Dziewczyna, którą kochałeś to dwie odrębne historie miłości, połączone walką kobiet o wyznawane wartości. Wyraźnie słychać tu echa poprzedniej powieści Jojo Moyes, niestety nie można powiedzieć, że jest równie emocjonująca. Można odnieść wrażenie, że autorce zabrakło pasji, którą zaraziła czytelników w poprzednich powieściach. Bez charakterystycznej dla Moyes umiejętności poruszania do głębi, Dziewczyna, którą kochałeś jest tylko zwykłą powieścią. Oby był to tylko chwilowy spadek formy.

Ale w Bramach Światłości jest też wszystko to, za co czytelnicy pokochali serię o Zastępach Anielskich. Niesamowita przyjaźń pomiędzy grupą mężczyzn, która (choć wystawiana na wiele prób) nadal trwa i się umacnia za każdym razem, gdy świetliści stają przed jakimś wyzwaniem. Jest też charakterystyczny dla prozy Kossakowskiej humor, który na pewno rozpozna każdy wielbiciel jej powieści. Z kolei ci, którzy wcześniej nie znali twórczości pisarki, zapewne z miejsca go polubią. No i jest Daimon (tu autorka recenzji puszcza oko do wszystkich, którzy wiedzą, co ma na myśli).

Świat wykreowany przez Žambocha to dosyć oryginalna mieszanka rzeczywistości z lekką dozą fantasy. Akcja książki umiejscowiona jest wiele lat po wielkiej wojnie, po której to uznano magię za przyczynę wszelkiego zła i destrukcji. Powołano Konwent, którego zadaniem było wyszukiwanie, eksterminowanie magów oraz konfiskowanie wszelkich obiektów i przedmiotów przejawiających magiczne właściwości. Tak więc, magia albo została dobrze ukryta, albo operuje pod kamuflażem. Niemniej, w przygodach Koniasza jej nie zabraknie, a taki zabieg sprawia, że staje się tajemnicza i wyjątkowa. Dlatego też kategoria fantasy jest tu jak najbardziej adekwatna. Warto również dodać parę słów o narracji. Koniasz nie jest jedynym bohaterem, z którego perspektywy dane nam będzie obserwować akcję, pojawią się także liczni bohaterowie poboczni. Każdy z nich dodaje swój własny punkt widzenia.

I oczywiście – książka ma formę wywiadu, pogadanki, więc jest też wyrażeniem i zapisem konkretnych opinii, ale przybranie formy anty-arabskiej jest czymś, na co ja się jako czytelniczka nie godzę, zwłaszcza jeśli książka chce aspirować do miana „przewodnika”, który z natury powinien być obiektywny. Jest to ciekawa pozycja, ale powinna być albo przedsmakiem do dalszego zgłębiania wiadomości czy reportaży o Izraelu lub dopełnieniem własnych opinii lub obiektywnych lektur.

Msza za miasto Arras to książka opowiadająca o nienawiści, upadku moralnym, konsekwencjach zajadłości i dwulicowości oraz o przeraźliwej, dojmującej niesprawiedliwości. Powieść Andrzeja Szczypiorskiego czyta się trudno i długo, bo nie jest to łatwa lektura, ale należy się z nią zaznajomić. Szczególnie teraz, gdy historia, stworzona prawie czterdzieści lat temu, jest porażająco aktualna.