Mówi się, że potrzeba jest matką wynalazków, a przyznać trzeba, że codzienne trudności, z którymi się borykano, były nad wyraz złożone i uciążliwe. Historia londyńskiej kanalizacji to konieczność przywołania smrodu sprzed jej pojawienia się, a wspomnienie zachwytu nad światłem żarówki, wymusza pogrążenie się w mroku nieśmiało rozrzedzanym przez świecę. Zabawne i plastyczne opisy przywołują przeszłość wprost namacalnie, poruszając wyobraźnię, drażniąc nozdrza i rozbudzając zdrową oraz pożądaną ciekawość

Innym elementem, od razu zwracającym uwagę, jest także obszerne przedstawienie panoramy miasta - jednej z najbardziej znanych metropolii na świecie. Londyn pokazany jest nie tylko jako miasto typowo turystyczne, gdyż pojawiają się tu także dzielnice czy miejsca te podejrzane, niszowe, gdzie mało kto lubi się zagłębiać. Jest to również obraz społeczeństwa - inspektor ma do czynienia z ludźmi z różnych warstw, także z tymi, którzy nie są w stanie awansować społecznie, gdyż są zdeterminowani przez czasy, w których żyją i to, jaką rolę przyszło im pełnić w życiu.

Na cym polega „syndrom zależności od miasta”? jak system rejestracji ludności wpływa na życie Chińczyka? Czy narodziny syna są nadal cenione bardziej niż narodziny córki? I jak tak naprawdę wygląda miłość w chińskim wydaniu? To tylko niektóre pytania stawiane autorce, na które ta znajduje nie dość że ciekawą, to jeszcze podaną w wyczerpujący sposób informację

Jednak bez obaw. Czytelnik szybko przyzwyczaja się do stylistyki i dalej już brnie w zakamarki męskiego umysłu z zainteresowaniem i świadomością, że wiadomości stamtąd wyniesione mogą przydać się w realnym życiu. Po tej lekturze już nigdy nie spojrzysz na kolegę, brata, ojca, chłopaka w ten sam sposób. Nie chodzi jednak o to, by nagle stawać się domorosłym terapeutą i samodzielnie diagnozować zjawiska i problemy dotyczące otaczających nas mężczyzn.

Niewątpliwie najsilniejszą stroną „Mrocznej wieży i innych tekstów” jest język, jakim posługuje się Lewis. Obcowanie nawet z niezbyt skomplikowaną opowieścią nabiera zupełnie innego wymiaru, gdy jego autorem jest ktoś, kogo bez wahania nazwać można prawdziwym wirtuozem słowa. Gdyby mnie obdarzono takimi umiejętnościami, jak autora „Opowieści z Narnii”, pewnie każdego dnia dziękowałbym opatrzności za łaskawość, a następnie siadałbym przy biurku i pisał, pisał, pisał, następnie z zachwytem wpatrując się, jak pięknie mi to wychodzi.