Joel McIver szczegółowo zgłębia wszystkie aspekty fenomenu, jakim stał się zespół. Przeanalizował każdy szczegół jego działania, informacje zbierał od jak największej liczby osób związanych z Metalliką (dlatego nie dziwią liczne wypowiedzi Davea Mustaina, członków Anthrax czy Slayer) jak i z własnych wywiadów z nimi przeprowadzonych.

Zarys fabuły brzmi ciekawie i obiecująco. Niby schemat podobny do innych obrazów science-fiction, ale jednak pomysł na przedstawienie antyutopijnego świata jest świeży i zdecydowanie spełnia swoją rolę - przeraża, fascynuje, zmusza do myślenia. Czytając Silos, trudno nie dostrzec, jak wiele pracy musiało kosztować autora, by wykreował świat tak prosty, a jednocześnie skomplikowany w swoich szczegółach. Dbałość o detale jest jedną z największych zalet tej książki.

Czytelnik już w kilku pierwszych rozdziałach zostaje wręcz zasypany szczegółami świata prezentowanego przez autora. Prezentowanego, ponieważ nie sposób pozbyć się wrażenia, że Stuart Hill postawił na przeniesienie sprawdzonych już pomysłów. Wampiry, piraci czy imperium Polipontu (wzorowane Cesarstwem Rzymskim) opisywane naraz odrzucają od lektury. Do tego znajomość z wilkołakami czytelnik zaczyna od jednego z najbardziej naiwnych zbiegów okoliczności jakie można by wymyślić.  

W efekcie podobnie trudno jest mi sobie wyobrazić, że bohaterowie tej historii mogliby istnieć naprawdę. Po prostu im nie wierzę. A przecież nie ma nic gorszego dla tego typu literatury niż brak wiarygodności i autentyzmu. Niestety.  

Książka wypełniona jest mnóstwem liczb i wzorów, których zagęszczenie na niektórych stronach może u osób wrażliwych doprowadzić do ataku padaczki. Co prawda sami autorzy już na wstępie zaznaczają, że czytelnicy, którym matematyka „sprawia kłopoty”, powinni opuszczać fragmenty z równaniami i szczególnie się nimi nie przejmować. Trudno jednak czytać porządnie książkę, omijając trzydzieści lub czterdzieści procent jej zawartości.