Relacja Christiana i Stelli odmalowana jest wprost poetycko, autor nie sięga do dosadnych opisów czy mocnych środków wyrazu; jest to opowieść pełna impresji, subtelnych pociągnięć pędzla. Oddaje jednak przeżycia emocjonalne bohatera, jego naiwną i młodzieńczą wiarę, że oto ta jedyna, że kobieta, którą ma w ramionach, będzie już na zawsze. Ona wydaje się rozumieć bardziej, że tu i teraz to wszystko, czego w życiu możemy być pewni. Kiedy Stella przymyka oczy i oddaje się bliskości, robi krok w przód, jednak szybko cofa się, nie chcąc utonąć.

Piotr Michalik nie jest reporterem, lecz antropologiem i ma to dość spore przełożenia na to, w jaki sposób autor opowiada o Meksyku. Reportażysta z krwi i kości często stara się przedstawić szersze tło poprzez ukazanie losów pojedynczego człowieka. Michalik przeciwnie: nie gania za dramatycznymi historiami. To nie jest tak, że nie interesują go ludzie, ale na pewno nie cechuje go typowa dziennikarska chęć wykorzystania opowieści o drugiej osobie do cna

Co ciekawe, to, co dla wielu będzie zaletą, inni odbiorą jako największą wadę dzieła Halla. Autor bowiem, jak już wspomniałem, porusza bardzo wiele różnorodnych wątków związanych z ISIS, ale jednocześnie przy żadnym z nich nie zatrzymuje się na dłużej. Trudno jednak się dziwić takiej konstrukcji książki, gdyż, po pierwsze, jest to pozycja przeznaczona dla szerokiego grona odbiorców, a nie tylko pasjonatów bliskowschodniej tematyki, a co za tym idzie musi być odpowiednio przystępna.

Czas żelaza to kawał kipiącej humorem świetnej przygotówki, pełnej brzęku mieczy, świstu strzał i ma się rozumieć wypruwanych bebechów. Nie znajdziecie tu dłużyzn, w końcu między uderzeniem młotem, a zgonem mija zaledwie ułamek chwili.

Drugim atutem jest fascynujący opis codziennego, zwykłego życia Skłodowskiej-Curie – relacja z jej mierzenia się z trudnościami z nieobcymi każdej, także współczesnej kobiecie.  Poznajemy Skłodowską-Curie nie tylko jako badaczkę, ale przede wszystkim jako siostrę, matkę, partnerkę, a nawet celebrytkę. Czytamy także o jej zmaganiach z nawracającymi epizodami depresyjnymi, skutkami wieloletniego kontaktu z substancjami promieniotwórczymi i często nieżyczliwym środowiskiem, w jakim przyszło jej żyć. Nie ma możliwość, aby po lekturze tej książki nie zostać admiratorem, czy bardziej po współczesnemu - fanem Marii Skłodowskiej-Curie.