I właśnie absurd jest słowem, które najlepiej opisuje Popiół i Czerwień. Nawiązując do słów z okładki można stwierdzić, że nasz bohater jest faktycznie jak Józef K. Kafki, postawiony w sytuacji bez wyjścia, zdany na prądy losu, z którymi próbuje walczyć, ale nie ma czego im przeciwstawić. Mężczyzna jest samotny, opuszczony, dodatkowo przebywa w obcym kraju, gdzie nikogo nie zna, także języka. Jest równocześnie tak bezradny i godny politowania, jak odpychający. Dualizm jego natury sprawia, że jest bardzo ludzki, a w swoim człowieczeństwie niebezpiecznie zbliża się do poziomu szczura, którego symbolika jest tutaj niezwykle istotna.

Nic nie zapowiadało, że Poznawanie cierpienia będzie tak trudną, wymagającą niezwykłego skupienia lekturą. Ba, po początkowym przekartkowaniu pierwszych kilkunastu stron wydawało mi się, że powieść Gaddy to frywolna powiastka w klimatach Hrabala. Aż musiałem sprawdzić, czy autor na pewno był Włochem, a nie Czechem. Dość szybko jednak przekonałem się, że ironia jest tylko jednym ze sposobów wyrażenia przez pisarza własnego bólu i bezgranicznego poczucia niewiary w sens otaczającej go rzeczywistości.

Przemysław Semczuk opisał sprawę Wampira uwzględniając wieloletnie poszukiwania, postępowania w Sądzie Wojewódzkim i Sądzie Najwyższym, egzekucję oraz pogrzeb Marchwickiego dokonany w warunkach tajemnicy. Najwięcej miejsca przeznaczył na przesłuchania Marchwickiego oraz proces. Poświęcił rok na zapoznanie się z dokumentami wymiaru sprawiedliwości (140 tomów z okresu śledztwa oraz 2 tomy samego aktu oskarżenia). W reportażu obficie cytował źródła, wiele wypowiedzi musiał streścić, w przeciwnym wypadku książka stałaby się niestrawna dla większości odbiorców.

Autorka skonstruowała pewną wizję. W wizji tej Einstein-mężczyzna przedstawiony został jako bezduszny gbur i leń, który w haniebny sposób przypisuje sobie i tylko sobie efekty wspólnej pracy z Einsteinem-kobietą, która to z kolei przedstawiona została jako wzór pracowitości i wytrwałości w dążeniu do celu. Zgodnie z wizją autorki to właśnie Einsten-kobieta jest twórczynią nie tylko teorii względności, ale i główną architektką innych sukcesów swojego męża. Co więcej – podwaliny pod teorię względności tworzy na skutek olśnienia przeżywanego w momencie potraumatycznego wzrostu po śmierci dziecka. Iście fascynująca historia. Aż chciałoby się, żeby była prawdziwa!

Jest to historia trudna, pełna ciężaru emocjonalnego, którego w żaden sposób Alliłujewa pozbyć się nie mogła przez całe swoje życie. Życie w ZSRR pełne śmierci bliskich jej osób, czas po śmierci ojca, który wcale nie przyniósł poprawy jej bytu. Traktowana jak rządowa własność, postanawia uciec do USA. Tam, po pisarskim sukcesie, nie odnajduje jednak szczęścia na które liczyła. Autorce w pasjonujący sposób udaje się przedstawić postać Alliłujewej, postaci  tragicznej, heroicznej, o której przyszłości często decydował łut szczęścia bądź przypadek.