Dobranoc, Auschwitz świetnie pokazuje też, w jak różny sposób każdy z bohaterów reportażu poradził sobie z życiem poza obozem. Każda z tych historii, choć łączy je wspólny, tragiczny mianownik, rozwinęła się w odrębny, kompletne różny sposób. Niektórzy z byłych więźniów obozu są wycofani i nie lubią udzielać wywiadów, a inni wręcz przeciwnie. Dla niektórych obóz oznaczał utratę całej rodziny, a innym udało się ją po wojnie odnaleźć. Takich porównań można znaleźć o wiele więcej. I to jest jeden z najbardziej przejmujących i ciekawych wątków tej książki, idealnie spisany przez jej autorów.

Jedyne, do czego można by się przyczepić, to przesada w nagromadzeniu wątków w jednym tomie. Fakt, że dzieje się dużo i szybko zasługuje na pochwałę, ale zakończenie książki sugeruje, że to jeszcze nie koniec przygód Londona, więc Crilley mógł nieco motywów przesunąć do kolejnych części serii. To umożliwiłoby czytelnikowi wzięcie oddechu. Dodatkowo, kilka razy pisarz wykazał się pewną niekonsekwencją fabularną, wprowadzając dość nielogicznie rozwiązania konkretnych sytuacji, co sprawia, że odbiorca tekstu może się pogubić w historii, którą czyta.

Ta powieść to niezwykle zabawna, urocza, choć momentami kąśliwa historia rodziny Dosson, Amerykanów, przebywających w Paryżu. Pan Dosson, razem z dwiema córkami – Dalią i Francie, przyjemnie spędza czas w ich gronie i w towarzystwie dziennikarza, pana Flacka, korespondenta ze Stanów. Pewnego dnia młode panny spotykają Gustawa Proberta, który z miejsca zakochuje się we Francie. I nie pojawiłby się w tej sytuacji żaden kłopot, gdyby nie fakt, że wspomniany wsześniej pna Flack również smali cholewy do młodszej z sióstr Dosson.

Wszystko kryje się tu w języku i w błahych sytuacjach. Bez wrzasku. Bez histerii. Wszystko dawkowane jest bardzo oszczędnie, jak herbata z kardamonem i goździkami sprzedawana przez Johnny’ego Toppo na ulicznym straganie. I nawet gdy zamiast całego goździka doda się do niej tylko pół, to i tak w nozdrza uderzy jej intensywny zapach.

Dwoje do pary niebanalnie opowiada o tym, jak wcale nie łatwym zadaniem  jest wytrwać w uczuciu do drugiej osoby, którą się kocha. Miłość to jedno, życie codzienne, wspólne sprostanie życiowym trudom, to drugie. I jak to w życiu, jest czas na beztroski śmiech ale i gorzkie chwile zwątpienia.   Ogromne brawa dla Andy Jonesa, mam tylko nadzieję, że książka ta nie utonie w powodzi bylejakości, której niestety coraz więcej.