Vestle przedstawiła w swej książce w sposób idylliczny świat, za którym wzdychają zarówno nasze maleństwa, jak i żyjący w nieustannym pędzie ich rodzice. Nie mam bladego pojęcia, jak zrobić z kijka i skrzynki „rączego rumaka’’. Nie potrafię też wytłumaczyć pięciolatce, że jeśli pójdziemy za przykładem bajkowej Babci i zaczniemy sprzedawać przed domem na straganie upieczone wcześniej gofry, to prędzej czy później dopadnie nas fiskus. Jednak po lekturze tak ciepłej i pogodnej książki z chęcią bym zaryzykował, wystawił nasz własny kram, a za zarobione pieniądze kupił małą ciężarówkę, spakował dobytek i wyruszył z rodziną do norweskiego lasu

A o co tutaj chodzi? Przewrotna i zaskakująca powieść, w której tak naprawdę nie ma głównego bohatera. Autorka doskonale ożywia postaci, nadaje im cechy charakterystyczne, wgłębia się w ich myśli i niespokojne dusze. Śledzi losy ludzi, bo oni są właśnie postaciami pierwszoplanowymi. Być może wynika to z wykształcenia autorki, która jest psychologiem, ale jej wnikliwe obserwacje są przemyślane. Widać gołym okiem, że Puzyńska pracowała nad każdą postacią, by była prawdziwa.

Na szczęście, mimo niedociągnięć narratora, ogólne wrażenie nadal wypada korzystnie. Wszystko dzięki niesamowitym ilustracjom Angeliki Salskiej, które pasują do bajki jak ulał. Każdy z wątków jest opatrzony obrazkiem, który dodatkowo poszerza wyobraźnię dziecka, a samym rodzicom daje pole do snucia opowieści już na własną rękę. Jest barwnie i kolorowo, ale nadal ze smakiem.

Dodatkowo sposób pisania autora należy do tych rzeczy, które albo się kocha albo nienawidzi. Dla niektórych będzie świetny, iskrzący humorem, inteligentny. Dla innych po prostu irytujący, pełen tanich dowcipów (zwłaszcza tych związanych z regularnym stolcem) i przemądrzały

Autobiografia Malali, napisana wspólnie z korespondentką zagraniczną Christiną Lamb, ukazała się niedawno nakładem wydawnictwa Prószyński i S-ka i z całą pewnością znajdzie się niebawem na liście bestsellerów mimo, iż nie jest arcydziełem literackim i zapewne nie taki cel przyświecał autorkom podczas pisania tej książki. Słowa wydają się naprawdę nieistotne w obliczu czynów i historii tej niezwykłej dziewczynki, której pewnego dnia w niesprawiedliwy sposób odebrano prawo do nauki.