Planeta Lema stanowi zbiór ponad osiemdziesięciu felietonów, które pogrupowane są w pięć bloków tematycznych. Jest to po kolei Kultura, Nauka, Wydarzenia, Przyszłość i O sobie. Nie stanowią one jednak pierwszego takiego zbioru tekstów. Wydawnictwo Literackie publikowało już wcześniej, wielokrotnie jego felietony, w takich zbiorach jak chociażby Wejście na orbitę czy Sex Wars - w tym zbiorze miały się znaleźć natomiast najlepsze spośród już opublikowanych.

Bezkres Magii od Brandona Sandersona, to kolejna część jego sukcesywnie wydawanych w Polsce książek. Wszystko to za sprawą wydawnictwa MAG. Tym razem czytelnikom zaoferowano nie tyle pełnoprawną opowieść, co zbiór dziewięciu opowiadań z różnych uniwersów wykreowanych przez autora. Przede wszystkim warto nadmienić, że jest to tytuł przeznaczony raczej dla fanów jego twórczości. Nowi czytelnicy nie znajdą tu bowiem zbyt wiele treści, gdyż większość opowiadań nawiązuje, bądź zawiera spoilery, do wcześniej wydanych już książek Sandersona.

Opracowanie autorstwa Megan Gressor i Kerry Cook skupia się na romansach wszechczasów, o których każdy z nas, w mniejszym lub większym stopniu, słyszał. 38 historii, które zawładnęły umysłami, nie raz będąc przy tym inspiracją i natchnieniem dla artystów. Są to zarówno historie dotyczące znanych polityków, pisarzy, artystów jak i postaci historycznych. Nie wszystkie kończą się szczęśliwie, wszystkie cechuje jednak charakterystyczna siła emocji, burzliwość, fatalistyczne oddanie się namiętności.

Szymborska i Filipowicz nie byli podlotkami, gdy zawiązał się i rozkwitł ich związek, ale z lektury listów, jakie do siebie słali, można by wyciągnąć taki wniosek. Co chwilę (a widać to szczególnie w listach drukowanych na początku zbioru) zapewniają się o swoim uczuciu, ślą pozdrowienia i wyrazy miłości, wspominają o tęsknocie, nie chcą się jednocześnie sobie nawzajem narzucać, by się przypadkiem sobą za szybko nie znudzić. Im dłużej natomiast ze sobą byli, tym częściej skupiali się na przesyłaniu sobie informacji o sprawach codziennych, sprawunkach wręcz, co nie jest, bynajmniej, mniej piękną czy wyrazistą oznaką miłości. Byli dla siebie partnerami, troszczyli się o siebie nawzajem i, choć wiem, że brzmi to jak wyświechtany slogan, naprawdę nie mogli bez siebie żyć.

Niestety, nie wszystko w Wojnie starego człowieka zagrało tak, jak powinno. Mimo iż, zdawałoby się, kluczowym elementem powieści jest zaawansowany wiek głównego bohatera, to przez większą część książki w ogóle tego nie czuć. Gdy Perry już trafił na pole bitwy, ani przez chwilę nie czułem, bym faktycznie miał do czynienia z doświadczonym, starym duchem mężczyzną. John sprawiał raczej wrażenie trochę bardziej kumatego rekruta, który przechodzi inicjację prowadzącą go do świata dorosłych. Z ubolewaniem muszę też przyznać, że wiele pomysłów zostało potraktowanych po macoszemu, a wątki, które aż prosiły się o rozbudowanie, rozwiązano w ledwie kilku scenach. W ten sposób „Wojna starego człowieka” to świetna, wciągająca powieść rozrywkowa… i nic więcej.