Cóż, jakkolwiek pomysł na powieść uważam za całkiem dobry, ewidentnie coś nie zagrało w fazie realizacji. Drażni banał i naiwność całej historii, a przede wszystkim nagromadzenie kolokwializmów i nieudolne snucie narracji.

Tylko tyle i aż tyle. Okazuje się bowiem, że po przełomowych wydarzeniach 11 września 2001 roku i w toku narastającej psychozy wokół zagrożenia terroryzmem, słowa „Arab”, „islam” czy „muzułmanin” nabrały wyłącznie pejoratywnego znaczenia definiując świat, którego należy się bać i wystrzegać za wszelką cenę. To duża strata dla naszego kręgu kulturowego.

Chodzi tam, gdzie inni się nie zapuszczają, zagląda tam, gdzie nie powinien i próbuje rzeczy które z góry są skazane na porażkę. W konsekwencji często miewa kłopoty, z których jednak zawsze wychodzi cało. Pomaga mu w tym nieodłączny kompan – Leon, który choć sam cichy i niepozorny, nie raz i nie dwa ratuje przyjaciela z opresji. Całe szczęście, że Prosiak ma też kochającą rodzinę – mamę która „śmieje się najgłośniej na świecie”, młodszego braciszka który „jest różowy, głośny i śmierdzący – i nie rozumie, że kiedy jest ciemno, to się śpi”, starszą siostrę Zośkę która „nosi wielkie koła w uszach i wielkie obcasy, a kiedy chodzi, to cała stuka i pobrzękuje” i wreszcie babcię, która „zawsze u nich siedzi i wypija im herbatę”. Gdzie jest tata? – „Na razie nikt nie wie, ale mama mówi: - Lepiej żeby w najbliższym czasie się tu nie pokazywał”.

Charlotte Chandler kreując wizerunek słynnej aktorki sięga do wielu źródeł. Powołuje się na relację współpracowników Dietrich, jej własne wspomnienia i rozmowy przeprowadzone z nią osobiście, już pod koniec jej wieloletniej kariery. Bogato rozpisuje artystyczny dorobek gwiazdy (w książce znajdziemy wyczerpujące, aczkolwiek momentami nużące i zbędne opisy fabuł w których przyszło grać Marlenie), szczegóły z jej życia osobistego (minusem jest pewnego rodzaju chaotyczność która przytrafia się autorce w tych momentach) oraz jej własne przemyślenia na wszelkie, nie tylko zawodowe tematy.

Autor stara się być postępowy i nie trzymać się za wszelką cenę tradycji. Woli dostosować prawo do obecnej sytuacji społecznej i znakomicie rozumie też obawy prawodawców, którzy podkreślają, że decyzja o wpisaniu takiego prawa do konstytucji będzie miała duże znaczenie w przyszłości naszego kraju. Co ciekawe, w Europie międzywojennej żadne państwo nie wprowadziło takiego zapisu do konstytucji i Boy-Żeleński kładzie nacisk na fakt, jak innowacyjna byłaby Polska w porównaniu z innymi krajami.