Autorka dzięki życzliwości wielu osób (m.in. Muzeum Bieszczadzkiego Parku Narodowego), przybliża dzieciom legendy, historię oraz ciekawostki dotyczące Bieszczad. Mali odkrywcy dowiedzą się, skąd wzięła się ich nazwa, będą mieli okazję poznać miejsca szczególnie warte uwagi (jak chociażby słynna Tarnica, Chatka Puchatka czy Jezioro Solińskie) i spróbować słynnych już naleśników z jagodami po zejściu z górskiego szlaku.

Historia wilków otrzymała Nagrodę Bookera 2017, czyli najbardziej prestiżową nagrodę literacką, jaka w Wielkiej Brytanii przyznawana jest za powieść anglojęzyczną. To jak i sam opis poruszonej w książce historii sprawił, że zaczynałam ją czytać z wielką ciekawością i zainteresowaniem. Spodziewałam się czegoś naprawdę mocnego i rewelacyjnego, czegoś, co dosłownie wbije mnie w fotel i od czego nie będę się mogła oderwać. Tymczasem – bardzo się rozczarowałam. Książka napisana jest w dość nietypowym stylu – bardzo precyzyjnym językiem, bez zbędnych opisów, czasem wręcz oszczędnym. W wielu miejscach celowym zapewne zabiegiem autorki było urwanie tematu i pobudzenie naszej wyobraźni do pracy. Mnogość niedomówień. Bardzo ciekawie to autorce wyszło. Jednak fabuła książki jest dość monotonna, rzekłabym nuda.

Dużym plusem jest też niewątpliwie brak mnogości dat. Często wydawać się może, że autorzy prześcigają się wręcz w liczbach. Tutaj, na całe szczęście dla zwykłego czytelnika, tego nie uświadczymy. Mamy to, co książka historyczna mieć powinna. Wspaniałego bohatera (w tym wypadku osiemnastu). Historie i przypuszczenia, które sprawiają, że czytelnik nie może doczekać się odpowiedzi. Oraz podsumowanie autora, z którym można się zgadzać lub nie.

Po obaleniu muru berlińskiego wielu "chłopców" zza wschodniej granicy postanawia ruszyć na zachód, gdzie czekać na nich miała ziemia obiecana. Bramą do tej idyllicznej krainy stała się Polska. Jednak "najazd" przybyszów zza Buga nie był zorganizowaną akcją największych rosyjskich klanów. Wielu z nich w naszym kraju szukało zarówno szybkiego zarobku jak i ucieczki. Podejmowali się różnych zadań od gry w kubki, po interesy z ludźmi decyzyjnymi m.in. w Pruszkowie.

Jeśli nie przepadacie za biografiami, nie macie się czego obawiać, bowiem owa książką ma fabułę, to nie są czysto dokumentalne opisy sekcji zwłok, a intrygujące do wyjaśnienia przypadki kryminalne. Dla mnie, farmaceutki mającej na studiach zajęcia z anatomii i fizjologii człowieka, będącej kilkukrotnie w prosektorium i uczestniczącej w obserwacji ludzkiego ciała po śmierci, ta książka była przypomnieniem jak złożone i wspaniałe jest ludzkie ciało, i jak wiele można z niego wyczytać. Dla lekarza patologa to niemalże jak czytanie książki. Pozycja pogłębiła moją wiedzę, dodatkowo dobrze było czytać i rozumieć co się czyta. Dowiedziałam się również wielu ciekawostek i jestem pewna, że i was one zaskoczą i zaintrygują. Czasem tak niewiele potrzeba, by zrobić drugiemu człowiekowi krzywdę...