Jak już przystało na serię S.T.A.L.K.E.R., akcja prowadzona jest w klimatycznej, pierwszoosobowej perspektywie. Każda z postaci została wykreowana ze swoją własną, unikatową osobowością, a dialogi i reakcje między nimi są na tyle żywe, na ile jest w stanie przekazać to papier. Muszę także zwrócić uwagę na dwie kwestie. Po pierwsze, bohaterowie są bardzo zróżnicowani. Każda nowo wprowadzana postać zdaje się mieć całkowicie odrębny charakter. Z chęcią ujrzałbym historię niektórych postaci opowiedzianą w osobnej książce. Po drugie, kobiety! W Zonie to spora rzadkość, natomiast Haladyn pokusił się aż o dwie bohaterki. Muszę przyznać, że wprowadzają nieco świeżości i oczywiście zamieszania. Brawa dla Pana Krzysztofa za odważny krok, który zdecydowanie się opłaciło

Blisko 40 lat później, w pewnym kraju dalekim słońcu południa do rąk czytelników trafiły wreszcie przełożone na polski teksty Giorgio Manganelliego. Sto mini(o)powieści składających się na Centurię to zaproszenie do świata zwykłych, a nieraz wręcz nadzwyczajnych w swej zwykłości jednostek przeżywających niecodzienne przygody i rozterki, często wyimaginowane, podszyte absurdem, ale też egzystencjalnym lękiem.

Ta książka to opowieść o ogromnej, niemożliwej do pokonania samotności. Tego rodzaju uczuciu, które pozostawia człowieka pustego w środku. To też powieść o dążeniu do spełnienia swoich pragnień w walce o wyższe dobro, nawet kosztem własnego poświęcenia. I o wszystkich implikacjach, jakie to dążenie z sobą niesie. To też książka o rozwoju techniki i nowinkach technicznych i technologicznych, które są obecne w naszym życiu w tak dużym zakresie, że nawet nie zdajemy sobie z tego sprawy. Ale Człowiek, który spadł na ziemię to też opowieść o powolnym staczaniu się w alkoholizm, o pochyłej drodze w stronę kieliszka, która początkowo jest jedynie przyjemną ekstrawagancją, a która w końcowym stadium jest przykrą koniecznością, definiującą niekiedy czyjąś całą egzystencję.

Pomimo relatywnie niewielu postaci, do ostatniego momentu nie jesteśmy w stanie odpowiedzieć na zasadnicze pytanie – kto zabił? Po trzecie w końcu – historia opowiedziana jest w sposób nielinearny, z różnych perspektyw, dzięki czemu jeszcze trudniej jest domyślić się zakończenia. Innymi słowy – mamy do czynienia z naprawdę porządnym kawałkiem kryminału/thrillera.

Autorka przez siedem miesięcy zgłębiała duchowość Majów, poznając ich kulturę zarówno podczas najważniejszych dla nich świąt, jak i codziennych zajęć. Próbowała dowiedzieć się jacy są współcześni Majowie. Czy są osobami kultywującymi dawne tradycje i posiadającymi niezwykłą wiedzę? Czy może biedakami, żyjącymi na skraju nędzy, którzy w swoim kraju są traktowani gorzej niż zwierzęta?