Fakty i mity, z którymi mamy szansę się zapoznać sięgając po ten poradnik, wielu z nas zwalą z nóg, a dodatkowo zawarte w nim przepisy urozmaicą naszą codzienną dietę o zdrowe posiłki i napoje. Znajdziemy odpowiedzi na wiele często nurtujących nas pytań. Między innymi dowiemy się jak zwiększyć przyswajanie żelaza oraz czy rzeczywiście białe pieczywo jest tak niezdrowe, jak powszechnie uważa większość ludzi.

Severski, który sam przez lata pracował jako agent polskiego wywiadu pod przybranym nazwiskiem, bardzo dobrze orientuje się w poruszonej przez siebie tematyce, w końcu zna ją z autopsji, i powolutku, zrozumiałym językiem wprowadza czytelnika w świat intrygujących szpiegowskich rzeczywistości, politycznych rozgrywek. W świat, w którym uczciwość, lojalność i patriotyzm mieszają się z egoizmem, chciwością, żądzą pieniądza i władzy, a wręcz jej obsesją. Po drugiej stronie tego świata znajdują się nasi głównie bohaterowie – sekcja Romana. Autor świetnie zarysowuje ich sylwetki,  powiązania między nimi, ich życie prywatne i problemy. Pokazuje, że w obecnym świecie pełnym zła, wyzysku i obłudy, nadal mogą znaleźć się jeszcze ludzie, którzy bezinteresownie będą nas wspierać i troszczyć  się o nas. Sekcja Romana to grupy ludzi, która dla siebie nawzajem jest w stanie zaryzykować własne życie, i w której prym wiedzie całkowite zaufanie do drugiego człowieka. To właśnie powiązania między tymi ludźmi tak bardzo mnie ujęły w całej powieści Severskiego i sprawiły, że na pewno sięgnę do pierwszego tomu i przeczytam wreszcie Zamęt.

Czy takie ujęcie tematu sprawdziło się? Moim zdaniem tak. Podczas lektury towarzyszyły mi inne wrażenia niż przy Historii sztuki. Na pewno poczucie większej lekkości. Obcowałem bardziej z albumem niż podręcznikiem. Nie była to tylko zasługa nieco większego formatu, skromniejszej objętości (mniej więcej o połowę), krótszych opisów oraz większych odstępów pomiędzy tekstem i obrazem (też marginesów), ale przede wszystkim tej osi chronologicznej, ciągłości narracji. Gdyby spróbować oddać Chronologię sztuki tylko w postaci tekstu, to bardziej przypominałaby esej niż skrypt akademicki.

Wielką zaletą Sztucznej Inteligencji jest fakt, że Kaplan naprawdę rozjaśnia czytelnikowi wiele spraw związanych z SI i jej faktycznym działaniem. Autor obala popularne mity i wizje kreowane przez filmy i literaturę science-fiction, przyznając, że współczesne maszyny wcale nie są tak zaawansowane, jak podpowiada nam intuicja. Co więcej, programowanie Sztucznej Inteligencji nie ma nic wspólnego z kopiowaniem zachowania człowieka; w rzeczywistości sposób działania programów komputerowych różni się diametralnie od naszego rozumowania i wprowadzania myśli w czyn. Nie chodzi tylko o wyniki, ale metodę, dzięki której się do nich dochodzi.

Tak, jak Artemizja jest silna, tak mężczyźni występujący w powieści są jej dokładnym przeciwieństwem; poczynając od ojca – ślepego na wszystko, co niezwiązane ze sztuką – po męża malarki, słabego duchem arystokraty, niepotrafiącego znieść myśli, że jest tylko dodatkiem do swojej pięknej i utalentowanej małżonki. Zamiast jednak zmienić własne życie, wybierają drogę przemocy i ciągłego tłamszenia swoich matek, żon i córek. Nie sposób znaleźć w Artemizji pozytywnych męskich wzorców – wielu takie podejście może odrzucać, ale jak dla mnie powstało wystarczająco wiele dzieł sławiących czyny panów; powinni więc obejść się bez tego jednego komiksu, prawda?