Nie jest jednak „Vineland” powieścią dla wszystkich. Ba, byłbym skłonny nawet zaryzykować tezę, iż jej potencjalne grono odbiorów jest dość wąskie. Pynchon napisał bowiem książkę w całości unurzaną w amerykańskiej kulturze i przez to wielu aluzji i żartów czytelnik nie wychowany w Stanach po prostu nie wyłapie. Poza tym występujące tu stężenie absurdu dla wielu będzie jednak zbyt duże.

Wciągająca i niełatwa, jest świetnym sposobem na ćwiczenie pamięci i wytwarzanie nowych synaps w mózgu.

Pozycja, która zachwyci rodziców i pozwoli im naprowadzić dziecko na odbiór sztuki rysunkowej i wzmocnić jego wrażliwość na bodźce estetyczne. Śliczna i do wielokrotnego oglądania, pozwala snuć ciekawe historie oparte na ilustracjach na najwyższym poziomie. 

Błyskotliwa, pełna nienachalnego humoru powieść opowiadana głosem prywatnej, seksownej pani detektyw była przyjemną rozrywką. Florence Love to podwójna rozwódka po trzydziestce, która woli przyjmować zlecenia na prowokacje podejrzewanych o zdradę mężów, niż prowadzić urząd pocztowy, który chce przekazać jej tata. Uwiedzenie mężczyzn nie stanowi dla niej trudnego zadania, aż do momentu, gdy kontaktuje się z nią Alice, dziewczyna znanego muzyka

Ziemię Niczyją czytałem na kilka tur, ponieważ po fragmencie bardzo dobrym następował przydługi, przez którego ciężko było przebrnąć. Jan Waletow nie przekonał mnie do siebie, szczególnie porównując jego dzieło z innymi pozycjami Fabrycznej Strefy. Ponownie jednak zaznaczam, że nie wystawiam oceny negatywnej, ale tym bardziej nie jest ona pozytywna