dostanie orgazmu w restauracji… Nie należy jednak zapominać, że mamy do czynienia z literaturą, której sens płynie właśnie na wyszukiwaniu przypadku granicznych.

Pytanie tylko, co dzieje się z ludźmi, którzy potrafią kalkulować, ale nie potrafią kochać? Albo z tymi, którzy miłości pragną, ale żyją na emocjonalnej pustyni. Czy warto szarpać się z życiem, by zaspokoić rozbuchane ambicje? Trzeba przyznać, że to bardzo gorzka powieść. Tash Aw wypełnił ją dużą dawką subtelnych uczuć krążących nad azjatycką metropolią.