Kolejną zmianą, która wyszła powieści na lepsze jest położenie większego nacisku na postacie drugoplanowe, baronównę Münchausen oraz Wielkiego Mistrza klanu Rumelkowego, które w tym przypadku otrzymały rozbudowane wątki splecione z główną osią fabularną. Dzięki temu też, autorowi udało się uniknąć przedstawienia wszystkich wydarzeń i faktów z perspektywy jednego, pogrążonego w depresji bohatera. Podział prowadzenia fabuły na kilka postaci pozbawił także powieść przydługich opisów i wyjaśnień, tworząc spójną historię o wartkiej akcji, co akurat idealnie wpisuje się w dewizę autora.

Flannery O’Connor zmarła mając zaledwie 39 lat. Gorliwa katoliczka i utalentowana pisarka, cechowała się też bezkompromisowym podejściem do swojej twórczości: nie zależało jej na poklasku i uwielbieniu ze strony szerokiego grona czytelników, dlatego toczyła zaciekłe boje z redaktorami, chcącymi uczynić jej utwory bardziej czytelnymi. Utwory O’Connor faktycznie są trudne, niejednoznaczne i wymagające cierpliwości. Autorka nie przywiązywała wagi do tanich chwytów, mających przykuć uwagę czytelnika. Nie są to przy tym opowiadania uniwersalne, lecz silnie związane z problemami trapiącymi powojenne Stany Zjednoczone.

Książkę możecie interpretować na wiele sposobów. Każdy może tu znaleźć coś dla siebie. Opowieść wciąga i intryguje. Daje dużo do myślenia i angażuje. Kompleksy, niska samoocena, niepewność, szukanie aprobaty w oczach innych – to tylko kilka z podjętych tu tematów. Pod względem wątków psychologicznych nie mam jej nic do zarzucenia. Jedyne do czego mogę się przyczepić, to wspomniane zakończenie, w którym panował zamęt i chaos, i mam wrażenie, że autorka sama już nie wiedziała jak chce tę historię zakończyć. Na szczęście epilog wyjaśnia wszystko.

Dziewiętnastoletnia dziewczyna ginie w katastrofie pociągu, a jej najbliżsi zmagają się z bólem po jej stracie. Matka i siostra nie mogą pogodzić się ze śmiercią Kristen i dręczącymi je wyrzutami sumienia. To dodatkowo pogłębia i tak kiepską już relację pomiędzy kobietami, które na swój sposób próbują sobie poradzić z bólem. Jedna rzuca się w wir pracy, druga nie mogąc pogodzić się ze śmiercią siostry wmawia sobie, że ona żyje i rozpoczyna prywatne śledztwo w celu znalezienia jej. Obie kobiety pragną cudu. Ale ta historia to również opowieść o demonach z przeszłości i tym, że mogą zaatakować w najmniej oczekiwanym momencie.  

Czego uczy? Przede wszystkim tego, że dom to nie tylko cztery łyse ściany. Z każdym domem, z każdym budynkiem, wiążą się jakieś historie i są to historie ludzi związanych z tym miejscem. Należy zatem zawsze pamiętać o tym, że to co dla nas może być bezwartościowe, jest zwykłą ruderą, dla kogoś może być całym życiem i miejscem, z którym wiąże się mnóstwo wspomnień. Kolejna lekcja dla nas to zastanowienie się nad tym, na ile tak naprawdę znamy swoich bliskich: rodziców, dziadków. Czy znamy ich naprawdę? Czy wiemy o nich wszystko? Czy wiemy jak wyglądało ich życie? A może miało w nim miejsce jakieś wydarzenie, które ich zmieniło? Może tylko nam się wydaje, że ich znamy, a tak naprawdę nie wiemy o nich nic? Warto się nad tym porządnie zastanowić, bo życie jest kruche i ulotne, warto rozmawiać z ludźmi, nie odkładać tego na później, bo później może być za późno. I jeśli już mowa o rozmowie –  odnośnie rozmowy też mamy tu pewną „nauczkę”.