Załóżmy, że boicie się zdrady ze strony swojej żony/męża. Co poradziłby wam w takiej sytuacji Kubuś? Nie przejmować się. Jeśli partner ma przyprawić wam rogi, nic na to nie poradzicie. Możecie płakać, krzyczeć i grozić, przeznaczenia i tak nie oszukacie. A skoro nie macie na coś wpływu, dlaczego mielibyście sobie tym zawracać głowę? Nawet gdy Kubusia goniła złakniona krwi ludzka dzicz, ten niespiesznie podążał dalej swoją drogą, uznając, iż jeśli tamci mają go dogonić i zlinczować, to widocznie tak musi być.

 Nie zmienia to faktu, że jej „Piękna Pani i brzydki Pan” to książka, która jest żywym dowodem na to, że ludzie w XIX wieku wcale nie byli poważniejsi czy bardziej dystyngowani niż współcześnie. Wręcz przeciwnie. Potrafili żartować i śmiać się dokładnie z tego samego, z czego my sami dworujemy i dziś.

W tym namacalnym otoczeniu dzieją się jednak i rzeczy niespotykane. Silne więzi między ludźmi i zdarzeniami zdają się naginać racjonalne zasady, jakimi rządzi się znany nam świat. Nao, za sprawą wspomnianej już prababci, poznaje historię swojej rodziny i nawiązuje ulotny kontakt z przeszłością; w pobliżu Ruth pojawia się za to Corvus japonensis, rzadko spotykany kruk wielkodzioby, kolejny element zagadkowych zbiegów okoliczności.

"Betonowy pałac" reklamowany jest jako mroczny thriller psychologiczny. No tak. Hmm. Cóż, jakby to napisać... Straszna to ściema, naprawdę. Powieść Gai Grzegorzewskiej to żadna tam wędrówka po mrokach ludzkiego umysłu, lecz dzieło na wskroś przesiąknięte konwencją Kampu. Wszystko tu wydaje się być celowo przerysowane, do granic możliwości wręcz. Ksywy i zachowanie niektórych postaci są jakby żywcem przeniesione z "Sin City", czy "Grand Theft Auto", podlane przy tym rodzimym sosem kiczu i prowincjalizmu.

Już sama okładka na której w czarno-białych barwach widzimy kobiecą, ale niewyraźną i rozmytą postać, niepokoi czytelnika. A dalej? Dalej jest już tylko trudniej. „Oto stoję w deszczu ciała” to książka z gatunku tych naprawdę wymagających. I to nie tylko skupienia, choć bez niego w ogóle nie może być mowy o przeczytaniu wspomnień studentki, która dodajmy, w wieku zaledwie dwudziestu paru lat trafia do ośrodka dla psychicznie chorych.