Każda kartka jest podzielona na trzy części: głowa, korpus wraz z rękami oraz nogi. W zależności od tego, jak ułożymy strony, tak uzyskamy dość ciekawie prezentującego się bohatera. Czytelnik może stworzyć swojego idola poprzez przekładanie poszczególnych części książeczki, np. z głową naukowca, tułowiem odkrywcy dżungli i nogami mężczyzny prasującego skarpetki. Ten mix jest tak nieoczywisty, że wręcz zabawny. W tym tkwi szkopuł książki. Nie tylko poznawanie bohaterów, ale i wspólna zabawa.

Niezależnie od miejsca wyjazdu (morze, góry, obóz wędrowny, czy spanie pod namiotem) są tu zawarte podstawowe instrukcje, jak należy przygotować się do podróży. Właściwie można by rzec, że jest to dobra instrukcja zarówno dla dziecka, jak i dla "zakręconego" rodzica. Krok po kroku autorka informuje za pomocą tekstu oraz zabawnych ilustracji, jak wybrać bagaż (torba, walizka, a może plecak?), co do niego zapakować (niezbędne ubrania, buty, apteczka, kosmetyki do codziennej higieny).

Kilkuletnie Alek to bystre i mądre dziecko. Gdy tylko zauważa wyrzucony, zniszczony parasol, postanawia zabrać go ze sobą i wraz z dziadkiem naprawić. Starszy człowiek, jako specjalista w Klinice Naprawy Parasoli, szybko stawia małego przyjaciela swojego wnuczka "na nogi".

Niestety, mimo świetnego pomysłu na fabułę, książka w ogólnym rozrachunku wypada dość blado i nieciekawie. Akcja, jeśli w ogóle możemy użyć tego słowa w stosunku do tego, co tu się dzieje, rozgrywa się powoli, ślamazarnie i jest mało ciekawa. Dlaczego? Bo przez większość czasu autor opisuje surowy, chłodny świat wrzosowisk i atmosferę miejsc, w których historia się rozgrywa. Z jednej strony fantastycznie kreuje tło wydarzeń, ich mroczność, tajemniczość. Opisy są brutalne i bardzo naturalistyczne, ponure i przepełnione grozą. Ale z drugiej strony są tak bardzo szczegółowe, że wielokrotnie musiałam zaglądać do Internetu i wyszukiwać, np. menhiry, bym mogła sobie wyobrazić o czym w ogóle czytam. W zasadzie mogę odważnie stwierdzić, iż odniosłam wrażenie, że clou tej książki stanowią właśnie te opisy. To nie fabuła i wydarzenia budzą w nas grozę, to te opisy ją budzą i powodują, że tak naprawdę to, co nas może w tej książce przerażać, to aura otoczenia. Może to celowy zabieg. Może taki właśnie jest ten indywidualny wykreowany styl pisania przez autora.

Wydarzenia w życiu Martyny bardzo wciągają, jednak całość momentami jest dość przewidywalna. Gdybym miała podsumować to, co tu się wydarzyło, to główna bohaterka przypomina mi troszkę Kopciuszka. To wpływa na fakt, iż opowiedziana tu historia jawi się jako nierealna, a wszystko jest zbyt wyidealizowane. Dlatego też czytając tę pozycję w pewnym momencie sama nie wiedziałam czy mi się podoba, czy raczej mnie mierzi. Na pewno spodoba się tym z eas, którzy lubią historie miłosne pokroju harlequinów. Jeśli lubicie książki z trudnym uczuciem i oddaną całą jego realnością – możecie się umęczyć tą pozycją. Jednak…