Historia posiada jeszcze jeden atut, czyli klimat. Autorka bardzo dobrze oddała atmosferę na pokładzie statku Eliana czy też tę panującą pod wodą w królestwie Liry, gdzie roi się od niebezpiecznych drapieżników i bezbronnych ofiar. Opisy zapachów, kolorów i miejsc, pobudzają wyobraźnię tak dobrze, że jesteśmy prawie zdolni wyczuć morską woń i poczuć na twarzy promienie zachodzącego słońca. Podobnie jest z odczuciem grozy, które pojawia się w finałowej scenie walki. W takich scenach styl autorki był naprawdę świetny.

Hiob w wydaniu Heinleina nie musi zmagać się z chorobami czy utratą bliskich; zamiast tego Hergensheimer staje się tułaczem, który ledwo stanie na nogi, a już musi zaczynać wszystko od nowa. Jak to możliwe? Ano Alex wędruje pomiędzy światami, w których za każdym razem zmienia się nie tylko historia czy obyczaje, ale przede wszystkim waluta – tym właśnie sposobem każdy wcześniej zarobiony pieniądz staje się bezwartościowy. Do przeskoków niemal zawsze dochodzi w najmniej dogodnych dla bohatera momentach, nierzadko pozostawiając go dosłownie gołym. Jedyną pociechą jest stała obecność Margrethe, ale i przy niej Hergensheimer nie może odnaleźć pełni szczęścia – wszak kobieta nadal uparcie obstaje przy herezji, skazując się na potępienie!   

Ewelina analizuje swoje życie u boku męża, rozgrzebuje przeszłość, którą rozkłada na czynniki pierwsze. Skupia się na nudzie w swoim związku, na rutynie, na wadach męża i jego dziwnych przyzwyczajeniach, jednocześnie nie widząc swoich własnych dziwactw i popełnianych błędów. Zawsze łatwiej zrzucić winę na drugiego człowieka, niż poddać krytyce samego siebie. Zastanawia się jak pozbyć się go ze swojego życia, równocześnie będąc przekonana, że wtedy odżyje i będzie jej lepiej. Ale czy faktycznie?

I tyle można zdradzić z fabuły Zostaw ten świat pełen płaczu Harrisona, bo każdy kolejny szczegół byłby już spoilerem. A powieść naszpikowana jest mnóstwem szczegółów, które prowadzą nas po labiryncie smutku i tragizmu. Gdy myślimy, że w końcu poznaliśmy prawdę i rozwiązaliśmy jedną z wielu zagadek, to autor płata nam figla i komplikuje fabułę jeszcze bardziej. Wraz z wyjaśnianiem się kolejnych historii, coraz bardziej zmienia się nasz stosunek do postaci – sympatia przeradza się w niedowierzanie, oburzenie ich czynami, a w końcu w litość nad ich posępną egzystencją. Stajemy się intymnymi świadkami spowiedzi bohatera i powiernikami jego tajemnicy. Rozgrzeszenia możemy udzielić tylko, jeśli wysłuchamy go do końca. 

Na szczęście zdążył podjąć wysiłek aby zająć się powrotem do zdrowia. Ku jego zaskoczeniu, lekarka, oprócz zmiany diety, poleciła... adoptowanie psa ze schroniska. O’ Grey, który ledwo miał siły aby samemu się poruszać, był dość sceptycznie nastawiony do tego pomysłu. Mocno wziął jednak do serca słowa lekarki i właśnie w ten sposób poznał swojego najlepszego przyjaciela, Peety’ego. Ich wspólna droga obojgu dała wszystko to, czym pies i człowiek mogą nawzajem się obdarować. Peety stał się dla niego łącznikiem ze światem, dzięki niemu mężczyzna pokonał barierę lęku przed interakcją z drugim człowiekiem. Razem odkryli dobroczynny wpływ diety roślinnej na zdrowie i stopniowo O’ Grey wracał na łono społeczeństwa. Peety pojawił się w jego życiu we właściwym momencie.