Główny bohater, detektyw edynburskiej policji, Bruce Robertson jest bez wątpienia jedną z najgorszych pierwszoplanowych postaci w historii literatury. Jego umysł dręczony przez osobiste fobie i obsesje, narkotyki, alkohol i tasiemca to udręka dla czytającego przez blisko czterysta stron.
Otoczony, w swoim mniemaniu przez kompletnych idiotów i downów, pławi się w gierkach i intrygach wymierzonych we współpracowników i jedynych bliskich, którzy jeszcze mu zostali.

„Półbrat” to wciągająca od pierwszych stron saga rodzinna, rozgrywająca się na tle ważnych dla Norwegii wydarzeń historycznych. To opowieść o niesamowitych, wyemancypowanych kobietach, których siła tkwi w rodzinie i we wzajemnym wsparciu. Każda postać jest unikatowa w swym tragiczno-komicznym sensie. Nad każdą krąży egzystencjalny bezsens podszyty nordycką melancholią. I każda na długo pozostaje w pamięci po przeczytaniu powieści.

Także w „Emancypantkach”, jak zwykle zresztą, Bolesław Prus wykorzystuje też nakreśloną przez siebie fabułę do przedstawienia stosunków społecznych danego okresu. Swym pozytywistycznym okiem wnikliwie obserwuje otaczającą go rzeczywistość i prezentuje ją na kartach swych książek. Geniusz pisarza polegał właśnie na jego zdolności obserwacji i umiejętności przelania tego, co zaobserwował, na papier w formie, która potrafi wciągnąć czytelnika. I nieważne czy tłem wydarzeń jest dziewiętnastowieczna Warszawa czy też starożytny Egipt.

"Drach" jest powieścią o niebo lepiej napisaną niż "Morfina". Widać to o tyle wyraźniej, że obie te książki zostały oparte na bardzo podobnej konstrukcji narracyjnej. Sam Twardoch zresztą przyznawał w licznych wywiadach, iż pomysł na "Morfinę" nieco go przerósł, a jej ostateczny kształt zdecydowanie odbiegał od pierwotnych założeń

Bohaterów jest paru, dzieli ich pochodzenie, status społeczny, aspiracje, łączy zaś dzielnica, z której się wywodzą. Jako, że każdej osobie Smith poświęca około stu stron, ich historie są niekompletne, a czytelnicy nie otrzymują pełnej wiedzy na temat bohaterów. Akcja niejednokrotnie urywa się, fabuła przeskakuje parę ulic dalej. Do faktów dodałbym jeszcze informację, że autorka, przynajmniej w oryginale żongluje dialektami.