Dochodzenie prowadzone przez głównego bohatera przeplatane jest opisami kolejnych zamachów terrorystycznych, które jednak nijak łączą się z tym, co do tej pory przeczytaliśmy. Autor wprowadza chaos zarówno narracyjny jak i językowy. Książce brak spójności. Jest nierówna i niekonsekwentna. Raz stylizowana na poważny kryminał psychologiczny bądź w stylu noir, by za moment zaskoczyć czytelnika pseudo poetyckimi wynurzeniami Joego i bohaterów drugoplanowych

Jej bezkompromisowa świadomość upływającego czasu, który dziś zresztą serwuje się kolejnym pokoleniom jako święte prochy rewolucji, nie pozwala biernie przyglądać się kolorowym kadrom kontestacji, wsłuchiwać w psychodeliczną muzykę, dyskutować o grupowym seksie, ruchach pacyfistycznych, bezwiednie konsumować hippisowskiej papki.

To książka o fizyce, ale również o samych fizykach – ludziach, którzy buszują w nieprzeniknionym gąszczu równań, wzorów i wykresów, próbując wyjaśnić podstawy istnienia naszego Wszechświata. Sam Peter Higgs uznał, że „to prawdziwa przyjemność przeczytać książkę o najnowszych postępach w naszym rozumieniu struktury materii”. Był prawdopodobnie połechtany faktem, że jeden z rozdziałów książki został poświęcony jemu samemu i bozonowi, dla którego właśnie zbudowano tak gigantyczną konstrukcję jak Wielki Zderzacz Hadronów. Zapomniał tylko o jednym. On sam zna się na tej tematyce w stopniu ponadprzeciętnym, a zwykły zjadacz chleba na widok dziesiątek egzotycznych nazwisk fizyków z całego świata pracujących nad mechaniką kwantową może dostać oczopląsu i palpitacji serca...

Pewna część osób może być lekko zawiedziona, gdyż bycie szpiegiem nie miało wiele wspólnego z akcjami znanymi z filmów o Bondzie czy Bournie. Książka opowiada powstawaniu, rozwoju i działalności sieci podwójnych agentów, o codziennej ciężkiej pracy ludzi działających na dwa fronty, którzy muszą podtrzymywać swoją (często fikcyjną) siatkę wywiadowczą oraz o współpracy tychże szpiegów z ich oficerami prowadzącymi.

Podstawą fantastyczności świata przedstawionego jest kwestia cieni. W Serivie nikt nie odważy się wejść w czyjś cień, a powiedzenie „nadepnąć komuś na cień” mogłoby oznaczać coś o wiele gorszego od nadepnięcia na odcisk. Łącząc swoje cienie, mianowicie, łączą swe dusze ich właściciele – wspomnienia, nawyki, cechy charakteru oraz umiejętności wędrują od jednego cienia do drugiego, wzbogacając, lub zubożając, nieszczęśników, którzy wpadli na siebie w świetle palącego serivskiego słońca. Tylko mieszkańcy odległych krain pozwalają sobie na dobrowolne łączenie cieni w celach poznawczych, ale w cywilizowanej Vastylii każdy ma prawo do prywatności...