Na pierwszym planie jest oczywiście Lancelot. Poznając go w pierwszoosobowej narracji widzimy prostego wojownika, który rozwiązuje swoje problemy po żołniersku, starając się jakoś przetrwać w wirze zdarzeń, gdzie rzeczywistość magiczno-technologiczna sprawia, że niczego nie można być pewnym. Nie wiemy o nim wiele, jednak jego aktywna postawa oraz zdecydowanie powoduje, że mimowolnie kibicujemy mu w trudnych decyzjach, które zmuszony jest podejmować. Szkoda jedynie reszty postaci, które są jednowymiarowe i wypadają niezwykle blado przy głównym bohaterze, wypełniając jedynie powierzone im role.

I tak jak ten klimat oraz dość wartka akcja stanowią niewątpliwe atuty powieści, tak absolutnie najsłabszym jej elementem jest próba ukazania życia intymnego Heńka. Wszystkie Heńkowe towarzyszki są infantylne i karykaturalne, a swoim rozhisteryzowaniem, budzą co najwyżej politowanie. Dialogi damsko-męskie momentami wołają o pomstę do nieba, a opuszczenie nieszczęsnych „intymnych” fragmentów działa jedynie na korzyść całej powieści. Pozostaje mieć jedynie nadzieję, że główny bohater kiedyś dojrzeje. A może Autor łaskawszym okiem spojrzy w końcu na postacie płci pięknej? Jednemu i drugiemu życzę tego z całego serca.

Książka składa się ze słownika najbardziej podstawowych słów w niej występujących - zamieszczonym na samym początku. Część główna powieści rozdzielona jest natomiast marginesami z definicjami wybranych słów występujących na danej stronie, które dodatkowo pogrubiono. Ponadto na samym końcu książki znajduje się słownik, ze wszystkimi trudnymi słowami, zamieszczonymi w powieści.

Michnik po raz kolejny wykłada historię walki z komuną i wskazuje, co stanowiło o mocy Komitetu Obrony Robotników, a później Solidarności. Z kolei Aleksiej Nawalny uzupełnia wywód starszego interlokutora cennymi spostrzeżeniami na temat historii Polski okiem Rosjanina. Ten ostatni odsłania przed czytelnikami kulisy walki z reżimem Putina oraz meandry własnej sceny politycznej. Rozmowy są także okazją do rozważania znaczenia takich pojęć-kluczy jak demokracja, autorytaryzm, władza czy wolność. Dokąd zmierzają dwa słowiańskie kraje? – pytają bohaterowie wywiadu. Odpowiedzi nie znajdziemy w Dialogach, ale możemy szukać w nich zarówno prognoz jak i ostrzeżeń dla obu narodów.

Białas, profesor nauk humanistycznych i anglista od początku pobytu opisuje z inteligentnym humorem swoje starania, by zdobyć własny kąt i typowe, amerykańskie auto pożerające 30 litrów na setkę. Przejściowy pokoik nawiedzany przez zakonnice-samobójczynię („Powiesiła się w habicie?”) zamienia na przyzwoite lokum. Stopniowo nabywa kolejne, niezbędne sprzęty ( „Dorobiłem się noża, widelca i kolejnej łyżeczki. Jestem krezusem”). Do tego nieśmiało integruje się z gronem profesorskim, odkrywając, że rozmowy z lokalną elitą nie przypominają wcale intelektualnych dysput rodem z filmów Allena. („Jonis Agee, pisarka z Lincoln, powiedziała mi, że jestem przystojny. Jak widać tubylcza ludność nie jest pozbawiona poczucia humoru.”).